Lesbók Morgunblaðsins - 31.12.1947, Blaðsíða 1
44. tölublað
XXII. árg.
JEoTömM&fe im
Gamlársdag 1947.
ÁLFAKALEIKURINN
I BREIÐABÓLSTAÐARKIRKJU
Frásögn þessa ritaði Brynjólfur heitinn Jónsson á Minna-Núpi ^
eftir Þórunni Sigurðardóttur sjálfri. . -
BRÆÐUR tveir eru nefndir„ Jón og
Bjarni Grímssynir, ættaðir úr Öræf-
um. Þeir reistu bú á Geirlandi á Síðu
og kvæntust og áttu dætur Gísla
bónda í Arnardrangi. Hjet Ragnhildur
kona Jóns, en Sigríður kona Bjarna.
Báðar voru þær efnilegar, hraustar
og heilsugóðar, greindar vel og þóttu
hinir bestu kvenkostir. Menn þeirra
voru mikilmenni að ráðum og dáð.
Þeir byrjuðu búskap með litlum efn-
um, höfðu eigi hjú, nema eina vinnu-
konu báðir, og í öllu höfðu þeir f je-
lagsskap.
Þeir vildu hafa selför um sumarið
og bygðu um vorið vel upp með Geir-
landsa, þar er hún kemur ofan úr heið-
inni. Þar heitir Garnagil. Tildrög þess
örnefnis eru sögð þau, að eitt sinn
fyrir löngu hafi orðið þar slys, að
mannýgur graðungur hafi orðið
stúlku að bana, og haíi garnirnar úr
henni verið um horn hans, er menn
komu til.
Konur þeirra bræðra voru í seli, um
sumarið. Og cr þær voru þangað farn-
ar, skiítu þeir bræður verkum með
sjer. Fór Bjarni kaupstaðarferð fyrir
báða, en Jón tók til sláttar fyrir báða.
Vinnukonan átti að raka á eftir hon
um fyrir báða. Kendi hún sjer einkis
meins, er hún gekk út. En er hún tók
að raka, þótti henni undarlega við
bregða. Henni þótti hrífudrátturinn
sem hljóð, og það svo skerandi sterkt,
að henni fanst sem höfuðið á sjer ætl-
aði að klofna. Fór hún inn, lagðist
fyrir og sofnaði. Þá dreymdi hana að
kona kæmi að sjer heldur reiðileg og
mælti:
„Þú skalt gjalda húsbænda þinna,
fyrir umrótið, sem þeir gerðu í Garna-
gili. Á þeim sjálfum get jeg ekki hefnt
því á Bjarna vinnur ekkert nema járn-
ið, en Jón er fæddur í sigurkufli og
skírður í messu. Hefndin skal koma
niður á þjer og að nokkru leyti á kon-
unum þeirra“.
Þá er stúlkan vaknaði, sagði hún
Jóni drauminn. Var hún þá fárveik,
lá nokkra daga og dó síðan.
Eigi þótti konunum gott í selinu,
þóttust verða fyrir ýmsum dularfull-
um glettingum. Og þótt þær væri
kjarkmiklar að cðli, þá urðu þær þó
smám saman hræddar, og þá er heim
var flutt úr selinu, voru þær orðnar
svo úrvinda, að þær náðu sjer aldrei
aftur. Hvorug þeirra þorði að vera á
Geirlandi áfram. Fluttu þeir bræður
Þórunn Sigurðardóttir frá Steig
( nírccð)
þaöan vorið eftir. — Fór Bjarni aö^
Þykkvabæjarklaustri og er hann úr
sögunni. Jón fór að Hlíð í Skaftár-
tungu.
Ragnhildur var sífelt geðveik, og
var það á þann hátt, að hún kveið
stöðugt íyrir því, að hún mundi missa
sjónina. Á hverju kvöldi taldi hún víst,
að hún yrði blind að morgni. Helt hún
þó góðri sjón, og vissi sjálf að þessi
hræðsla var eigi með feldu. En hún
fekk eigi við henni gert. Kendi hún
það huldufólki í Garnagili. AÖ öðru