Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1948, Blaðsíða 24

580
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Aldebaran er að komast á hraun-
brún með lóðsflaggi. Fögur skeið,
með drifhvítum seglum kemur frá
Seltjarnarnesi. Það er hafnsögu-
maðurimi Þórðiur Jónsson i RaOa-
gerði, stórvirðulegur maður, sem
vakti traust við fyrstu sýn. Mun
bá öllum áhyggjum hafa Ijett af
Hansen skipstjóra. Um kl. 5 síð-
degis á þriðjudag var akkerum
kastað í Reykjavíkurhöfn. Enginn
var þá síminn og samgöngur allar
seinar. Tveir af fjelögum okkar,
þeir Guðmundur á Tjörn og Magn-
ús Jónsson, fófu strax á stað fót-
gangandi áleiðis heim, sem hrað-
boðar, að láta vita um okkur. Þeir
komust að bæ einum á Vatnsleysu-
strönd og náttuðu þar, því Guð-
mundur var þá orðinn veikur þó
liraustmenni væri. Þeir munu hafa
gengið hratt, því ferðinni var heit-
ið heim í einni lotu. En það er
ósvikinn 12—14 tíma gangur hraust
ustu mönnum. Að morgni var Guð-
mundur liress og báðir hvíldir —
Lögðu þeir þá aflur á stað.
Glcðiírjettir.
Melaberg heitir einstakur bær á
Miðnesi milli Fuglavíkur- og Hvals
neshverfis; liggur vegurinn frá
Keflavík við túnið á Melabergi. —
Þeir ferðafjelagarnir Guðmundur
og Magnús fara þar heim og kveðja
dyra. Jón bóndi kom fram og varð
undrandi, er hann sá fyrir dyrum
standa 2 menn af skipshöfnir.ni,
sem allir töldu „af“. — Jón var til-
finningamaður, drenglyndur, dugn-
aðar- og hugmaður mikill. Hann
segir konu sinni, Guðbjörgu Gunn-
arsdóttur, sem einnig var komin
fram, að láta mennina fara inn,
hvíla sig og fá hressingu, sjálfur
lilaupi hann suður í hverfi og segi
frjettirnar. Hann hljóp svo á stað
eins og hann stóð snöggklæddur og
berhöfðaður. Jón kallaði til alira,
sem hann sá, og annarsstaðar ínn
um dyr og jafnvel glugga: „Þeir
eru allir lifandi og koma heiir. á
morgun.“ Hann gekk á röð eíri
bæjanna fyrst en þá neðri í baka-
leið og var nú á leið að þeim síð-
asta. — Sigriður í Garðbæ var
greind kona og ekki myrk í rnáli,
en fljótfærni brá íyrir einstöku
sinnum. Hún var nú ein heima og
úti stödd er hún sjer að Jón kemur
hlaupandi, snöggklæddur, berhöíð-
aður, sveittur mjög og móður, en
hárið mikið og svitastorkið stóð í
allar áttir. Hann kallar til hennar
sömu orðin og áður. Húu horfir til
hans og segir: „Hvað ertu að
þvaðra? Heldur þú að jeg viti ekki,
íð þeir eru allir „farnir“?“ Hún
htur svo út í bláinn og tautar eins
og við sjálfa sig á þá leið, að nóg
afhroð hafi nú goldist hjer í hvcrf-
inu, þó ekki bættist það ofan á, að
Jón á Melabergi sje orðinn vitlaus.
Jón finnur, að hjer þarf að leið-
rjetta misskilning og segir henni
alt, sem hann veit í þessu efni. Söng
þá við annan tón. „Mjer þykir þú
segja gleðifrjettir, komdu inn góði,
jeg ætla að snerpa á katlinum Já,
á dauða mínum átti jeg von, en ekki
því að þeir væru lifandi".--------
Páll Magnússon fjekk loforð um,
að koma skyldu þakkarorð fyr-
ir björgunina. Birtust þau í ísafold
8. okt. 1898 og voru á þessa leið:
„Skipshöfnin, sem bjargað var
um daginn fram undan Miðnesi,
vill láta fluttar innilegar þakkir
skipstjóranum á Aldebaran, H.
Hansen frá Stafangri, fyrir hinar
ágætu viðtökur, er hún fjekk hjá
honum: Ljeði þeim, sem vildu þur
föt og þurkaði það, sem vott var,
veitti þeim besta beina og var hinn
alúðlegasti á alla lund, skilaði þeim
af sjer í Reykjavík daginn eftir.“
Hcimkoman.
Á áttunda tímanum fimtudags-
morguninn 6. okt. vorum við að
tínast niður á Björnsbryggju (múr
ara) til þess að komast með Reykja
víkinni, sem átti að fara á stað til
Keflavíkur kl. 8. Gekk sú ferð að
óskum. Þá áttum við eftir tveggja
stunda gang heim. Það mun hafa
verið fengin ein flaska í Keflavík
til hressingar yfir heiðina fyrir þá,
íem vildu vera með. — Eitthvað
var þaö inni í okkur eftir þetta
sameiginlega skipbrot, sem olli því,
að við kvöddumst með meiri inni-
leik, en venjulega. Fór svo liver
heim til sín.
Mjer var ástúðlega tekið af ior-
eldrum og systkinum, sem vænta
mátti. Sömuleiðis af vini mínum,
Símoni Björgúlfssyni, sem var lang
varandi sjúklingur á heimili okk-
ar (hann andaðist á Laugarnes-
spítala nokkrum árum síðar), en
það sagði mín blíða móðir, er hún
grátandi gleðitárum tók soninn
sinn týnda og afturfundna í faðm
sinn, að sárust hefði sjer verið sú
n^gandi sjálfsáklögun, að hún
skyldi láta mig fara.
Smáiíteiiiar.
í haust liitti jeg gamlan og grcind-
an bónda, sem var að hlaða grjótgarð.
Hann haíði þar hjá sjer bæði stóra
steina og smósteina. Og hann fór að
tala um það hvað smásteinarnir væru
nauðsynlegir tii þess að skorða stóru
steinana.
„Þaimig er það lika i lífinu", sagði
hann. „Þar þarf smælingja eins og
mig til þess að sltorða stórmennin. Við
komumst ekki af án þeirra, og þeir
komast ekki af án okkar"
„En þessu gleyma nú stórmennin
stundum“, svaraði jeg.
„Já, þau gleyma því, en það er verst
fyrir þau sjálf, því að þá hrynur garð-
uriræ“.