Lesbók Morgunblaðsins - 18.01.1948, Side 13

LESBÖK MORGUNBLAJDSINS
nefbrotinn heim á leið. Hann hugsaði
sem svo: „Nei, fjelagar, jeg vil miklu
fremur liggja heima í ró og næði en
fara á apakattarveiðar fyrir ykkur og
fá svona endurgjald.“
Apinn skaust inn í húsagarð. í húsa-
garðinum var drengur, sem hjet Ales-
ha Popov, að höggva eldivið. Hann
hjelt áfram að höggva, uns hann kom
alt í einu auga á apaköttinn. 'Alla ævi
hafði hann dreymt um það að hafa
einhvers konar apa á heimilinu. Dreng
urinn handsamaði hann, fór með hann
heim og gaf honum að eta. Og apa-
kötturinn var ánægður, þó ekki full-
komlega. Af því að amma Alesha
fjekk undir eins illan bifur á honum.
Hún skammaði apaköttinn ákaflega
og gerði sig jafnvel líklega til þess að
slá á loppur hans. Alt var það vegna
þess, að þegar þau sátu að tedrykkju
og amjna lagði hálfborðaða smáköku
á undirbollann, hafði apakötturinn
gripið hana og stungið henni upp í sig.
Ja, við hverju er hægt að búast af
apa? Hann er ekki mannlegur. Þegar
manneskju dettur í hug að hnupla ein-
hverju, gerir hún það aldrei upp í op-
ið geðið á ömmu gömlu.
Amma sagði: „Það er í hæsta máta
óskemtilegt að hafa dvergvaxið kvik-
indi með hala á heimilinu. Það hræðir
mig, hve mjög það líkist manneskju
í útliti. Jeg harðneita að hafa apakött
í íbúðinni hjá mjer. Annað okkar verð
ur að gera svo vel og hypja sig í dýra-
garðinn“.
Alesha sagði: „Nei, amma, þú þarft
ekki að flytja í dýragarðinn. Jeg lofa
þjer því, að apakötturinn minn skal
aldrei jðta neitt frá þjer framar. Jeg
ætla að ala hann upp eins og mann-
eskju. Jeg ætla að kenna honum að
borða með skeið og drekka te úr glasi.
Auðvitað get jeg ekki aftrað honum
frá því að lesa sig upp lampann til
lofts, og hann gæti auðvitað vskollið í
höfuðið á þjer. En þú þarft ekkert að
hræðast, því að þetta er aðeins lítill,
meinlaus apaköttur frá Afríku, þar
sem hann lærði að hlaupa og stökkva.“
25
Daginn eftir, þegar Alesha fór í skól
ann, neitaði amma að líta eftir apa-
kettinum. Hún hugsaði sem svo: „Jeg
að líta eftir þvílíku skrímsli! Heyr á
endemi!“ Að svo hugsuðu, sofnaði hún
af ásettu ráði í hægindastólnum sín-
um.
Þá snaraði apakötturinn okkar sjer
f skyndingu út um litla vindaugað,
beina leið út á götu, og fjekk sjer
göngutúr þeim megin, sem sólar naut.
Þá vildi svo til, að gamall karl, Gavri-
lych örkumla átti leið framhjá. Hann
var að fara til almenningsbaðhússins.
Hann helt á lítilli körfu, sem í var
sápa og handklæði. Hann kom auga á
apaköttinn, og fyrst gat hann tæpast
trúað því, að það væri apaköttur. Ef
til vill var það bara, af því að hann
var rjett búinn að renna niður krús af
sterku öli, að hann helt sig sjá apa-
kött.
Svo að hann starði fram fyrir sig
undrunaraugum. — Og apakötturinn
horfði á hann og hugsaði: „Hvaða
fuglahræða er þetta þarna með körf-
una, og hvað er í henni?“ Á’endanum
sannfærðist Gavrilych um, að apakött-
urinn væri af holdi og blóði. Svo að
honum datt í hug: „Jeg ætla að reyna
að klófesta hann. Jeg gæti farið með
hann á torgið í fyrramálið og selt
hann fyrir 100 rúblur. Fyrir 100 rúbl-
ur gæti jeg drukkið tíu krúsir af öli
hverja á fætur annari." Gavrilych
bjóst til að hafa hendur í hári apakatt-
arins. Hann tók að kalla á eftir hon-
um: „Kisa, kisa, kisa!.... Komdu
hjerna, kisa!“
Hann vissi, að það var ekki köttur,
en hann hafði ekki hugmynd um,
hvernig ávarpa ætti apakött. Eftir
langa mæðu rann það þó upp fyrip
honum, að hann ætti í kasti við æðstu
veru dýraríkisins. Þá tók hann sykur-
mola upp úr vasa sínum, rjetti hann
apanum og sagði, um leið og hann
hneigði sig:
„Fagri apaköttur, má jeg bjóða þjer
lítinn sykurmola?"
Apakötturinn svaraði: — „Með á-
nægju“. Það er að segja, hann notaði
ekki beinlínis þau orð, þar eð^þjjnjj
gat ekki talað. En hann k<jnj til
greip sykurmolann og tók að háma
hann í sig. Gavrilych greip hann í
fangið og setti hann gætilejga Ukörf-
una. Það var hlýít og notafegt J)aih að
vera. Apakötturinn gerði ekki neina
tilraun til að stökkva upp úr henni,
um leið og hann hugsaði: „Það erekki
að vita r.ema jeg lendi í ævintýrum.‘‘.
Svo Gavrilych bar apa!tötWrrn ■'tii
baðhússins. Hann hugsaðl:.. aÞaN cr
best jeg þvoi honum ærlega. 'Hant) ‘
verður þá snotrari og útgcngflegrii 'At
Með því móti ætti jeg að fá meira
fyrir hann.“ li, arbl
Og svo fór hann í bað meS'ápártöm
sínum. Hitinn í baðhúsinú1’ vat“ svb
megn, að það hefði vel gétað -ýerið
Afríka. Apakötturinn okkar Var heést-
ánægður. En gamanið gránaði, er
Gavrilych löðraði hann allan í sápu
og sumt af henni fylti augu hahs ö'g
munn. Þessu fokreiddist apaköttQHnn.
Hann sökkti tönnunum í firigúr'Gavfi-
lych og stökk út úr baðherbergiriu.
Hann snaraðist inn í klefa, þar sem
fólk var að afklæða sig oþ skaut því
öllu skelk í bringu. Enginh !vissi, að
þetta var apaköttur. Það sá aðeirís, áð
eitthvert lítið. hvítt kvikindi, löðrandi
í froðu, dansaði um herbérgiðí'KVik-
indið sentist fyrst upp á divánirih, Hð-
an á ofninn. Frá ofninum 'á kaséa. A¥
kassanum á höfuðið á einhvef jufn.-Og
þaðan aftur á ofninn. Hitlir kjark-
minni ráku upp óp og ruku ut úr her-
berginu. Sama gerði apaköltúrinn.
Hann þaut mður stigann. : S!1B!’á
Við rætur stigans var afgréiðslu-
stúlkan. Apinn smaug geghufri miða-
söluaugað. Þar inni sat gjfddkéfirín,
feit drós, sem æpti upp yfir :Sig' o£
hentist út úr stúkunni skrsékjáhdfibi’
„Hjálp! Það hefur fallið sþherigjá á
peningaskúffuna mína. Rjettið iiijer
ilmsalt, fljótt!“ : t^kr/b ða
Apakötturinn okkar fekk iríeira en
nóg af öllu þessu írafári. Hann stökk
út af skrifstofunni og sentist skrækj-
t 1 ! rt f: Yvj?.
i