Lesbók Morgunblaðsins - 30.11.1947, Side 11

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
359

Maöur, sem var sveltur í tilraunaskyni, lýsir því hvernig það er að vera
\
AÐFRAMKOMINN AF HUNGRI
ÞEGAR jeg Ies fregnirnar um
hungursneyðina í heiminum, þá minn-
ist jeg þess allt af hvernig mjer leið
einu sinni þegar jeg var aðfram kom-
inn af hungri.
Jeg hafði neitað því að ganga í
herinn, en í þess stað gaf jeg mig
fram, ásamt 35 öðrum, til þess að
láta svelta mig í tilraunaskyni. Þetta
var árið 1945 og tilraunin átti að
standa í háift ár. Hún var fram-
kvæmd í háskólanum í Minnesota, og
tilgangurinn var sá að komast að því
til fullnustu hver áhrif sultur hefði á
menn.
Vjer byrjuðum hinn 12. febrúar. —
Matarskammturinn var svipaður og
þar, sem hungursneyð er, kartöflur,
rófur, kál, grautur, maccaroni og
brauð. Það var. leiðinlegt fæði til
lengdar. Einstaka sinnum fengum
vjer hálfan bolla af mjólk eða þá of-
urlítið að sætukvoðu. Sykurskammt-
urinn var ein teskeið á dag.
Jeg vóg 82 kíló — var um 10 kg.
of þungur eftir stærð. Á meðan jeg
var að losa.mig við þennan óhóflega
þunga leið mjer vel, mjer fannst
meira að segja að mjer liði betur en
áður. En hinir máttu ekkert missa
og þegar þeir fóru að leggja af urðu
þeir önugir og uppstökkir og illt að
lynda við þá.
Einhverju sinni er vjer sátum að
morgunverði ætlaði jeg að fleygja
brjefi í körfu. Það fór utan hjá, svo
að jeg stóð á fætur, beygði mig eftir
því og fleygði því öðru sinni. Þá sagði
einn: „Þú ræður ekki við þig fyrir
fjöri, svo að þú verður að koma
kröftunum í lóg“. Og svo horfðu þeir
allir hatursaugum á mig. Þegar jeg
hafði Ijest niður í 68 kíló, var jeg
jafn önugur við alla, sem voru í fullu
fjöri.
Næst fengum vjer allir söínunaræði.
Og það, sem vjer söfnuðum, var eitt-
hvað í sambandi við matreiðslu. —
Einn safnaði rafmagns steikarristum,
aðrir söfnuðu matreiðslubókum og
einn fór að kynna sjer frystiaðferðir.
Mjer fannst þetta ósæmilegt, svo að
jeg safnaði að mjer bókum um stjórn-
mál, heimspeki og sögu. Jeg náði í
eitthvað 30 bækur, en jeg las þær
aldrei. Jeg safnaði þeim aðeins vegna
þess að jeg hafði ómótstæðilega hvöt
til þess að eiga eitthvað, hafa eitt-
hvað undir höndum er gæti leitt hugs-
un mína frá mat. Jeg fór með bæk-
urnar eins og maurapúki, taldi þær
hvað eftir annað, strauk þær með
höndunum of þrýsti þeim að brjósti
mjer.
Eftir því sem hungrið varð sárara,
eftir því urðum vjer uppstökkari og
áttum ver með að stilla oss. Vjer átt-
um í sífelldum þrætum og illindum
og urðum óðir út af smámunum. Og
ímyndaðir sjúkdómar háðu oss.
Skinnið á fótleggjunum á mjer
varð tilfinningarlaust. Mjer fannst
eins og mörg lög af togleðri væri utan
um leggina, en jeg átti ekkert bágt
með að ganga. Jeg helt að þetta væri
stórhættulegt. Á öðrum bólgnuðu
knje og öklar, stundum þaut bólgan
svo upp á hálftíma að liðamótin urðu
þrefalt digrari en áður. Margir fellu
í yfirlið.
Allt, sem vjer höfðum haft áhuga
fyrir, var eins og fokið út í veður og
vind. Vjer nenntum engu. Og vjer
nenntum ekki að hugsa. Vjer sátum
inni í lesstofunni með fjölda af bók-
um fyrir framan oss, en Ijetum oss
dreyma Ijúfa drauma um þá gömlu
góðu daga þegar vjer höfðum nóg að
borða, nógan og góðan mat.
Alltaf var oss kalt. Einn dag, þegar
hitinn var 32 stig, fannst oss ekkert
heitt. Og á hverri nóttu hafði jeg
tvær hermannavoðir ofan á mjer.
Smámunir, sem vjer hefðum ekki
skeytt áður, urðu nú óþolandi. Heyrn-
in skerptist alveg ótrúlega. Einn af
f jelögum vorum var skrækróma, og nú
fannst oss hann ætla að rífa þakið
af húsinu og klögumálin gengu um
það að hann væri sítalandi og vjer
þyrftum að losna við hann.
Eitt kvöld varð jeg óhemju reiður
við Gerry, besta vin minn, út af
engu. Sú saga sýnir best hvað vjer
vorum orðnir vanstilltír. Jeg hafði
ekki ljest eins ört og læknarnir
vildu, og þess vegna hafði verið dreg-
ið af brauðskammti mínum í bili.
Jeg bjóst við því að það yrði bætt
upp seinna. Svo var það þetta kvöld
að jeg gekk inn í lesstofuna og ætlaði
að reyna að lesa. Með vilja gekk jeg
fram hjá töflunni, þar sem hinn dag-
legi matarskammtur vor var skráður.
Jeg sagði við sjálfan mig: „Þú skalt
standast freistinguna núna að sjá
hvort brauðinu hefur verið bætt við
þig aftur. Þú getur sjeð það seinna“.
í því kom Gerry og leit á töfluna. „Þú
hefur fengið viðbót af brauði", kall-
aði hann. Þá umhverfðist jeg af reiði
og spurði hvern fjandann hann væri
að fleipra með þetta, jeg hefði ósköp
vel getað sjeð þetta sjálfur. Það liðu
margir dagar áður en mjer rann reið-
in. I
Eftir tæpa þrjá mánuði vorum
vjer hættir að hugsa um kvenfólk,
og hættir að tala um það. Yfirleitt
vildum vjer forðast fólk, sem var í
fullu fjöri. Vjer vorum hálfdauðir og
þegar vjer vorum á gangi urðum vjer
að gæta þess að detta ekki.
1 ofanverðum maí fengum vjer
einn „frídag“. Maturinn á borðinu
/
. . _