Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1948, Page 22

svo nasbitinn var Þolinmóður eft-
ir þennan örstutta leik, að lægra
var um framstefni en miðskipa og
hálfur af sjó. Var svo lagt að mið-
síðu á hljeborða, gengum við þar
upp kaðalstiga. 2 skipsmenn stóðu
sinn hvoru megin stigans, tóku þeir
undir hendur hvers eins, er upp
að öldustokknum kom, og umluðu
lágt gleðióp við hvern, sem þeir
innbyrtu. — Meðan við vorum að
komast í skipið, datt í logn, en bár-
ur komu úr tveim áttum og varð
af því ósjór nokkur (spýtingur)
Okkur var fenginn til afnota
stór salur aftur á dekkinu, tómur
og óhitaður. Við vorum nýkomn-
ir þar inn er við heyrðum, að
hvein í reiða og sjór buldi á og
yfir skipið. Var þá samkvæmt veð-
urvenju á Suðurnesjum, eftir aust-
anverðrið rokinn upp öskuhvass
útsynningur með tilheyrandi stór-
sjó. Þegar verst ljet um kvöldið
varð einum fjelaganna að orði:
„Ekki verður feigum forðað. ef
þetla skip skyldi nú farast með
okkur alla“. Fyrst enginn svaraði,
íell það tal niður. Þegar nýlega
var hvesst aftur, gekk Páll og
nokkrir aðrir að líta eftir Þolin-
móði, sem var aftan í. Þeir komu
mátulega til að sjá hann sökkva,
íremsta þóftan ein var eftir í kað-
alendanum. Var það mikið tjón
fyrir Pál, sem hann fjekk að engu
bætt.
Þrátt fyrir rokið, stórsjóinn og
lælin í skipinu, var okkur bor-
inn heitur og góður matur, einnig
kaffi og tc cins og hver vildi. Kom
það sjer vcl, því við vorum frem-
ur illa á okkur komnir eftir slark-
ið um daginn. Var svo breitl segl
undir og annað yfir allan hópinn,
en ekki varð okkur svefnsamt
vegna hrolls og kulda.
Skipið halsaði svo alla nóttina
Um morguninn, þegar bjart var
orðið, fórum við á kreik. Veður
var þá farið að lægja, en alda
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
stór, vindur vestlægur og vel bjart
að sjá til fjalla. Eftir afstöðu Esju
til Akrafjalls, og Snæfellsjökul vel
skíran og ekki fjarlægan í norð-
ur, töldum við okkur vera á Vest-
urköntum eða í Jökuldjúpi.
Ekki vorum við sterkir í norsk-
unni. Jón Steingrímsson var okk-
ar fremstur í þeirri íþrótt. Er við
höfðum legið þarna æði langan
tíma í björtu veðri og góðum byr
til Reykjavíkur, gekk Jón á tal við
einn skipverja fram á skipinu.
svona um daginn og veginn fvrst,
en segir svo: „Hversvegna er ckki
siglt?“ Skipverjinn er seinn til
svars, en svarar loks á þessa leið:
, Enginn af skipshöfninni hefir kom
ið til íslands fyrr, við höfum siglt
hjer meðfram ströndinni í ellefu
daga, en svo langt frá landi, að
aðeins sjer til fjalla. „Hann“ virð-
ist ekki viss hvar Feykjavík er“.
Samtalið slitnar. Jón mjakar sjer
hægt aftur eftir dckkinu. Þar
stendur skipstjóri og gáir til lands.
Jón stendur svo þar, cins og hann
sje að bíða eftir rjetlu augnabliki,
bendir svo til Esjunrar og segir:
, Þarna er Reykjavík". Skipstjóri
lítur til hans efablandinn og svar-
ar ekki strax. Svo kom hún í fyrsta
sinn spurningin, er s'relt var á vör
um hans inn flóann. , Er det sikk-
ert?“ „Já, jeg hefi í mörg ár verið
háseti á þilskipum frá Reykjavík
og þekki leiðina eins og fingur
mína“, segir Jón af einlægni og
sannfæringu. Innan stundar er
skipinu slegið undan og stefna tek-
in inn flóann. Jón viek svo ekki
frá þeim, er stýrði, cn oft þurfti
hann að svara spurningunni „cr
det sikkert?”
En um fleira var talað. Skip-
stjóri sagði okkur að skipið væri
norskt, hjeti „Aldebaran“, 340
tonn að stærð, kom nú með kol og
steinolíu til versl. Edinborg í
Reykjavík. Skipstjóri gaf okkur
öllum nafnspjald sitt, yíirlætis-
laust, lítið, hvítt. Á því stóð mcð
smáu skáletri: H. Hnnsen. Annað
var þar ekki.
Hann spurði hvernig hefði stað-
ið á ferðum okkar, er við fund-
umst, hvar við ættam heima, og
hvernig við færum heim um svo
langan vcg. Honum var bent á
norskan flóabát, Reykjavíkina, sem
heldi uppi ferðum frá Reykjavík
til nærliggjandi staða Báturinn
ætti að fara til Keflavíkur næst-
komandi fimtudag og það væri
góð ferð íyrir okkur Hann sagðist
kannast við Reykjavíkina og Vaar-
dahl skipstjóri væri góður vinur
sinn og hann skyldi sjá til þess,
að við fengjum frítt far með Vaar-
dahl til Kcflavíkur. Það efndi
hann.
Meðan Aldebaran rennur inn íió-
ann, látum við huganti reika að
öðrum efnum.
Eldey er í Reýkjaröst, sem kunn-
ugt er, rúmar 7 sjómílur frá Öngla-
brjótsnefi (norðurtanginn á Reykja
nesi) og þannig í sjó sett, að e;ns
vel sjcst austur með landi eins og
norður nteð. Það er staðreynd. að
fyrir sunnan Reykjanes og' langt
austur tneð landi ber miklu rneira
á vesturstraum en austur og alveg
sjerstaklega f vaxandi austan-
stormi er vesturfallið ntiög hart. í
viðbót var stórstraumur umrædd-
an dag (3. okt. 1393 var árd fjara
kl. 2,13) af þessu og öðru er fram
heíur Somið er augljóst, að vestur-