Alþýðublaðið - 04.02.1922, Page 1

Alþýðublaðið
OeflÖ út aí Alþýflaflokkinai
1922
Lttugardaginn 4. febrúar.
29 tölublað
Atvinnuleysi.
Samsöng
heldur söngfélagið .Bragi* í Fríkirkjunni f Hafnarfirði sunnudaginn
5. febrúar ki 7>/a síðdegis. — Aðgöngumlðar seldir í brauðsölubúð
Garðars Flygenrings og kosta 2 krónur.
og fáið alla inn f aiþýðufélags | Einhleypui maður
sem
skapinn, er þar eiga að veral
býr innarlega á Laugavegi, óskar
eftir þjónustu hjá Aiþýðuflokks
kvenmanni. — Afgreiðsla vísar á.
Atvinnuleysi er sýking í þjóð-
hkamanum, sem stafar af því að
einstakir menn eiga framleiðslu
tekiu. Ef þjóðin ætti þau, mundi
atvinnuleysi ekki þekkjast. Þvf í
raun réttri er það tain mesta fjar-
stæða, að menn, sem vtlja vinna,
skuli ekki fá að gera það. Þvf það
eru verkéfni nóg að vinna.
En meðan franleiðslutækin eru
í hóndum einstakra manna, þá er
ekki unnið annað en það, sem
þeir, þessir fáu menn í auðvalds-
stétt, álfta að borgi sig fyrir þá.
Það er ekki farið eftir þvf, hvers
ihagur almennings krefst, eða hag-
■r þjóðarinnar. Og það er óiköp
eðlílegt, þvf atvianurekendur eru
rnena eins og aðrir, og þsð er
Se tum eðlilegt að taugsa mest um
sina eigin h«g. En það er einmitt
á þessu, »ð flestum er það eðlilegt
aB hugsa mest usk sinn eigin hag,
. að jafnaðarmenn byggja vissu
.sína um sigur steínunnar
Ena sem komlð - er, er jafnsð-
- arstefnan ung, og ennþá er margt
seui hindrar það, að alþýðan sjái
að húa hefir mestan hag af þvf,
að henai sé komið á, að frara
leiðslútækin. séu gerð að þjóðar-
• eign En það getur ekki dregist
leogi, sð öl! alþýðan skilji þetta.
Og atvinnuleysið ættí að vera eitfc
af því, sem hjálpaði raönnum til
þess að skilja hvílik fjarttæða
þetta er, að iáta einstaka menn
•-eiga framleiðslutækin.
Átvianuleysi mua aldí'ei eiga
'sér stað þegar þjóðin á sjálf fram
ieiðslutækin — getar beiaiínis ekki
átt sér stað þá.
Og langt geíur það ekki orðið
þar til framleiðilutækín verða gerð
að þjóðareign. Ea því ákafsr sem
hver og eina alþýðuaiáður heidur
fram niálstið alþýðumiar, því fyr
skilur alþýðan öií þetfá snál Og
þá er sigur uniin:-. Áfrarn nú fé-
lagar I Útbreiðið blöð alþýf uhnar,
Alþýðublaðið og Verkatx- nninn,
SóUvarnirnar á jVUnjn.
Háttvirti ritstjórii
Vegna þess, að eg býst við að
margskonar sögur gangi um at
burð þenna, þá hefir mér dottið
í hug, að biðja yður íyrir nokkr-
ar línur.
Þ/iðjudaginn 31. janúar ki. um
6 f. rn komum við inn tii Hafn-
arfjarðár og fórum við beiot upp
að brygeju. Á meðan við vorum
að leggjast að bryggjunni, þá gaf
skipstjórinn merki með skips
flautinní, að hann óskaði eitir
iögreglunni um borð. Eftir nokkra
stund kom lögregluþjóan niður
að skipi og beiddi skip tjóri hann
að ná strax í lækni Eftir svolitla
stund kom læknirinn. um borð.
Kalisði hann á alla skípverja upp
í brú skipsins og leit á okkur og
spurði, hvert við værum frísklr,
og hefðum við verið þ. ð sfðan
við fórura frá Englandi Kváðum
vsð já við því. Einn'maður kom
þó ekki til skaðunar, feann varð
lítilsháttar lasiun áður en iæknirinn
kom um borð og hafði iagst fyrir,
Eftir að læknirinn hafði athugað
manninn, hvaS hann það ekki
inflúenzu — engin einkenni heniaar.
Vildi hann þó ekki leyfa okkur
skipverjum landgöngn En leyíði
þó manni af öðru skipi, sem að
komið hafði iras borð strax þegar
við komum og hafði haft sam-
göngu við flesta sklpverja, að fara
yfir f skip sitt og f land. Sömu-
leiðis leyfði hann, að menn œættu
fara tim borð að vinna við af-
hteðslu í lestinni. Sem nærri má
geta, höfðum við satngöngu við
þessa menn, því við urðum að
hjálpa þeim til að setja upp vfra
o fl, til að nota við aihleðsluna,
Nú voru svo fjölda margir búnir
að hafa samgöngur við skipið, að
við gátum ekki skoðað þetta sera
neina sóttkvf, þess vegna tókum
við uþp á okkur sjálfir að fara
heim, þvf sem nærri má geta, þá
þurfa menn að komast að heimili
sínu, þegar þeir eru búnir að vera
fleiri vikar án þess að koma heim.
Og mér fyrir mitt leytl finst ekki
svo raikið frí bjá manni, að það
séu gerandi gyiiingar til þess, að
haida manni um borð lengur, en
Ifkur eru til að þörf sé á, úr því
maður fær frí frá störfum skipsins.
— Og þar sein við álitutn þetta
húmbúkk eitt, þá fengum við okk-
ur bfl, og fórum heim tii okkar.
Þegar við höfðum verið heima
litla stund kom iögreglubi'llsra og
sótti .okkur, og var okkur efcið é
Sóttvörn. Sagði lögregbn að við
yrðum þar að vera til þess frekar
yrði ákveðið hvað gera skyldi.
Sátum við nú þarna og leið
okkur ágætlega vel. Nógur hiti
og mátur og ágæt ifðan að þvf
leyti, sem fólk þar gat að gert.
Fengum ekkert ákveðið að vita.
— ólafur Jónsson læknir kom að