Lesbók Morgunblaðsins - 16.01.1949, Síða 8

16
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Illa sveikstu ættarstoltið, Ingveldur,
kempan, sem þú kaust, hann reyndist kotungur,
hann var ekki einu sinni íslenskur.
Maðurinn á meinbugunum mókti og svaf;
herstjórnin tók hjartakóngnum huluna af:
vígður öðru vífi fyrir vestan haf.
Þjer var ekki þjenanleg nein þankasút,
leystir því með lipurð þennan lukkuhnút,
bóndanum án beiskju og trega byggðir út.
Æskureynslan entist þjer til iðrunar skammt,
vin þú kaust í vinar stað, uns varð þjer tamt
um að skifta og elska að lokum alla jafnt.
Síðan ljestu seggjum falan sætleik þinn,
blíð og mjúk sem besta frú við bónda sinn,
hjartað alveg hirðulaust um heiðurinn.
Sjálfri þjer þú sóaðir mcð sinni kátt,
hentir frá þjer heimsláni og hylli þrátt,
auðæfum, sem allir safna ósjálfrátt.
Fordildin er furðuglögg á fall og synd,
lieitir það á hennar máli hrösun blind
að ausa sínum ástarsjóði út í vind.
vera lesið bæði austan hafs og
"'^estáji. ’
tNáoustu vinir mínir eru íslend-
ingar, því að fjölskyldan hefur ekki
. cireifst mikið. Meðan við börnin
vorum ung og litlu fingurnir táðu
, ull, var aðalskemtunin á kvöldin að
hlusta á íslenskar sögur og þulur.
Móðir mín spann og prjónaði, en
yið táðum og kembdum ullina. Jeg
man eftir því að hún bjó til blóð-
mör og. lifrapylsu og súrsaði svið.
Þetta skeði hjer í Ameríku og það
var hluti af þeim lifnaðarháttum,
sem móðir mín flutti með sjer hing
að. Hún vakti í brjóstum okkar
virðingu fyrir verðmætum ís-
lenskra erfða, og það reyndist okk-
ur góð máttarstoð þegar við þurft-
um að treysta á eigin spýtur.
En samtímis kendi hún okkur að
verða góðir borgarar þessa lands.
Báðir fánarnir blöktu á stöng eða
hengu á vegg í samkomuhúsinu.
Hún innrætti okkur virðingu fyrir
þeim báðum. Og það var gott, því
að fánarnir eru tákn þess besta,
sem með hverri þjóð býr.
Bandaríkin eru föðurland mitt.
Þau eru fósturland foreldra minna
og hafa reynst okkur vei. Hjer ól-'
1 ' umst við upp og hlutum mentun.
Hjer eru heimili okkar og okkur
finst þetta besta land í hcimi.
En jeg er sannfærð um að bað
scm við lærðum af foreldrum okk-
ar, hefur gert okkur að betri borg-
urum. Þegar þau voru að alast upp
!íá íslandi var þar mikil fátækt.
Eini auður hinnar íslensku þjóðar
var menning hennar. Þótt miklar
framfarir hafi orðið á íslandi síð-
an býst jeg við að afkomendur land
nemámia muni dást meira að því
þjóðlífi sem skapaði svo heilbrigð-
an hugsunarhátt foreldra vorra.
'hcldur en stórvirkjum nútímans.
Náttúrufegurð íslands, hvcrarnir,
-i' fossarnir,- túnin og bæirnir, og hið
heilbrigða sveif^rlíf, mun heilla
hug rhðja vorra urr. marga maans-
aldra. Þeir munu ferðast til föður-
lands feðra sinna og koma heim
með sanna mynd af því. Það verður
til þess að styrkja ættartengslin og
halda við íslenska andanum hjer
vestan hafs. Hjer er verkefni fyrir
oss öll beggja megin hafsins.
Það þýðir ekki að fara í felur
með það, að íslensk tunga cr að
hvcrfa hjcr í landi. Tungumál þjóð
arinnar verður vort tungumál. En
mjer finst að eitthvað ætti að gera
til þess að íslenska yrði kend hjer
í skólum ekki síður en franska,
spanska og þýska. Svo er annað
sem hafa þarf í huga; en það er
íslenskukennsla á heimilum Þetta
ætti að vera hægt meðan íslenskir
stúdentar koma hingað. Svo astti að
senda stúdeata heðar. til íslands.
Með því gefst þeim kostur á að
læra málið og kenna öðrum
En eitt er afar áríðandi. Vjer
verðum að halda við íslenskum fje-
lagsskap hjcr vestra og styðja blöð
og rit um íslensk málefni. Skiftir
það ekki mestu að þau sje á ís-
lensku, heldur að þau túlki ís-
lenska menningu. Með því móti fá-
um vjer við haldið feðraarfinum.
Nú hcf jeg reynt að útskýra það
sem mjer býr í brjósti. Jeg vona að
það hjálpi ykkur tií að skilja oss
dálítið betur. En kynningin má ekki
verða einhliða. Vjer verðum að fá
ritgerðir, frásagnir, brjef og gesti
frá Islandi. Það hjálpar oss til að
skilja ykkur betur. — Með þessu
tvennu skýnst best hugtakið; „Föð
uriand mitt og þitt.“