Lesbók Morgunblaðsins - 20.02.1944, Blaðsíða 9

LESBÓK MOKGUNBLAÐSINS
65
O’JJ.
enr
y;
s
maáacja
„PENDÚLLINN“
„ÁTTUGA8TA og ,'fyrsta gata“,
hrópaði bláklæddi hirðirimi við stýr-
ið. Stór lijörð af mannanna börnum
klifraði út og önnur, álíka stór, inn.
Ding-ding! Svo hjelt Manhattan-
lestin sína leið með hávaða miklum
og skrölti, en John Perkins lallaði
í hægðum sínum heim á leið. llægt
fór liann vegna |>ess að í orðabók-
inni yfir hans daglega lít' var ekki
til neitt orð í líkingu við ,,máske“
rða „kannske/. Það bíður ekkert ó-
vænt ]>ess manns, sem hefir verið
giftur í heil tvö ár og býr í leigu-
íbúð. Þegar John Perkins gekk á-
fram, dróg hann upp? með sótsvartri
kaldhæðni, mynd í lniga sjer, af
viðburðum þeiin, er óhjákvæman-
legir yrðu, á hinuin tilbreytingar-
lausa degi.
Þegar hann kæini heim, myndi
Ivata koma á móti honum, mökuð
i cold-kremi pg gefa honum einn
koss. Ilann færi úr frakkanum, og
settist á grjótharðan legubekk, og
læsi í kvöldblöðunum um Rússa og
Japana, er slátruðu hverjir öðruni
af dugnaði miklum. Þá borðaði hann
sinn óumbreytanlega kvöldverð, og
Kata mundi sýna honum dagsverk
sitt (nokkur spor í krosssaumspúða)
sem honum fannst heldur Htið og
auðvirðilegU
Kl. hálf átta brciddu l>!l'i dag-
blöð yfir öll húsgögnin, til l>ess að
]>au ekki skemdust af því, sem
hrundi úr loftinu, þegar fciti mað-
urinn í íbúðinni fyrir ofan byrjaði’
Hkamsæfingar sínar. Nákvæmlega.
klukkan átta mundi Ilickey &
Mooney, er bjó í íbúðkini við lilið-
ina á þeim, gefa upp alla vörn
gegn hinum notalegu áhrifum deliri-
um tremens, og taka til að snúa
við stólum haldandi að llammer-
stein væri að elta sig með samning
um 500 doílara á viku. Heiðursmað-
urinn, í glugganum hinum megin
við portið myndi draga upp flautu
sína og leika nokkur hugnæm lög.
John Perkins vissi að allt þetta
mundi ske. Hann vissi einnig, að
þegar klukkan væri fimmtán mín-
útur yfir átta, myndi hann taka í
sig fejark og seilast eftir hatti sín-
um, og kona hans myndi segja nöldr
andi:
„Jeg heföi gaman af að vita,
hvert bú ert að fara núna, Jöhn
Perkins«“
„Jeg býst við að ganga við hjá
McCloskey", myndi hann svara, og
spila eitt eða tvö spil við strákana“.
í seinni tíð hafði þetta verið
vani John Perkins. Ilann mundi
koma aftur um ellefu leytið. Stund-
um var Ivata sofnuð, en stundum
beið hún eftir honum, reiðubúin til
]>ess að bræða í deiglu reiði sinnar
dálítilli málmþynnu frá hinum
undnú stálkeðjum hjónabandsins.
Ainor verður að bera ábyrgðina á
öllu þessú, þegar hann stendur fyrir
dómstóli rjettlætisins með fórnardýr
um sínum frá Frogmore-leiguíbúö-
unum.
Það lá við að John Perkins fengi
slag, svo undrandi varð hann þegar
hann kom lieim. Engin Kata kom
á ínóti lionum, og kysti haiiu ást-
úðlega. tlniðin var í hinni mestu
óreiðu. Dótiö hennar lá út um allt,
skórnir á miðju gólfinu, krullu-
skæri, hárklemmur, púðurdós, hár-
greiða.... allt þetta lá á víð og dreif
um íbúðiua. Það vár ekki Ííkt Ivate
að ganga svona um. John varð
stöðugt þyngra um hjartaræturnar
eftir því sem hann stóð þarna leng-
ur og horfði kring um sig.
Á borðinu lá samanbrotinn miði.
John greip hann. Ilann var frá
Kate:
„Kæri John“, skrifaði hún. „Jeg
var rjett í þessu að fá skeyti uni að
mamma væri mikið veik. Jeg fer
með 4.J0 lestinni Það er kalt kjöt í
kæliskápnum. Jeg vona að þaö sje
ekki hálsbólga að henni aftur. l>org-
aðu mjólkurmanninum 50 cent. Ilún
var svo slæm síðastliðið vor.
Gleymdu ekki að skrifa fjelaginu
uni ‘gasmælinn og nýju sokkarnir
þínir eru i efstu skúffunni. Jeg
skrifa á morgun
í flýti
Kate“.
John og Ivatc höfðu aldrei verið
aðskilin svo nvikið sem eina nótt
í þessi tvö ár, seni þau höfðu verið
gift. John las aftur og aftur það
sem stóð á blaðinu, eins og hann
skildi ]>að ekki vcl. Slíkt og þvílíkt
hafði aldrei skeð áður, og var hanu
því alveg orðlaus.
Þarna hjekk rauði sloppurinn.
með svörtu dílunum, sem hún var
vön að vera í, þegar hún bjó lil
niatinn, s\h> hryggilcga einn og yf-
irgefinn.
Ilún hafði hent fötunum sínum
liingað og þangað í flýtinum. Allt
í íbúðinni bar vott um að sál hennar
væri horfin, og John Perkins stóð
þarna, á meðal hinna dauðu leyfa,
og kenndi undarlegs tómleika í sál
sinni.
Ilann byrjaöi að taka til í her-
berginu, eins vel og hann gat. Þegar