Lesbók Morgunblaðsins - 29.12.1945, Blaðsíða 24

674 ' LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Þuría að grípa til mestu
1934, 3. gr. (birt í Izvestia 9. júní
1934) er svohljóðandi:
3. Flýi hermaður eða strjúki til
útlanda, skal þeim af skyldu-
liði hans, sem fullorðnir eru,
og hafa á einhvern hátt að-
stoðað hann við undirbúning
glæpsins eða til að fullkomna
hann, eða hafa vitað um srlæp-
inn og ekki gert yfirvöldun-
‘um aðvart, refsað með 5 til
10 ára fangelsi og eignir
þeirra gerðar upptækar. Aðr-
ir fullorðnir fjölskyldumenn
svikarans, sem bjuggu hjá
honum eða voru á hans veg-
um er glæpurinn var fram-
inn, skulu missa kosninga-
rjett sinn og vera fluttir til
5 ára dvalar í fjarlægustu
héruð Síberíu.
Tilskipun þessi vekur aftur upp
hinn frumstæða skilning á samá-
byrgð fjölskyldunnar eða æltfl.
(blóðsök). Frá því 1935 hefir það
verið föst venja að flytja burt
ættingja þeirra manna, sem dæmd-
ir hafa verið til fangelsisvistar, og
hefir þessi aðferð verið látin ná
til allrar landráða- og byltingar-
starfsemi, hvernig sem henni hef-
ir verið farið — en til þessara af-
brota má í raun og veru telja
allar ávirðingar, svo sem stjórn-
málalegan ágreining, skemdar-
starfsemi og fjarvist frá vinnu.
Einstaklingurinn verður því raun-
verulega að líta á fjölskyldu 'sína
sem nokkurskonar gisl fyrir hegð-
an sinni. Þessvegna var það orð-
in föst venja, að konur þeirra
manna, er settir höfðu verið í
fangelsi, flýttu sjer til hlutaðeig-
andi yfirvalda til þess að fá skiln-
að. Þessar ráðstafanir kvenpanna
voru aðeins skoðaðar sem forms-
atriði og hafði engin áhrif á sam-
búð þeirra og eiginmanna þeirra.
Krylenko dómsmálaþjóðfulltrúi
komst þannig að orði í ræðu, er
hann hjelt í sambandi við hin
nýju lög um ofbeldisárásir á al-
mannafrið og ríkisvald (terror)'
(Izvestia, nr. 37. 12. febr. 1936):
„Frjálslyndir og. tækifæris-
sinnar líta svo á, að því öfl-
ugra sem eitthvert ríki sje,
því meira umburðarlyndi geti
það sýnt andstæðingum sín-
um. Nei! og aftur nei! Því
öflugra sem ríkið er, því
meira má það sín og því
traustari eru þau bönd er
tengja flokkinn og ríkis-
stjórnina hinum stritandi
fjölda og því meiri er reiði
okkar og andstygð á þeim,
sem reyna að hindra okkur í
starfi okkar við að byggja
upp hið sócialistiska ríki og
því rjettmætara er það, að við
grípum til hinna harðvítug-
ustu ráðstafana gegn þeim“.
Þegar hér er komið sögu
hafa allar nfeginreglur sósíal-
ismans verið feldar burt úr
rússneskri löggjöf. Hin nýja
kenslubók í lögum tók aftur upp
orðið „refsing“ í stað þjóðfélags-
verndar. Og það var opinberlega
viðurkent að tilgangurinn með
refsilöggjöfinni væri hefnd og ógn-
un og að vekja ótta manna fyrir
refsingunum. Fórnarlömb „hreins-
unarinnar", sem áður getur, —
háa sem lága, — þótti nú ekki
ráðlegt að kalla „vandræðamenn
þjóðfjelagsins" heldur „óða hunda,
rottur, hýenur, óþverra og af-
hrak,“ — því að, ef kenning Marx’s
var rétt, að umhverfið gæti gert
mann að glæpamanni, — hlaut sú
spurning að vakna, hverskonar
ógnar umhverfi það væri, sem
hefði getað breytt öllum hinum
gömlu, góðu bolsevikkaleiðtogum
í landráðamenn og óða hunda!
Þetta var æði óþægileg spurning

harðneskju
og erfitt að svara henni. En henni
skaut ósjálfrátt upp í huga hvers
og- eins, sem braut heilann um
kenningar Marx’s. Eina ráðið til
þess að komast hjá þessari spurn-
ingu, var að kollvarpa þeim meg-
instoðum er sósialistisk hugsun
hvíldi á.
Stefna þessi hefir gagnsýrt alla
hina nýju löggjöf Rússlands, hvort
heldur hún varðar almenn mál eða
einkamál, svo sem hjúskap, hjona-
skilnað, kynferðismál, ferðalög,
trúmál eða hernaðarmál. Mun ég
víkja að nokkrum þessara atnða
síðar.
Bæði jafnaðarmenn og komm-
únistar á meginlandinu, hafa bar-
ist af eldmóði gegn lögum, sem
refsa fyrir kynvillu og telja fóst-
ureyðingu glæpsamlegt athæfi.
Deilurnar um kynvillu eru svo
gamalkunnar, að óþarft er að rifja
þær upp hjer. En sje hún glæpur,
þá hefði helmingur allra rithöf-
unda, listmálara og hljómlistar-
manna, alt frá Plato og Leonardo
da Vinci til Proust, orðið að eyða
ævi sinni í fangelsi.
Að því er snertir fóstureyðingu,
eru rök kommúnista í stuttu máli
þessi: Hver sú kona, sem ekki vill
eignast barn hefir að jafnaði við
getnaðarvarnir. Ef kona hefir
ákveðið að láta taka fóstur sitt,
þá hljóta að liggja til þess veiga-
miklar ástæður, annaðhvort fjár-
hagslegar eða sálfræðilegar. Þegar
þannig er ástatt, ér það æskilegra
frá þjóðfélagslegu sjónarmiði, að
barnið, sem amast er við, fæðist
ekki. Sé konan staðráðin í að losna
við fóstur sitt, reynir hún það, án
þess að skeyta hið minnsta um
fyrirmæli laganna.
Á tímum Weimar-lýðveldisins
þýska, var meðaltala þeirra
kvenna, er nutu sjúkrahúsvistar
vegna ólöglegra fóstureyðinga