Lesbók Morgunblaðsins - 30.12.1945, Blaðsíða 4

K94
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
V I T R U N
- EÐA HVAÐ?
ÞETTA GERÐIST í fyrra héims-
stríðinu. Kaldan og gjóstugan vetr-
ardag lagði breskur kafbátur úr
llarwieh-höfn til þess að halda
vörð í Norðursjónum. í nokkra sól-
nrhringa helst sama veðrið og öld-
lirnar skóku kafbátinn miskunnar-
laust.
,.Þetta er ljóta veðrið“, sagði
kafbátsstjóri við einn af foringjum
fiínum, sem Brandt hjet. „Það er
rjettast að fífí'a í kaf og liggja á
þotninum þangað til óveðrinu slot-
ar“.
Eftir morgunverð gaf hann svo-
hljóðandi fyrirskipun:
„Einn maður heldur vörð við
djúpmælirinn. Allir aðrir gangi til
hvíldar og hafi frí þangað til kl.
10 í kvöld, þá förum við aftur upp
á yfirborð sævar“.
Kafbáturinn fór nú niður á hafs-
botn og lagðist þar. Allir skipverj-
ar, nema sá er vörð helt, fóru að
Jiátta og urðu hvíldinni fegnir.
Brandt gekk til hvílu eins og aðrir,
þn svefn hans varð undarlegur.
Jlann tók að dreyma, og þóttist
Vera staddur í skotfæraverksmiðju.
Þar var fjöldi kvenna. Þær voru
allar í samfestingum. Þær keptust
við að fylla sprengikúlur með þrúð
tundri. Salurinn var gríðarstór og í
hinum enda hans sá Brandt klefa
með glerrúðum, og yfir dyrunum
ptóð: „Eftirlit“. Brandt þóttist
ganga þangað og horfa inn um gler
rúðu. Þar inni sá hann systur sína.
Þlún horfði í áttina til hans. en það
var eins og hún sæi hann ekki. Síð-
an þóttist hann sjá í gegn um klef-
ann og inn í annað herbergi og þar
Jjeku eldtungur inn vegginn, sem
Var milli þess herbergis og hins
stóra salar, þar sem kvenfólkið var
að fylla sprengikúlurnar.
Brandt reyndi að kalla til syst-
ur sinnar, en gat ekki komið upp
neinu hljóði. Hún sat þar við skrif-
)>orð, og var engu líkara en að hún
^iefði sofnað í stólnum. Brandt þótt
ist þá ætla að hlaupa til hennar, en
Igat ekki hrært sig úr stað. I satna
Ibili kvað við ógurlegur vábrestur
af sprengingu. Veggirnir hrundu
bg alt varð myrkur, svæla og reyk-
ur. Ilúsið hrundi ?neð braki og
þrestum.
Brandt þóttist gera örvílnaða til-
raun til að komast úr sporunum —1
og vaknaði við það að hann rak höf
uðið hastarlega upp undir rúmið
fvrir ofan. Ilann áttaði sig þá á
því, að hann var ekki í hinni
þrundu skotfæraverksmiðju, heldur
í kafbátnum sínum.
„T)ff, þetta var óhugnanlegt“,
mælti hann hátt og glaðvaknaði þá
fyrst er hann heyrði rödd sjálfs
síns. Honum varð það þá fyrst fyr-
ir að líta á úrið' sitt. klukkan var
rúmlega 10. Tíu? En þá átti kafbát
urinn að vera kominn upp á yfir-
borðið. Ski]istjóri hafði ma*lt svo
fyrir. Brandt stökk á fætur. Ilvern,
jg stóð á því, að hann hafði ekki
verið vakinn?
Ilann rauk til varðmannáns, en
bann svaf eins og steinn. Brandt
jhristi hann óþyrmilega, en hann
Valt við það út af stólnum og vakn
aði ekki. Brandt rauk þá til kaf-
bátsstjórann, en hann svaf svo fast,
'að ekki var unt að vekja hann. Þá
leist Brandt ekki á blikuna.
Ilann náði sjer nú í fulla vatns-
fötu og helti úr henni yfir nokkra
af fjelögum sínum og á þann hátt
tókst honum að vekja þr.já. Þessir
fjórir unnu nú að því í sameiningu
að koma kafbátnum upp á yfirborð.
Þá opnuðu þeir og sáu að úti var
bjartur dagur. Þeir höfðu legið á
hafsbotni í heilan sólarhring, í stað
þess að liggja þar í 12 stundir,
þins og kafbátsstjóri hafði ákveðið.
ÍLoftið í kafbátnum hafði orðið svo
þungt af allskonar eim, að þeir
'gátu ekki vaknað.
Brandt gaf skipherranum skýrslu
!um málið, og sagði honum um leið
frá draum sínum: „Ef sprenging-
an, sem mig dreymdi, hefði ekki
vakið mig, þá værum við nú allir
|af“, sagði hann.
NOKKRUM dögum seinna kom
kafbáturinn í höfn. Þá fekk Brandt
brjef frá systur sinni. Hún sagði
þar:
„Það varð hræðiLegt slys hjerna
í verksmiðjunni í dag. Óeurleg
sprenging varð í skálanum þar sem
konur voru að fylla sprengikúlur.
Þrjáíu og þrjár konur fórust og
jhundruð annara særðust. Fyrir sjer
staka tilviljun komst jeg af ómeidd,
Þetta skeði klukkan rúmlega 10
um morguninn. Jeg er vön því að
fara í eftirlitsferð um alla verksmiðj
una klukkan 10, en í fyrsta skifti
hafði jeg nú sofnað í sæti mínu.
jt)g mig dreymdi — dreymdi.að jeg
var kominn um borð í kafbát, og
jþar lágu allir skipverjar eins og
(dauðir, og þú líka. Jeg reyndi að
ivekja ykkur, en jeg gat ekki komið
upp neinu hljóði, eða þú heyrðir
ekki til mín — og svo vaknaði jeg
ivið sprenginguna.“
Brandt rjetti skipherra sínum
brjefið en sagði ekki orð. Þegar
skipherrann hafði lesið það, spurði
þann: