Lesbók Morgunblaðsins - 06.02.1949, Blaðsíða 15
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
51)
Móðir mín er i'ædd á íslandi og hún
ólst þar upp þangað til hún var
seytján ára gömul. Hún hefur oít
lýst fyrir mjer íegurð landsins,
bent á kosti íslensku þjóðarinnar,
útskýrt ýmsa siði hennar og venjur,
talað um heimilisiðnaðinn óg bók-
menlir hennar að fornu og nýu.
Fyrir rúmu ári hlustaði jeg á
hinn fræga Karlakór Reykjavíkur.
Aldrei mun jeg gleyma fallegu ís-
lensku söngvunum, sem þeir sungu
af syo mikilli tilfinningu, nje held-
ur þeirri snild, sem þeir sýndu i
því að túlka „Dóná blá“ og önnur
þeki sönglög.
Mjer þætti mjög vænt um ef jeg
fengi tækifæri að heimsækja ís-
land. Þá skyldi jeg fara norður til
Akureyrar, þar sem móðir mín
fæddist. Og gaman væri að fara
ýmsar krókaleiðir, sjá Geysi. foss-
ana, jöklana og litbrigðin í fjöll-
unurn. Jeg mundi reyna að kynnast
fólkinu, sjá það við störf sín og
dægrastyttingar. Jeg er viss um að
það væri eins og að koma til skyld-
fólks í fjarlægri bygð. Jeg kann að
vísu lítið i íslensku, en samt er jcg
viss um að jeg mundi skiíjá fólkið
og það mundi skilja mig.
í háust byrjaði jeg á námi við
háskólann i Manitobafylki. Ef þar
væri hægt að læra íslensku þá
mundi jeg nota mjer það, en því
miður er íslenska ekki kend þar.
Ef ungt fólk frá íslandi kæmi
liingað vestur, langar mig til að
kynnast því. Móðir mín talar ís-
lensku yel og gæti verið túlkur.
Og svo gætum við skifst á að reyna
að kenna hvort öðru íslensku og
ensku.
í fyrra haust varð jeg fyrir því
happi að fá að fara til Lundúna-
borgar þegar Elisabet konungsdótt-
ir gifti sig. Síðan hef jeg íengið
mörg vingjarnleg brjef írá íslandi.
Jeg hef reyrit að svara þeim, eu
jeg ncta betta tælníæn ti! þess ao
. ofþ£rV séxa 'sikrií^ j»jér.
f
Mjer þykir vænt um að lieiður sá,
er mjer hlolnaðist, hefur glatt fólk
á íslandi, og jeg þakka kærlega þær
hamingjuóskir, sem mjer hafa bor-
ist þaðan.
Bctty Wlritc.
áW ÍW
SAGAN AF ADAM OG EVU
ÞESSI SAGA var sögð í Hindoo
í Kína fyrir (1000 árum:
— Fyrsta manninum í heimin-
um leiddist. Hann fór því til skap-
arans og sagði: „Herra, láttu mig
fá fjelaga“. Þá tók Herrann feg-
urð blómsins, söng fuglsins, liti
regnbogans, hinn hlýja blæ, öldu-
niðinn, sakleysi lambsins, kænsku
refsins, óstöðugleika regnsins og
þrjósku skýjanna og úr öllu þessu
skapaði hann konuna og gaf mann-
inum.
Þau hjónin fóru nú út í heim-
inn og þau voru sæl fyrst í stað.
En svo kom maðurinn aftur til
skaparans og’ sagði: „Ilerra, taktu
konuna aftur, því að jeg þoli hana
ekki“. Herrann tók þá við konunni.
En maðurinn kom enn og' sagði:
„Herra, láttu mig fá konuna aftur,
því að jeg get ekki lifað án henn-
ar“. Guð gaf honum þá konuna aft-
ur og þau lögðu á stað út í heim-
inn.
Nú leið nokkur tími, en þá kom
maðurinn enn til skaparans og
sagði: „Herra, taktu konuna, því að
jeg get ekki búið með henni“. Og
aftur tók skaparinn við konunnt.
Eftir nokkurn tíma kom maðurinn
enn og bað hann að láta sig íá
konuna.
Þá sagði Herrann: „Þetta er i
þriöja sfnn sem þú biður um hana.
En ef þú vilt nú endilega fá kon-
una, þá taktu hana og komdu aldrei
Vi ari \dQ SÍt-
ur er*£ í 4tS-
Barnahjai
Kata var ekki nema fjöcra
ára, en fróðleiksfús.
— Hvar er hann afiV spurði
hún.
— Hann er dáinn og er nú á
himnum, sagði mamma.
— En hinn afi?
— Hann er líka á himnum.
Þá spurði Kata um ömmur
sínar, en það' var sama um þær,
báðar komnar til himnaríkis.
Kata hugsaði sig um svolitla
stund og sagð'i svo:
— Eru þau öll á himnum? Á jeg
þá engan a'ð í hinum staðnum?
★
Jeg var í heimsókn hjá vin-
konu minni. Jói litli, sonur henn-
ar, var að leika sjer við önnur
börn úti fyrir. Gluggi stóð op-
inn og við heyrðum hræðilegt
orbragð til Jóa.
Litlu seinna kom liann inn og
þá sagði mamma hans:
— Jói, litill fugl ko’.n til min
og sagði mjer að þú hefðir sagt
ljótt.
Jóa hnykti við, en svo áttaði
liann sig og sagði gramur:
— Jeg skal ábyrgjast að það
hefur verið skrattans máriuerlan!
★
— Aldrei er friður, sagði mamma
og rauk úr eldhúsinu inn í barna-
herbergið, en þaðan heyrðust óg-
urleg öskur. Þegar hún kom þang-
að sá hún að Palli lith, ársgamall,
hafði náð í hárið á eldra bróður
sínum, sem átti að gæta hans, og
togaði í af öllum kröftum, en hinn
hrein og hljóðaði eins og verið
væri að gera út af við haan.
— Þetta er ekki neitt, Nonni
minn, sagði mamrna. Hann Palli
er svo vitlaus að hann veit ekki
að þetta er sárt.
Svo skildi hún þá. Litlu seinna
heyrast enn meiri hljóð. Hún rýk-
ur inn í svefnherbergið og nú er
það Palli, sem hljóðar af ðllum
kröftum.
— Hvað gengur að honurn
Palla? spyr hún.
— Ekki neitt, sagði Nonni, eu
nú veit hanu hvað baö er sárt.