Lesbók Morgunblaðsins - 31.12.1947, Blaðsíða 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
419
^4ótarl?uœ c)l tii Cjrímó ^JÍiomáená ?
nota hljóðgeislana til lækninga, held-
ur benda allar líkur til þess að þeir
geti orðið drápsgeislar. Er þá fyrst
að geta þess, að hægt er að safna
þeim með brennigleri, eins og ljós-
geislum og sje geislunum þá beint á
pappír, kviknar í honum alveg eins og
af hitageislum sólarir.nar.
í bókinni „„German Research in
World War 11“ getur Leslie E. Simon
þess, að nokkrir þýskir fangar hafi
verið með útbúnað til þess að útvarpa
hljóðgeislum sem drápsgeislum. En
þetta bar ekki tilætlaðan árangur þá,
hvað sem verður í framtíðinni.
Nokkur dæmi sýna það, að hljóð-
geislar geta haft slæm áhrif á menn.
Maður er nefndur S. Young White,
aldraður vísindamaður, var að fást
við hljóðgeisla. — Vjelin, sem hann
notaði, var ekki stærri en vekjara-
klukka, en hún hafði 25.000 hljóð-
wolt (venjulegt útvarpstæki hefur 1—
10 hljóðwolt). Hann var þá að þreifa
sig áfram. Fyrst hækkaði hann hljóð-
bylgjurnar þangað til þær heyrðust
ekki lengur, og þá tók hann eftir því
að hann varð máttlítill í andlitsvöðv-
unum. Hann hækkaði bylgjurnar enn,
og þá var sem fingurnir á honum dofn
uðu. Og í sama mund var eins og
hann gleymdi öllu. Eins fór fyrir að-
stoðarmönnum hans. Þarna sátu þeir í
fimm mínútur og vissu hvorki í þenn-
an heim nje annan. Þá bar þar mann
að. Hann stöðvaði vjelina — og eftir
fimm mínútur höfðu allir náð sjer
aftur.
Amerískur vísindamaður, Dr. C. W.
Poster, gerði tilraunir með áhrif hljóð
geisla á unga stúlku, sem var framúr-
skarardi stærðfræðingur. Hún fann
ekkert til hljóðgeislanna. en svo und-
arlega brá við, að heilastarf hennar
lamaðist, svo að hún gat ekki reikn-
að einföldustu dæmi. Hún var meira
að segja svó illa farin, að hún vissi
ekki fyrir víst hvað 2 og 2 eru mikið.
Skömmu eftir að hún var laus við
geislana, hafði hún náð sjer aftur.
Getið er um vísindamann, sem var
ÞAÐ rifjaðist upp fyrir mjer, þegar
jeg var nú að lesa brjefin frá Magda-
lenu Thoresen skáldkonu í brjefasafn-
inu Sonur guilsmiðsins á Bessastöðum,
að í kvæðasafni hennar, sem út kom
árið 1887, er kvæði sennilega ort um
kynni þeirra „æskuvors í^morgun-
mund“. Ekkert ártal er við þetta
kvæði, en við annað kvæði seinna í
bókinni er ártalið 1860. í brjefi til
Jakobínu Thomsen segir skáldkonan:
„Min Ungdomsbegejstring for ham var
stor“ .... Ljóðmæli frú Thoresen eru
ekki á hverju strái, og sendi jeg yður
því kvæðið, ef einhver skyldi liafa
gaman af því. — J. Ó.
TIL II A M
Jeg elsker Dig,
min Tankes Morgenröde,
Du Glimt af Solen over Skyens Rand.
Jeg elsker Dig,
og til et flygtigí Möde
jeg stævner Dig til Fantasiens Land.
Jeg elsker Dig,
som Himlen elsker Havet.
som atter Havet elsker Himlens Hvælv,
saa elsker jeg;
thi i min Sjæl begravet
Du hviler i et Billed af Dig selv.
Jeg elsker Dig
að fást við hljóðgeisla að þeir höfðu
•þau áhrif á hann, að hann misti að
nokkru leyti jafnvægishæfileikann,
svo að hann gat ekki farið á hjóli.
Þetta batnaði aftur, þegar hann hætti
rannsóknunum.
Alt þetta bendir til þess, að hljóð-
geislarnir geti verið hættulegir. Þó
getur verið að ekki sje hægt að nota
þá sem drápsgeisla á landi, vegna þcss
að þeir dvína fljótt í lofti. Hljóðgeisii,
sem sendur er á stað með 10.000
som tonefulde Sange,
som Jubelkoret i en Höjtidsstund.
Jeg elsker Dig
som Vaarens Blomstergange
i Bögehegnet ved det blanke Sund.
Jeg eisker Dig
som Ordets rige Skiften
i Digtets underfulde Ilarmoni.
Jeg elsker Dig
som Tankevingens Viften,
naar Sjælens friske Strcm er Poesi.
Jeg elsker Dig
som mine Barndomsminder,
som mine Ungdomsdrömmes Paradis.
Jeg elsker Dig,
mens jeg i Tanken binder
endnu en Krans af Drömmenes Forlis.
Jeg elsker Dig
mit Hjertets Morgenröde.
Og maa du synke hen som Sol í Vest —
jeg elsker Dig.
Og til vort sidste Möde
jeg kranser Dig endnu ved Mindets Fest
★
(Það cr ekki venja að birta neitt á
erlendu máli í Lesbók, en vegna þess
að hjer er um einstætf tilefni að ræða,
þykir rjett að birta þetta kvæði á
frummálinu).
sveifluhraða á sekúndu, hefur mist
helming sveifluhraðans þegar hann
hefur farið 700 fet í gegn um loft. Alt
öðru máli er að gegna í sjó. Þar halda
hljóðgeislarnir óskertum sveifluhraða
þótt þeir fari 240 mílur, eða lengra,
ef sveifluhraðinn er mjög mikill.
En hvernig sem fara kann um notif
un þessara geisla í framtíðinni, þá et
nú víst að þarna eru fundnir „lííj'SLsl-
ar“, eða lækningageislar.