Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1948, Page 14
570
LESBOK MORGUNBEAÐSINS
veigu gömlu eitt augnablik leng-
ur. Þótt hún hefði aldrei tekið hið
dularfulla tal hennar alvarlega.
hafði það sett slíkan óhug í hana
að henni fanst eins og hún væri
umkringd af hinum dularfullu ver-
um, sem gamal konan var altaf
að tala um .... Stormurinn þevtir
henni til og fró og svo er hríðin
dimm að hún hefur enga hugmynd
um hvar hún er. Alt í einu verður
henni ljóst að hún er vilt. Stór-
hríðin umlykur hana frá öllum
hliðum og ógnar henni með dauða
og tortímingu .... Hún stendur
andartak ráðalaus, því að hún hef-
ur enga hugmynd um í hvaða átt
hún á að leita bæjarins .... Henni
er ljóst að hún er stödd í lífsháska.
Innan skamms mundi hún ekki
geta gengið lengur fyrir þreytu.
Og hvað þá .... Hún gefur sjer
ckki tíma til að hugsa um það ....
Það er eins og óttinn við hætt
una hafi vikið frá henni .... Hún
lekur það ráð að ganga í hringi.
því á þann hátt er ekki ómögulegt
að hún geti fundið bæinn. Eftir
að hún hefir gengið þannig dálít-
inn tima rekst hún alt í einu á
fjárhúsið, þar sem hún hafði sett
matinn handa álfunum um kvöld-
ið. Hún hugsar sig ekki um tvisv-
ar, en gengur strax inn.
Undarlegt hljóð barst að eyrum
hennar þegar hún kom inn í kofan
Það var einna líkast hrotum. Nið-
dimt var inni. Kaldur sviti perlaði
á enni hennar, en hún ásetti sjer
að vinna bug á hræðslunni. Hún
fálmar sig áfram í myrkrinu óg
rekst loks á eittlivað er líkist íata-
hrúgu í einu horninu. Hún kallar
liatt hvort hjer sje nokkur, og þeg-
ar hún heíir endurtekið það
nokkrum sinnum er svarað. Og
loks er kveikt ljós. Gamall mað-
ur staulast á fætur mcð nokkrum
erfiðismunum. Hann hafði haft
eldfæri með sjer. Og nú ber liann
heytuggur að eldinum, svo skíð-
logar í einu horninu. Þórhildur sá
að hann hafði gert sjer gott af
matnum, sem álfunum var ætlað-
ur.
„Jeg gerði mig heimakominn“,
sagði hann og skríkti við. ,,Jeg
hugsa að álfarnir misvirði það
ekki við mig“.
Gamli maðurinn var kominn alla
leið frá biskupssetrinu. Hann lenti
í hríðinni og var nær dauða en
lífi af hungri og þreytu þegar hann
rakst á fjárhúsið.
Hann tók upp dálítinn pakka úr
pússi sínu og rjetti henni. Hjarta
hennar barðist ákaft, því að hún
hafði grun um hvað það væri. Hún
opnaði pakkann. Innan í honum
var brjef frá Helga. Hann skýrði
henni frá því að hann hefði verið
tekinn höndum af reyfurum, sem
fluttu hann til Hollands. Honum
leið vel þar, og mundi koma heim
með vorinu .:..
„Jeg var beðinn fyrir þetta á
Hólum“, sagði gamli maðurinn eins
og til frekari skýringar þegar hann
sá hve forviða og glöð hún varð.
Sólveig gamla ljet enga undrun
í ljós þegar hún sá Þórhildi al-
snjóuga koma í fylgd með föru-
manninum í baðstofuna. — Það
hafði birt ofurlítið til, svo að þau
notuðu tækifærið til að komast
heim.
„Sagði jeg þjer ekki að eitthvað
óvænt mundi koma fyrir í kvöld?“
„En fólkið sem fór til kirkjunn-
ar í þessu veðri?“ spurði Þórhild-
ur.
„Við höfum farið til kirkju á
hverju jólakvöidi í þrjatíu ár án
þess að nokkurt klys hafi komið fyr
ir“, sagði Sólveig gamla, „og hús-
bóndinn hjerna er engirm flysj-
ungur. Gefðu ínjer eitthvað að
borða því að jeg er glorsoltin“.
Þórhildur gleymdi aldrei
þessu jólakvöldi. Mörgum árum
seinna, þegar þau Helgi voru gift
og hann hafði tekið við lögmanns-
embættinu eftir föður sinn, var
það hennar mesta yndi að segja
frá þessu jólakvöldi og hinum ó-
vænta gesti, sem hafði flutt henni
þau tíðindi, sem henni þótti vænst
urn.
„Og það var af hennar eigin
munni, sem afi minn fekk sögu
hennar“, bætir annálaritarinn við;
þegar hann hefur sagt frá þessu
ævintýri lögmanns í nokkrum lín-
um.
im
Seinustu blómin mín sofnuðu i nótt,
jeg signi yfir beðin að vanda.
Tárin mín falla hægt og hljótt
— jeg horfi til sóiar-landa.
Þar á jeg blessuð blómin mín,
sem blunda í vetrar snænum,
jeg sje þau aftur er sumarið skín
með sólskin, og vor í blænum.
Eitt er vor huggun öllu meir
og eykur oss kraft og þorið,
að það sem við elskum aldrei deyr
og eiliít er líiið — og vorið.
Guðruu J. Erlings.