Lesbók Morgunblaðsins - 06.02.1949, Blaðsíða 13
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
57
[SLENSKA STÚLKAN, SEM VAR BOÐIN
TIL BRÚÐKAUPS KÓNGSDÓTTURINNAR
SUMARIÐ 1947 stóð stór atburður
fyrir dyrum í Bretlandi. Elisabet
konungsdóttir og ríkiserfingi ætl-
aði að fara að gifta sig. Og það var
mikið um dýrðir eins og í ævin-
týrunum, og viðbúnaður mikill í
konungshöllinni. En eitt skvgði á
gleði konungsdótturinnar. Hún gat
hvergi nokkurs staðar fengið nvlon
sokka. Þeir voru ekki til í Eng-
landi.
Þetta frjetti ung stúlka í Winni-
peg. Hún heitir Betty White og er
af íslensku bergi brotin. Og hún
var ekki lengi að ráða það við sig
hvað gera skyldi. Hún átti nokkra
dollara í sparisjóði og nú keypti
hún fyrir þá fallegustu nylonsokk-
ana, sem til voru í Winnipeg og
sendi þá kóngsdótturinni að gjöf.
Þetta var í ágústmánuði. Nokkru
seinna fekk hún þakklætisbrjef frá
kóngsdóttur, og kóngsdóttirin
9purði hvort Betty vildi ekki gera
sjer þá ánægju að koma til brúð-
kaups síns og sitja veislu, sem kon-
Fjármálin eru í höndum 10
manna nefndar og fjárlögin eru nú
um 3 milljónir króna. Helstu tekj-
ur ríkisins eru af frímerkjum. En
það lætur Ítalíu greiða sjer stór-
fje á hverju ári fyrir það að rækta
ekki tóbak, gefa ekki út peninga-
seðla og framleiða hvorki spíritus
nje sprengiefni. Aðrar tekjur eru
útflutningsgjöld en skattar eru þar
engir nema lóðarleiga, 2 krónur á
ári af hverjum hektar.
Vegna þjettbýlis og þröngra land
kosta leitar fjöldi .fólks sjer vinnu
erlendis á hverju ári.
ungshjónin ætluðu að halda í St.
James höll hinn 18. nóvember.
Brúðkaupið átti svo að fara fram
20. nóvember.
Betty varð alveg forviða þegar
hún fekk þetta boð, og eins for-
eldrar hennar og skólasystkini. En
gaman var að því fyrir 16 ára
stúlku að vera boðin í konunglegt
brúðkaup. Og skólasystur hennar
spurðu: „Ætlarðu ekki að fara?
Þú mátt til að fara, Betty.“ En auð-
vitað gat hún ekki farið. Hún varð
aðeins að gleðjast áf því að vera
boðin.
Þegar þetta frjettist tók „The
Winnipeg Free Press“ að sjer að
útvega henni fje til fararinnar. —
„The T. Eaton Co. Ltd“ bauð henni
öll þau föt, sem hún þyrfti, ásamt
dýrindis veisluklæðnaði. Og það
var eins og alt annað kæmi upp í
hendurnar á henni. Hún var orðin
óskabarn Winnipegborgar. Hún
varð að koma í útvarpið, svo að
fólk fengi að heyra rödd hennar,
og borgarstjórinn sjálfur óskaði
henni góðrar ferðar. Og svo lagði
hún á stað með flugvjel hinn 15.
nóvember.
„Þetta er eins og í ævintýrun-
um“, sagði mamma hennar við
blaðamenn, því að auðvitað þurftu
blöðin að hafa tal af henni. „Jeg
var á hennar aldri þegar jeg lagði
út í ævintýraleit, yfirgaf fóstúrjörð
mína og fór til Ameríku. Það vár
árið 1910“
Móðir hennar heitir Sigríður bg
voru foreldrar hennar Sigurður
Jónsson og Rebekka Jónsdóttir og
áttu heima á Akureyri. Þégar Sig-