Lesbók Morgunblaðsins - 07.04.1946, Síða 6
162
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
I dag eru 40 ár síðan
„INGVAR'
ÁRIÐ 1906 gerði hjer mörg stór-
viðri, sem ollu feikna miklu tjóni,
bæði á sjó og landi. Verstu áhlaupa
veðrin voru 7. apríl, 27.—28. apríl
og 12.-13. september. Varð það ár
óvenjulega mikið skipatjón hjer við
land. Telst mönnum svo til, að far-
ist hafi og strandað 16 ísl. skip. en
23 erlend. Auk þess fórust nokkrir
íslenskir bátar, bæði árabátar og
vjelbátar. Tók hafið þá þungan
skatt af íslendingum í mannslíf-
um. Samkvæmt Árbók íslands í
Almanaki Þjóðvinafjelagsins hafa
þetta ár druknað í sjó 130 íslend-
ingar og skiftist það manntjón
þannig: 100 af þilskipum, 27 af
bátum og 3 af flutningaskipi.
Á útlendu skipunum varð mann
tjónið miklu minna, en skipatjón-
ið skiftist þannig: 7 togarau-, 6 fiski
skútur og 10 flutningaskip, þar á
meðal „Kong Inge“, skip Thore-
fjelagsins, sem strandaði við Flat-
ey á Skjálfanda.
í veðrinu mikla 7. apríl, fórust
þrjú þilskip hjeðan úr Reykjavík
með 68 mönnum: „Emilie“, eign
Th. Thorsteinsson, kaupmanns og
„Sophie Wheatley“, eign Jafets E.
Ólafssonar, Guðlaugs Torfasonar,
trjesmiðs og Thor Jensen, fórust
við Mýrar. Skipstjóri á Emilie var
Björn Gíslason á Bakka. en Jafet
Ólafsson var sjálfur með sitt skip;
lík hans rak um haustið nálægt
Hjörsey. Þriðja skipið var „Ing-
var“ (77 smál.), eign Duusverslun-
ar. Það strandaði við Viðey og verð
ur nú nokkuð sagt frá því strandi,
en um afdrif hinna skipanna er
enginn til frásagnar. Það eitt er
vitað, að Emilie mun hafa farist
skamt frá Ökrum, en Sophie
FÓRST VIÐ VIÐEY
Eftir Árna Óla
Wheatley hjá Knarranesi. Einn af
hásetunum á Sophie Wheatley
Norðmaður, hafði farið af skipinu
er það lagði í þessa ferð, og bjarg-
aði það lífi hans.
ALLA fyrstu vikuna af apríl
höfðu gengið stórviðri hjer sunn-
an lands, bg versnaði er á leið.
Fj^kiskútumar heldust þá ekki við
úti á hafi, en leituðu hafnar. Voru
þær að tínast inn á Reykjavíkur-
höfn á föstudaginn og laugardags-
morgun 7. apríl, en þá keyrði fyrst
úr hófi veðurofsinn svo að menn
mundu ekki annað eins, og fylgdi
dimmviðri.
Frjettir bárust um það, að Ing-
var hefði sjest suður í Garðsjó og
mundi hafa fengið áfall mikið,
brotnað stórsiglugreypiráin og
stórseglið farið fyrir borð.
•Skömmu fyrir hádegi sást frá
Reykjavík að fiskiskip var að
koma og var utan við eyjar. Þektu
sumir skipið, en aðrir drógu það
af frjettum, að þetta mundi vera
„Ingvar“, því að sjá mátti að stór-
seglið var farið, og hafði skipið að
eins uppi forsegl og aftursegl.
Skipið ætlaði fyrst að sigla venju
lega siglingaleið milli Örfirseyjar
og Engeyjar inn á Reykjavíkur-
höfn, en náði ekki sundinu, vegna
þess hvað seglabúnaður var ljeleg-
ur. Hrakti það þá fyrst norður með
Engey, en reyndi síðan að sigla inn
sundið milli Engeyjar og Viðeyjar.
Er þarna hættuleg leið, grynning-
ar í sundinu, en sker syðst í því og
þar fyrir innan. Nú bættist það við,
að foráttu brim var í sundinu.
Þegar skipið var komið inn á
móts við Viðeyjartún, steytti það á
blindskeri. Er talið að skipverjar
hafi þá gripið til þess örþrifaráðs
að kasta út akkeri, en að það hafi
að eins orðið til þess að halda skip
inu föstu á skerinu, enda hjó það
þar stöðugt á meðan nokkuð af því
var ofansjávar. Að öðrum kosti
segja menn, að verið geti að skipið
hefði losnað af skerinu og hrakið
upp í Viðey, og þá hefði ekki verið
vonlaust um að einhverjir hefðu
komist lífs á land.
FÓLK í Laugarnesi og Viðey sá
þegar skipið strandaði. Bátur var í
Viðey, en ekkert viðlit að fara á
flot á honum í þessu veðri; mundi
það hc'-' erið bráður bani þeirra
er reyndu. Þar var því ekki hægt
að veita neina hjálp.
Þá var Hermann Jónasson spít-
alavörður í Laugarnesi. Hann sím-
aði þegar til bæjarins um það, að
skipið væri strandað og menn allir
komnir upp í reiðann og heldu sjer
þar. Þetta var að aflíðandi hádegi.
Páll Einarsson var þá settur bæj
arfógeti hjer. Hann og ráðherrann
gerðu þegar gangskör að því, að
freistað yrði að bjarga mönnun-
um, þótt óvænlegt sýndist og beinn •
lífsháski. Þá lágu hjer í höfninni
7 eða 8 gufuskip og var helst til
þeirra að leita um hjálp. En
hvernig átti að komast út í þau í
þessu aftakaveðri til þess að láta
þau vita um strandið og biðja þau
i