Lesbók Morgunblaðsins - 03.09.1944, Síða 5

IÆSBÓK MOROUNBLAÐStNS
389
Kvenskátar í Vatnsdalshólum
Jrá IvenihátamótinLi 7. — 12., jálí 1944
ej^tir tférifnju ^JJldar
„Nú angar vo'rið um vík og tanga,
í Vatnsdalshólunum fjólan grær,
og blærinn leikur um bjarta vanga.
í brjóstum okkar gleðin hlær“.
(Orkt hefir móðir eins kveri-
skátans)
_ I
ÞAÐ VAR eina bjarta sumar-
nótt, að 137 kvenskátar lögðust til
svefns, í tjöldum sínum, í skjóli
Vatnsdalshóla.
Þær höfðu allar þráð að hittast
þarna og að skemta sjer, eins og
þær gera jafnan, þegar „varðeld-
arnir seiða og þær syngja sín ljóð“.
Þær höfðu safnast þarna saman
úr 8 kauptúnum og bæjum lands
vors. Sólin hafði vermt þær allar
fyrsta daginn, og ekki brá þeim í
brún, þótt dimm þoka læddist inn
dalinn fyrstu nóttina. Von þeirra
var svo heit, að upp hlyti að stytta,
og guð ljeti geisla sína stafa á þær
í þessari útilegu. Margar þeirra
hafa sjálfsagt beðið heitt um gott
veður. Þótt kvenskátar sjeu við
öllum veðrum búnar, vilja þær
auðvitað helst hið besta. Fyrsta
dagskráin byrjaði kl. 8 f. h. Illjóm-
aði þá lúðurþytur, sem tilkynti
fótaferð. Kl. 8,30 f. h. var fáninn
dreginn á stöng. Við það tækifæri
stóðu allar stúlkurnar í búningum,
í stórum hring kringum fánastöng-
ina og var henni komið fyrir á
miðjum vellinum. Meðan þessi at-
höfn fór fram heilsuðu allar með
fánakveðju, að skátasið.
Leið langt fram á dag, uns þok-
unni ljetti, en ekkert gat skert
gleði þessara ungu meyja. Líf þeirra
var alt í einu sem leikur einn. Sum-
ar mölluðu matinn, aðrar þvoðu
upp, sumar fóru í leiki, enn aðrar
í göngur, til þess að karina ókunna
stigu.
lím kl. 4 e. h. fór að sjá í bláa
bletti á himninum og raddirnar
hljómuðu hátt og hvelt: „Sólin,
blessuð sólin, er að koma“.
Þegar sólin loks roðaði alla
Vatnsdalshóla, var haldið af stað,
inn milli þeirra og rakin slóð, en
það er sjerstakur leikur skáta.
Eftir kvöldverð kom að lang-
þráðustu og bestu stund dagsins:
Varðeldinum. ITvert fjelag kom
með eitthvert skemtiatriði, sum
mörg.
Fyrsta varðeldakvöldið flutti
ein ung skátastúlkan frumsamið
kvæði og leyfði hún að birta það
hjer:
Allir kvenskátarnir reyndu, eftir
mætti, að kyrja skátasöngva sína
og ættjarðarljóð, svo fjöllin mættu
bergmála og flytja söng þeirra út
í víðan geiminn.
Ylinn lagði frá eldinum, og vang-
ar ungu kvenskátanna roðhuðu
bæði af bálinu og af fögnuði. Það
getur engin nema sá, er reynir,
metið þá gleði og þann fÖgnuð og
frið, sem gagntekur allar, sem
sitja kringum varðeldinn.
Islenska sumarnóttin er, að vísu,
svo björt, að ekki þarf að kynda
bál eða brenna blvsum, en hún er
oft döggvot og köld, og þá er gott
að finna ylinn og að heyra snarkið
undir logunum, sem rísa við him-
inn.
Vatnsdalshólar eru einkenni-
legir. Þar rísa rauðleitir hólar
upp, hver við annan. Flestir eru
þeir brattir, eins og sykurtoppar
í laginu. Við fyrstu sýn má vera,
að einhverjum finnist þeir hrjóst-
ugir og berir, en við nánari athug-
vin sjást ýmsar blómjurtir vaxa
þar í grjótinu og skriðunum. Á
milli hólanna er víðast smáþýfi.
Ef þið eigið eftir að koma í
Vatnsdalshóla, skuluð þið taka eft-
ir fuglasöngnum í kyrðinni.
Steinklappan situr og syngur
iðin steinklöppuljóð sín, á hverj-
um hól. Þarna á hún friðland, í
urðinni og öllu grjótinu. Ungamir
hennar voru einmitt að læra söngva
ættar sinnar, þegar kvenskátarnir
gistu í ríki þeirra. I loftinu sveifl-
ar sjer fimlega hrossagaukurinn og
hvín í vængjum hans. Ilann vill
líka láta til sín taka og vill lofa
dýrð himins á sinn sjerkennilega
hátt. Á kvöldin kurrar í rjúpunni.
Ilún er að bjóða „góða nótt“.
Einn dagur leið sem annar.
Gönguferðir voru farnar upp á
Jörundarfell og Ilnjúk. Upp á Jör-
undarfell fóru um 20 stúlkur og
fengu ágæta fylgdarkonu, sem las
upp öll nöfn fjallahringsins, sem
af bók eða k’orti. Víðsýnt var af
Jörundafelli og rómuðu allar, er
þangað fóru, ferðina.
Af Hnjúki sjest inn Vatnsdalinn
og er hann fagur mjög í sólskininu,
eins og við sáum hann. Nokkrar
stúlkur fóru að hinu foma höfuð-
bóli Þingeyrum, skoðuðu þær
kirkjuna og mörg forn og góð
verðmæti hennar. Altaristaflan þar
er óvenju fögur og vel við haldið.
Þegar síðustu logarnir slokn-
uðu, áttu allir kvenskátarnir mætar
minningar um för þessa og þótti
Framhald á bls. 392
4