Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1948, Qupperneq 27

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
583
en jeg, því þið getið ekki trúað því.
hvað litla drengi getur sviðið sárt
begar sápa fer í augun á þeim. En
svo þvoði mamma sápuna úr aug-
unum á mjer með volgu vatni og
batnaði þetta von bráðar. Jeg
sourði mömmu hvort jólin kæmu
ekki af því að jeg hefði skælt Hún
helt nú að þau kanr.ske 'kæmu
þrátt fyrir það, og það þótti mjor
vænt um að heyra, því jeg trúði
mömmu.
Svo færði mamma mig úr hverri
sojör, ljet mig fara ofan í balann
og þvoði á mjer allan kroppinn vel
og vandlega og jeg skældi alls ekk-
ert því það var alls ekkert sárt og
mig sveið hreint ekki neitt. Síðan
færði hún mig í hrein nærföt og
það sem mjer þótti mest um vert,
í spánnýja flikrótta milliskvitu,
sem var alveg eins í sniðinu og
skyrturnar fullorðnu piltanna. —
Slíka milliskyrtu- hafði jeg aldrei
átt fyrr. Svo komu nýir og hlýir
svellþæfðir mórauðir ullarsokkar.
Og Inga, sem mjer þótti nú æfin-
lega svo vænt um, kom með hrafn-
svarta skinnskó með hvítum elti-
skinnsbryddingum, snjóhvítumv og
með rósaleppum innan í, en rósa-
lepparnir sagði hún að kostuðu
goðan koss. Það þótti mjer ódýrt,
og kossinn fjekk Inga vel úti lát-
inn.
Mamma kom svo með nýu föiin
mín. Þau voru marínarblá með
rauðbrúnum teinum; úr íslenskum
dúk ofnum heima. Anna frænka
hafði saumað þau, og öll í höndun-
um, því þá voru saumavjelar ákaf-
lega fágætar og mamma átti enga.
Mjer þótti fötin fjarska falleg. Svo
skemdi það nú ekki, að í þe>m
voru svo ljómandi fallegir og marg-
ir logagyltir hnappar. Jeg hafði
einu sinni sjeð sýslumanninn; hann
var í fötum með logagyltum hnöpp
um og mjer sýndist bara að hnapp-
arnir í nýju fötunum mínum vera
alveg eins, svo jeg fór að hugsa um,
hvort Anna frænlca hefði nú fengið
hnappana hjá sýslumanni ti! að
setja í fötin mín. Mamma greiddi
svo á mjer hárið. Svo kysti hún mig
og sagði að jeg væri nú orðinn fall-
egur drengur, en nú yrði jeg að
passa að gera ekki nýu fötin óhrein
eða skemma þau. v
Ásta systir mín var komin í fjólu
bláan dúkkjól, spánnýjan, sem fór
henni mjög vel og gerði hana svo
einstaklega maddömulega. Hún 7ar
líka 7 árum eldri en jeg. Allir á
heimiiinu voru að þvo sjer og fara
í sunnudagafötin. Gvendur vinnu-
maður var að baxa við að hvetja
gamlan skegghníf. Svo bar hann
sápu á vangana á sjer og fór svo að
skafa sápuna af aftur með hnífn-
um. Það var víst sárt, því Gvendur
gretti sig voðalega mikið, en ekki
hljóðaði hann samt, því Gvendur
var karlmaður og var svo harður.
Og svo 'þegar Gvendur var búinn
að skafa alla sápuna af sjer, þá
þvoði hann sjer ákaflega vel og
greiddi hárið á sjer svo að það
stóð beint upp í loftið eins og kamb
urinn á hananum hennar Siggu
gömlu í Svartaskógi.
Já, allir, hvert mannsbarn á
heimilinu puntuðu sig til að taka
Gott er aS vera ráðsnjall. —
á móti jólunum. Allir nema Inga.
Ilún þurfti að fara í fjósið, gefa
kúnum og mjólka þær. En hún
sagðist gera það seinna, þegar liún
væri búin í fjósinu. Jeg spurði hana
hvort kýrnar íengi ekki neinn jóla
mat. Jú, Inga hjelt nú það, — hann
Gvendur hefði nú svo sem ekki lát-
ið af verri endanum í meisana
beirra.
Jeg átti fjarskalega bágt með að
sitja kyrr á rúminu mínu eins og
mamma hafði sagt mjer að gera.
Þetta gekk svo ákaflega seint fyrir,
fólkinu, að þvo sjer og hafa
fataskifti. Jeg náði í kisu mína og
Ijek mjer við hana góða stund, cn
svo reiddist kisa eitthvað við mig,
jeg veit ekki út af hverju, því jeg
tók bara svolítið í skottið á henni,
en alls ekki fast, en hún sneri sjer
við og klóraði mig í hendina, stökk
ofan og þaut fram í hendings kasti.
Jeg fór fram á eftir kisu, en jeg sá
hana hvergi, enda var orðið svo
dimt. Jeg ibr inn í eldhús. Þar var
mamma að baka pönnukökur. Hún
hafði tekið við af !ngu þegar
Inga fór í fjósið. Jeg bað mömmu
að gefa mjer pönnuköku handa
kisu, hún gaf mjer eina. Jeg bra&ð-
aði á henni og hún var ákaflega