Lesbók Morgunblaðsins - 06.02.1949, Blaðsíða 14

Lesbók Morgunblaðsins - 06.02.1949, Blaðsíða 14
» * 58 ríður kom til Ameríku tók hún að stunda hjúkrunarnám, bæði í Winnipeg og New York. Árið 1916 giftist hún enskum manni, George Preston White. Þá varð h3nn að fara í stríðið, en þegar hann kom heim aftur, settust þau að á búgarð inum Snowflake í Manitoba. Fyrir sjö árum fluttust þau svo til Winm- peg vegna barnanna sinna sjö, svo að þau gæti gengið í skóla. Þótt ýmislegt hafi komið í blöð- um hjer urn Betty og Englandsför hennar, þóttumst vjer vita, að marga langaði til þess að kynnast henni betur. Og þess vegna hefur hún skrifað eftirfarandi grein fyrir Lesbókina. ★ FYRIR rúmum fjórum öldum flutt- ist hópur Frakka til Kanada og settist að í austurhluta landsins. Þeir voru ekki fyrstu hvítu menn- irmr á þeim slóðum, því að fimm öldum áður liafði Leifur hepni kom íð þangað og íslendingar reyndu að nema þar land, en því miður tókst það ekki. Nú hófust þangað ferðir frá Bretlandseyum og öðr- um löndum og síðan hafa innflvtj- endur stöðugt streymt til Kanada. En það var ekki fyr en á 19. öld að menn tóku að flytjast til Mani- toba og hinna sljettufylkjanna. Ai'i minn, John White, fluttist þangað frá Ontario-fylki árið 1882 og tók sjer heimilisrjettar-land i Suður-Manitoba. Hann kom þangað snennna sumars, en þó of seint til þess að geta sáð. Með liaustinu gerði grimmdarfrosl og í október var komið fannfergi yfir alt Vetur- inn var óvenjulega langur og harð- ur. í fimm mánuði varð aíi að hfa eingöngu á kartöflum. bláberjum og dýrakjöti. Þegar voraði fór hann fótgangandi til næsta bæar, Emer- son, til þess að fa sjer ljeða tvTo uxa ti! aó plægja. Þessi vegarlengd er 30 euskar mílur. K 'num tókst koma'uþp ökrnm'og görðum, svo LESBOK MORGUNBLYÐSINS að hann hafði nóg af korni og garð- meti næsta vetur, og nóg útsæði um vorið. Síðan ruddi hann skóg á hverju ári og braut landið og helt því áfram þangað til svo mátti kalla að öll bújörð hans væri einn akur. Afi minn var einn af þeim tug- um þúsunda bænda, sem fluttust til Vestur-Kanada og breyttu eyði- mörkinni í fögur gróðurlönd. Síðan hafa niðjar þeirra framleitt korn- vörur í svo stórum stíl að Kanada má telja kornforðabúr heimsins. Frumbyggjanna beið hjer ævi- langt strit og stríð við að höggva skóg, rækta landið, leggja járn- brautir og reisa bæi og borgir Það var þrekvirki, en um leið ævintýr, sem veitti þeim margar gleðistund- ir, og sigur unnu þeir, eins og nu sjest á hinni stórkostlegu fram- leiðslu landsins. Hjer hafa menn aí íslensku bergi brotnir ekki slaðið öðrum að baki. Víkingseðlið og barállan við óblíð kjör á íslandi kom þeim hjer að góðum notum. Þeir hafa tekið mik- inn þátt í öllum þjóðþrifamálum, og oft skarað fram úr. í Kanada hefur verið lögð mikil rækt við íþróttir, leika, hlaup og aflraunir. Þjóðlegasta íþróttin er „Hockey“, knattleikur á skautum. Þar hafa Kanadamenn allaf staðið öörum framar. Það er gott að minn ast þess, að í kanadiska hockey- flokknum, sem bar sigur af hólmi í fyrstu alþjóðakeppni í þessum leik, voru allir íslendingar, nema einn, að vísu fæddir í Kanada. Gestir, sem liingað koma, tala oit um margbreytnina lijer í veðráttu, landslagi, og atvinnuvegum þjóðar- innar. Þetta er auðskilið þegar þess er gætt livað landið er stórt. Oít kemur það fyrir að eplatrjen standa í blóma i Ontario og í strandlijeruð- unum, en þa sjer varla a dokkan díl í Saskatchevan. Maður frá fs- landí sagði mjer áð sjéf fyndist að- V eins tvær árstíðir hjer í Manitoba, vetur og júlí. Kanada er mikið land og auðugt. Þar eru allskonar námur og landið er frjótt. Og þjóðin er nú að verða ein á meðal þeirra þjóða, sem for- göngu hafa í alheimsmálum. Hin mikla framleiðsla og skoplyndi þjóðarinnar á mikinn þátt í því, að svo hlýtur að fara. Kanada hefur » aldrei sagt neinni þjóð stríð á hend- ur að fyrra bragði, nje heldur á- girnst lönd, sem aðrir eiga. En í báðum heimsstyrjöldunum tók þjóð in mikinn þátt, eigi einungis með því að verja sjálfa sig, heldur og til að verja frelsi og mannrjettindi um heim allan. Lega Kanada á hnettinum er slík, að ef til þriðju heimsstyrjald- ar dregur, hlýtur landið óhjákvæmi lega að lenda í henni. Og ef til vill verður landið þá einn af aðalvíg- völlunum. Þjóðin skirrist ekki við að taka á sig þá ábyrgð, því að frelsið metur hún meira en nokk- uð annað, meira en lífið sjálft. Við, sem höfum íslenskt blóð í æðum, enda þótt það sje hiá sum- um blandað öðru blóði, erum stolt af þeim fagra orðstír, sem æsku- menn af íslenskum ættum gátu sjer í báðum heimsstyrjöldum. Margir þeirra komu ekki aftur, en við mun um aldrei gleyma þeim. Við unnum þessu landi og þessari þjóð. En tilfinningarnar standa dýpra. Við viljum verða góðir borg- araxT og að framlag okkar reynist þungt á metunum. En við vitum, að það sem i okkur cr spunnið, vex ekki á trjánum og finst ekki í iðr- um jarðar. Þess verðum við uð leita hjá kynstofnunum. Jeg heí þegar minst á þá ertið- leika sem afi minn átti við að stríða og sigraði. Umhugsunin um það vekur hjá mjer virðingu fyrir ætt- þjóð hans, Bretum. En jeg hef sjerstaha:: ahuga a fslandi og öllu,'sem íslenskt er.

x

Lesbók Morgunblaðsins

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.