Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1948, Qupperneq 12

563
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
„Jeg er kannske gömul og
heimsk, en hingað til hefir þeim
vegnað vel sem fylgt hafa mín-
um ráðum“, sagði hún drýginda-
lega.
Þórhildur gat ekki að sjer gert
að brosa að gömlu Kununni. —-
Skömmu síðar var gamla konan
sofnuð og Þórhildur var alein með
hugsanir sínar. Hún seildist eftir
útskornum kistli, sem var á hillu
yfir höfðalagi hennar. og settist
undir lampann og tók að skoða í
kistilinn. Hann hafði margt að
geyma. Meðal annars voru þar
nokkur brjef. Hún handljek þau
varlega, sem væru þau helgur dóm-
ur. Þessi brjef voru frá Helga með-
an hann var í skólanum á Hólum
Hún hafði sjálf verið þar fvrri
hluta vetrar og þar hafði hún
kynst Helga. Móðir hennar hafði
beðið biskupsfrúna að kenna henni
sauma og hannyrðir og annað sem
tíska var að ríkismannadætur
lærðu. Þau Helgi höfðu strax felt
hugi saman. Faðir hans var lög-
maður yfir Norður- og Vesturlandi
og í miklum metum. Það var til-
gangur lögmannsins að láta Helga
verða eftirmann sinn í embætt-
inu með samþykki konungs. Og
svo hafði hann sagt að eigi sak-
aði þótt drengurinn kyntist guð-
fræðinni, en hún var ein af aðal-
námsgreinum Hólaskóla. Iielgi
hafði ákveðið að segja föður sínum
frá Þórhildi og biðja hann leyfis
að eiga hana. Henni fanst ekkert
liggja á, en svo varð að vera sem
hann vildi. Þau voru saman svo
oft sem tími og kringumstæður
leyfðu, og þegar hún var farin
heim, skrifaði hann henni svo oft
sem tck voru á. Bæði hlökkuðu
þau til vorsins, þegar skólanum var
lokið og hann gat farið frjáls ferða
sinna. En — vorið kom ekki í þetta
sinn. Á einmánuði var hann send-
ur ásamt fleiri Hólasveinum að
sækja föng vestur á Strandir. Þeir
komu aldrei aftur úr þeirri för.
Þeirra var mikið leitað en árang-
urslaust, og flestir hölluðust að
því ao þeir hefðu verið numdir á
brott af útlendum ræningjum
Þórhildur ljet brjefin falla niður
í ’ij' ltu úr.a. Hún gat akki siitið
hugann frá þessu raunalega atviki
og söknuðurinn fekk vald yfir
henni svo að henni lá við gráti.
Henni fanst tilveran a!t of misk-
unnarlaus til þess að hún gæti sett
alt sitt traust á hið góo„ Cramar.
Sá guð gat ekki verið góður. sem
ljet slíka óhamingju dynja yfir
hana. En svo varð hún óttaslegin
yfir sínum eigin hugsunum. Þetta
var synd. Hún vanhelgaði sjálfa
, jólanóttina með slíkum hugsunum
.... Hún ljet brjefin í skrínið
aftur og setti það á sinn stað. Svo
hallaði hún sjer út af og ljet sjer
renna í brjóst.......
Hún hafði ekki hugmynd um
hvað tímanum leið, og þegar hún
vaknaði af blundinum var niða-
myrkur í baðstofunni. Lampinn var
brunninn út. Tunglið sendi bleik-
gula geisla sína inn gegnum ljór-
ann. Hún tók eftir litlum glitrandi
hlut sem lá á borðinu. Hún tók
hann og geymdi við brjóst sjer. Það
var lítið lambslíkan úr skíru gulli,
Agnus dei. Helgi hafði eitt sinn
gefið henni það. „Geymdu það við
hjarta þitt og það mun vernda þig
frá öllu sem ilt er“, sagði hann . ..
Hún varð óttaslegin. Hún hafði
gleymt verndargripnum á borðinu
um morguninn þegar hún kom á
fætur. Bara að þessi gleymska boð-
aði ekki eitthvað óheiliavænlegt
.... Hún settist undir ljórann og
skygndist u.m úti fyrir. Landið var
hulið ís og snjó og tunglsbirtan
sveipaði holt og hæðir < einhverri
siikju; á slíkum nóttum voru álf-
arnir á ferli. Alt var svo kvrt og
hálf-draugalegt, að það fór hroll-
ur um hana. Það var eins og ver-
öldin heldi niðri í sjer andanum
og biði með eftirvæntingu eftir
að eitthvað óvenjulegt kæmi fyrir.
Alt í einu dró ský fyrir tunglið,
loftið var að þykna upp, það var
veðurbreyting í aðsigi. Það varð
niðdimt í baðstofunni Hún gat
k.eixt ljós nieð nokKrum erfiðis-
munum. Alt í einu dunai stormur-
inn á þekjunni. Blindbylur var að
koma. Þórhildur flýtti sjer inn til
Sólveigar gömlu, er svaf í lok-
rekkju í öðrum enda baðstofunn-
ar. Hún varð meira en lítið hissa
er nún sá gömlu konuna sitjandi
uppi í rúmi sínu, þar sem hún
reri fram og aftur og þuldi eitthvað
óskiljanlegt við sjálfa sig. Þegar
hún sá Þórhildi, rjetti hún báðar
hendur á móti henni og æpti'.
„Rektu þá burtu! Rektu þá
burtu!“
Þórhildur sá ekkert óvenjulegt.
en varð strax óróleg, Ef til vill
hafði gamla konan sjeð eitthvað
óhreint. Hún var skygn, Ef til vill
voru húsin full af ósýnilegum ver-
um, sem ætluðu að gera þeim ilt
.... Og áður en hún vissi af því,
var Þórhildur farin að þylja bæn-
ir ....
Alt í einu hrikti í húsinu. Storm-
urinn skall á það, eins og einhver
yfirnáttúrleg óvættur, sem hefði
í huga að sópa því alveg burt. Þór-
hildur hljóðaði ósjálfrátt upp yfir
sig af skelfingu. Hún skipti sjer
ekki af særingum Sólveigar gömlu
og hljóp út að dyrum og npnaði
þær til hálfs. Það var komin
blindhríð og engum manni fært . .
„Hvað gengur að þjer?“ spurði
gamla konan.
„Það er komir. stórhríð! Og
fólkið kemst ekki heim“.
, „Nú, ekki annað“, sagði gamla
konan og ljetti augsýnilega við að
heyra þetta, en þegar hún sá á-
hyggjusvipinn á andliti Þórhildar,
bætti hún við: „Við vitum hvað
hríð er! Við þekkjum veðrið ....