Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1948, Blaðsíða 21

LESBÓK MORGUNBLAÐSTNS
577
Jón Steingrímsson
opnum bát, í austan roki, kompás-
lausir í mjög þröngum sjónhring og
skamt að náttmyrkri. Enginn kann
aðist við meira dýpi en 60 faðma í
ystu fiskileitum opinna áraskipa í
Misnessjó. Hvar vorum við?
Enn eru sett segl. Sigla nú bæði
skipin um klukkutíma á hvern veg
það sem eftir er dagsins. En allir
voru á einu máli um, að siglt hafi
verið lengst af með of miklum
seglum, svo að oft þurfti að láta
„kala við jaðar“ og „gefa út klyv-
er“. Siglingin hafði því verið óró-
leg og skipið fór mikJu ver í sjó.
En okkur var áhugamál að missa
ekki úr augsýn Hreggvið, sem var
miklu stærra skip og skriðdrýgra.
Vindur var hvass og kvikur krapp-
ar og stórar. Okkur var sagt síð-
ar, að seinni hluta hins umrædda
dags hafi verið illstætt austanrok
á landi.
Páll formaður okkar var búinn
að sitjr við stýri allan dagirn, bann
var því orðinn kaldur og stirðar
og fjekk einum hasetamia stýrið
um stund. Ekki leið á löngu að
hnútur rís og skall svo harkalega
á framkinnung að brakaði í skip-
inu og talsverður sjór kom inn.
Slæmri stjórn var um kent, enda
tók þá Páll aftur stýrið. Þá var
það, að einn hásetinn talaði um,
að ljótt væri útlitiö og líklega yrði
þetta okkar síðasta för. Páll for-
maður tók hann á orðinu og bað
hann eigi mæla æðru orð, held-
ur skvldum við taka hverju, sem
að höndum bæn með karlmensku
og hugprýði. Var það einróma end-
urtekið um allt sk’pið, og þeir,
sem.rjeru undir ryktu. fastar í ár-
arnar, orðum sínum til áherslu.
Arar voru einlægt hafðar úti á
kulborða, var það giört í tvennum
tilgangi, þegar bárur komu var
seilst til að dýfa þeim öllum sam-
tímis í báruna, árarnar urðu þá
einskonar brimbrjótui og drógu
ótrúlega úr afli bárunnar. í ann-
an stað var okkur kalt. Sú óvenja
var algeng, einkum hjá yngri mönn
um, að fara ver hlífaðir í aðrar
sjóferðir en fiskiróðra. og svo var
hjer. Við vorum því orðnir alvot-
ir innst sem yst af sífeldri rign-
ingu og ágjöf og nærri því rifust-
um um árarnar okkur til hita.
Það er farið að skyggja og Hregg
viður hverfur okkur í sorta og
rökkur, en það bar til, að klyver
hans slitnaði niður við toppinn og
varð ekki aðgjört nema leggja mast
ur. Þeir sáu okkur sigla fram hjá
en við sáum ekki til þeirra. Fyrst
Hreggviður er horfinn liggur okk-
ur ekkert á, það er best að rifa
öll segl undir nóttina, láta svo
hala, eitthvað, okkur er sama
hvert, aðeins að veijast áföllum,
og vera „ofan á“.
Björgun.
Við erum á suðurslag með allt
rifað og rólegt eftir atvikum. Kl.
er um hálf átta að kvöldi og orð-^
ið . akLmt og því fremur vegna
mikils sorta í lofti. Allt í einu sá-
um við móta fyrir háum dökkva
í sortanum og myrkviðrinu fram
undan. Okkur mun öllum hafa kom
ið sama í hug: Eldey aftur! Gott!
Við vitum þá hvar við erum. En
Magnús Þórarinsson
það skipti engum togum, að hjá
okkur brunar þrímastrað brigg-
skip. Einn maður kallar! Ekkert
svar. Formaður bauð: köllum allir
í einu! Skipsmenn heyrðu ópið, en
sáu ekkert. Eftir augnablik er skip
ið stansað, en var þá að því kom-
ið að hverfa aftur í sortann og
dimmuna. Við rifum niður seglin,
tókum til ára og rerum að skip-
inu. Formaður stýrði og ætlaði að
hljesíðu, en þegar við voj im aft-
an við skipið, kastaði einn skips-
manna altur af hekkinu kaðli, sem
lenti þvert yfir barkann, en fram-
ámenn okkar gripu til cg rvktu
okkur inn undir hekkið á skipinu.
Sem nærri má geta, í þeim hauga-
sjó, fengum við þarna livert högg-
ið eftir annað á barkann, þaé hevrð
ist á brothljóðinu að bark n var
áð molast. En ekki þótti fært að
róa aftur á bak þá þegar, því að
4 menn hengu í kaðlinum í þeim
vændum að komast upp þarna. Ef
þeir hefðu hrapað n'ður, sem lík-
legt var, allir í þunguru iklæð-
um (brók og skinnstakk'' ’’lta fvrir-
kallaðir og hver fyrir ö , voru
þeir „búnir að vera“ ef smpið var
eklti undir. Loksins komust menn-
irnir upp með hjálp skipsmanna.
Var þá strax róið aftur á bak. En