Lesbók Morgunblaðsins - 20.02.1949, Blaðsíða 10

r r>fi " lesbók morgunblaðsins
hjcr til hagar og er þó nokkuð úr
að rætast í því efni.
En íþróttir þarf að iðka sem
jafnsst. ekki aðeins alt árið — held-
ur n'la ævina.
n<r -ipg af5 bví atrið-
mocf t^-
vant í iþróttalífí okkar íslendinga
enn sem komið er. Alt of fáir iðka
íþróttir nema á meðan að þeir eru
ungir eða á Ijettasta skeiði. En frá
Kkamlegu sjónarmiði er íþrótta-
þörfin aldrei brýnni en einmitt er
menn fara að eldast. Við áreynslu-
leysið slappast hjartað og efnaskift
in sljófgast en ekkert hjartalvf er
betra en hæfileg þiálfun, sier í
Ingi úti við.
A s+aeðan tii bess að margir hætta
íbróttum svo snemma eru marg-
ar. en ein er bó algeng og augliós.
pipqtir nnprir menn hafa iðkað í-
þrétt ng fbróttir spm aðpins bæfa
mönnunum á liettasta skeiði og er
þeir finna að þeir geta ekki leng-
ur fylgst með æskunni, hætta þeir
og hika við að taka upp nýa í-
þróttagrein við sitt hæfi. —
En þar skjátlast þeim. f þeim
efnum eru aðrar þjóðir miklu
miklu lengra á veg komnar, ekki
síst hinn enskumælandi heimur —
hjá þeim er algengt að öldungar,
svo að segia á grafarbakkanum,
iðki daglega ljettar inni og úti-
íþróttir — enda er eitt aðal mark-
mið íþróttanna að halda mönnum
ungum á líkama og sál. Á engan
æskilegri hátt nje betra geta menn
gleymt og varpað af sjer áhyggjum
og þunga hins daglega lífs en ein-
mitt með íþróttaiðkunum, en sú
andlega hvíld sem af því leiðir er
alveg ómetanleg.
Það sem jeg hefi nú sagt um
nauðsyn íþróttaiðkana fvrir full-
orðið og roskið fólk á engu síður
við um veiklað fólk og lasburða.
þótt yngra sje. Vissulega eiga í-
þróttirnar erindi til allra er fóta-
vist hafa, ef þær aðeins eru rjett
valdar og rjett meðfarnar.
Oss íslendingum er að því leyti
enn brýnni nauðsyn á að iðka í-
þróttir og gera þær almenningseign
að vier höfum enga herbiónustu
o? förum á mis við bá biálfun og
þann aga er henni er samfara.
Á 60 ára afmælinu 11. sept. s 1.:
IIÁTTVIRTU tilheyrendur.
Jeg vil nota tækifærið til bess
að árna Glímufjelaginu Ármann
allra heilla á þessum merku tíma-
mótum í sögu þess.
— Jeg óska þess að Glímufjelag-
ið Ármann megi dafna og þrosk-
ast í framtíðinni eigi síður en hing-
að til — æskulýð þessa lands til
blessunar. —
Um leið vil jeg þakka núverandi
stjórn fielagsins fyrir þann heið-
ur að mega ávaroa vður — við
þetta hátíðlega tækifæri með nokkr
um orðum.
Á 50 ára afmæli Glímufjelagsins
Ármann talaði jeg lítið eitt
um gildi og takmark íþrótta al-
mennt, og þó einkum frá líkamlegu
sjónarmiði, en nú er vjer erum að
halda hátíðlegt 60 ára afmæli hins
gamalreynda og þroskaða fjelags-
skapar, Glímufjelagsins Ármanns,
sem allir vita að hefir unnið að
líkamsrækt og heilsuvernd mikils
fjölda íslendinga, í öll þessi ár, var
mjer skapi næst að minna sjerstak-
lega á hina siðferðilegu og mór-
ölsku hlið íþróttanna — á hið sál-
ræna gildi þeirra.
Ekki síst þar sem jeg með aidr-
inum sannfærist meira og meira
um það, að sú hliðin er engu síð-
ur mikilvæg en þjálfun líkamans.
Á jeg þar ekki fyrst og fremst
við það, hversu andlega hnllar
íþróttirnar eru — með því að veita
mönnum andlega hvíld, ánægiu og
lífsgleði — ekki heldur hversu þajr
óbeinlínis forða iðkendum sínum
frá öðrum óhollari skemtunum, nje
hversu þær glæða og þroska feg-
urðarsmekk og andlegan, jafnt og
líkamlegan hreinleika — heldur á
jeg hier sjer í lagi við hin uppal-
andi áhrif þeirra á lyndiseinkunn
eða skapgerð (karakter) íþrótta-
mannsins.
Andi íþróttanna er vissulega há-
leitur og margþættur. Og þið
ungu íþróttakonur og menn, munið
að þ*að er engu minna um vert, nje
auðveldara að tileinka sjer hann en
vel þjálfaðan líkama.
Vjer þekkjum öll hinn rjetta
anda íþróttanna.
Táknmynd hans er hinn sanni
— ideali — íþróttamaður og það
er hann sem allir íþróttaiðkend-
ur verða að kosta kapps um að
líkjast.
Vjer skulum nú virða hinn
ideala íþróttamann fyrir oss ofur
lítið nánar.
Hann er glæsimennið, ekki síð-
ur í andlegum en í líkamlegum
skilningi.
Hann er hetjan, sem tamið hefir
sjer viljaþrek, þrautseigju og hug-
prýði.
Hann er sjálfsafneitarinn, sem
tamið hefir sjer reglusemi og hóf-
semi í hvívetna.
Hann er karlmennið er nvtur
þess að finna til kraftanna og að
beita þeim, jafnt í viðureigninni
við keppinautinn og við náttúruna;
en hann er yfirlætislaus í sigrin-
um og hógvær í ósigrinum.
Drenglyndið er honum jafn eig-
inlegt og karlmennskan. Hann hat-
ast því ekki við, nje öfundar sigur-
vegarann, heldur dáist hann að
honum, — en hugsar sem svo —
betur má ef duga skal — því hann
heimtar mest af sjálfum sjer og
er því ímynd hinnar heilbrigðu
samkeppni einstaklinga og þióða.
Hann er barn náttúrunnar. vel
skygn á fegurð hennar og töfra. —
hann elskar útiveru — sól og sum-