Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1948, Síða 13

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
569
Jeg var hrædd um að það væri
— hitt
„Hefurðu þá engar áhj'-ggjur út
af þeim sem eru úti í þessu veðri?“
„Fyrst og fremst standa helgar
tíðir sem hæst á þessari stundu
og í öðru lagi er líf okkar allra
í herrans hendi“.
Þórhildur fann að gamla konan
sagði satt, en hví hafði hún pá ver-
ið svo smeyk við eitthvað óhreint?
„Jeg svaf i!la“, sagði gamla kon-
an og horfði alvarlega á Þórhildi
„Það var eins og einhver væri alt-
af að reyna að draga mig niður
úr rúminu. En jeg streyttist á móti
.... Sólveig gamla veit lengra nefi
sínu, barn ....! Annars .... ann-
ars mun eitthvað óvænt gerast í
kvöld“.
Þórhildur kipptist við Hún hafði
aldrei verið því vön að taka spá-
sagnir gömlu konunnar hátíðlega.
en í þetta sinn gat hún ekki ann-
að en lagt trúnað á það sem hún
sagði. Gamla konan var óvenju í-
byggin og undarleg í kvöld. Þór-
hildi varð sem snöggvast hálfilt
við. Hvað átti að gerast? Gat það
verið nokkuð gott? Var ekki blind-
hríð úti og lífshætta? .... Og það
var alveg eins og gamla konan
veitti hættunni enga athygli, en
væri öll í sögum sínum um huldar
vættir .... Hún þvingaði hugann
frá þessum efnum og reyndi að
snúa honum inn á aðrar brautir.
En það veittist henni erfitt. Og
eins og til að auka á óróa hennar
tók gamla konan að syngja sálma
hástöfum .... Tíminn leið hægt og
silalega. Það var liðið langt fram-
yfir miðnætti. Þórhildur sat við
hofðagaflinn á rúmi Sólveigar
gömlu og var milli svefns og vöku
Gamla konan hefur sofnað út frá
sálmasöng sínum, og það er dauða-
kyrð í baðstofunni. Alt í einu
fanst henni eins og baðstofan stækk
aði öll. Henni fanst hún vera stödd
í stórum sal. Hún situr við hliðina
I
á ungum manni sem er að lesa í
bók, og áður en þau vita af eru
þau farin að syngja versið:
„Ave Maria,
gratia plena,
Dominus tecum“.
Þau voru í biskupsstofunni á
Hólum. Hún lærði þessi einföldu
vers utan að og Helgi hafði skýrt
efni þeirri fyrir henni. Hvað eftir
annað hafði hún yfir þessi einföldu
bænarorð. Það var henni fróun að
hafa þau yfir, þau voru sem út-
breiddur faðmur almóðurinnar,
sem ein megnar að lækna sár hjart-
ans með fyrirbænum sínum ....
Alt í einu rís Sólveig gamla upp
á alnboga og hvessir augun á hana.
„Mjer heyrðist vera barið“, segir
hún. Þórhildur flýtti sjer fram og
cpnaði dyrnar, en sá ekkert ann-
að en hríðina, sem lamdi á hús-
unum. Hrollur fór um hana. Það
var, sem hún væri umkringd af
dularfullum máttarvöldum, sem
teygðu ósýnilega arma sína út eft-
ir henni. Hún settist við ljósið og
studdi hönd undir kinn. Gamla
konan var steinsofnuð aftur ....
Alt í einu heyrðist henni eins og
eitthvert þrusk væri á þekjunni
Hún hrökk saman. Þetta var ekki
einleikið. Það var ekki von á fólk-
inu ennþá, og gestir mundu tæp-
ast vera á ferli í slíku veðri. „Nú
er hann að koma“, umlaði í gömlu
konunni. „Hann, sem mig var að
drevma um rjett áður! Ætlar
stórbóndadóttirin á Stað ekki að
hleypa honum inn á sjálfa jóla-
nóttina?“ .... Þórhildur beið ekki
boðanna en hljóp fram og reif
upp dyrnar. Það var sama grenj-
andi stórhríðin og áður. Hún sveip-
aði um sig sjalinu og gekk hik-
laust út í glórulausa hríðina. Veð-
urofsinn var svo mikill að hún
varð að skríða með jörðinni og
eftir örstutta stund var bærinn
horfinn og hún var alein. En hún
skeytti því engu. Á meðan hún
barðist við hríðina gat hún gleymt
óhug sínum, og hún vissi að hún
mundi ekki geta verið ein með Sól-