Lesbók Morgunblaðsins - 23.01.1949, Blaðsíða 8
28
LESBÓK MORGUNBLADSINS
Eggert Brandsson
fisksali í Reykjavik var á yngri ár-
nm sjómaður á skútu. Einu sinni sem
oftar voru þeir að veiðum suður á Sel-
vogsbanka. Varð Eggert þá fy: ir því
óhappi að missa tóbaksbaukinn sinn út-
byrðis. Eitthvað tveimur eða þremur
árum seinna var Eggert gangandi á
ferð milli Hafnarfjarðar og Reykjavík-
ur. Mætti hann þá ókunnugum manni
og tóku þeir tal með sjer. Þá spurði
hinn ókunni maður hvort hann inætti
ekki bjóða Eggert í nefið og dró upp
tóbaksbauk. Þekti Eggert gripinn þeg-
ar. Þetta var baukurinn, sem hann
hafði mist í sjóinn á Selvogsbanka íorð
um. Spurði hann nú manninn hvar
hann hefði fcngið gripinn, en hann
kvað hann kominn úr maga á fiski,
sem dreginn var norður á Húnaflóa.
Munu hafa liðið nær tvö ár frá því að
Eggert misti baukinn og þangað til
hann fanst á þennan hátt.
Þuriður Hákonardóttir
Nokkru eftir miðja 19. öld bjó An-
drjes Hákonarson fræðimaður á Hóli í
Önundarfirði. Hjá honum var systir
hans, er Þuríður hjet og hifði komið
til hans á 18. ári, en fram að því hafði
hún verið alin upp hjá vandalausu
fólki í Arnarfirði. Átti hún þar illa
ævi að eigin sögn, og kvaðst engan
þann fjandmann ciga, að hún vildi
óska honum svipaðrar ævi og sín hafði
verið. — Eitt sumar er hún var lítið
eitt innan við fermingu, sagðist hún
hafa verið höfð fyrir hund. Svo stóð á,
að hundapest geisaði veturinn áður, og
drápust flestir hundar í sveitinni. —
Tóku húsbændur hennar þá það ráð
að láta hana fylgja smalanum og var
hún send fyrir hverja kind. Þótti henni
liundsævin ill, sem vonlegt var. Ein-
hverju sinni var það í smalaferðum
þessum, að hún hrapaði í íjalii. Braut
hún þá i sjer þrjú rif og meiddist citt-
hvað meira. (Frá ystu nesjum).
Husrað
Áður en læknar kojnu þóttist fólk
kunna fjölda ráða við ótal meinum.
Voru það kölluð „húsráð" á máli sveit-
armanna. Mörg þessi húsráð voru bæði
handhæg og kostnaðarlítil, svo sem
munnvatn áf fastandi maga, sem ótæpt
í VESTURÍILUTA írlands heíir nýsköpunin ckki haldið innreið sína
cnn. Þeir eru í mörgu á eftir límanuni, bændurnir þar, cn ima þó g!að-
ir við sitt. Iljcr á myndinni sjest gamaíl írskur bóndi með reiðskjóta
sinn, lítinn asna. Þessir asnar cru seigir, og eru notaðir jöínum hiind-
um til rciðar, áburðar og dráttar. En tæplcga mundi bændum hjer a
landi falla vcl við þá. I’cir kjósa heldur „jeppana“.
vai notað við sinadrætti, æxlum og æða
hnúturn. Við hálsbólgu, sem þá var
kölluð kverkaskítur, var lugður illcpp-
ur úr skó þess sjúka. Þá voru sumir að
brugga lyf og smyrsl úr jurtum sam-
kvæmt kenningum Eggerts Ólafsson-
ar í Búnaðarbálki, og enn aðrir höfðu
dálítið hús-apotek. Voru þar uppsölu-
meðtil, laxeroJia, grassia, verk og vind-
eyðandi dropai , lífsins balsam og plástr
ar uf ýmsum legundum. Fyrsta kastiö
eftir að hjeraðslæknir var kominn hjer
til sögunnar, hcldu menn við sitt gamia
lækningakák, svo lengi sem ekki var
beinn voði á ferðum. Þá fyrst var lækn
is vitjað. (Úr bygðum Borgarfj.)