Lesbók Morgunblaðsins - 13.03.1949, Blaðsíða 11

vinnu sinnar. En hann gat ekki á
sjer setið að skreppa til Dolly og
segja henni frjettirnar. Þegar hún
sá hann hrópaði hún:
„Hvað er að þjer, Henry? Jeg
hef aldrei sjeð þig svona fyr. Stiltu
þig, maður, annars missirðu at-
vinnuna."
„Missi atvinnuna?" endurtók
Henry. „Hún er ekki þess virði að
minst sje á hana.“
Þegar Henry kom inn í skrif-
stofuna, sló dauðaþögn á alla þar
inni. En hann gekk rakleitt inn í
skrifstofu húsbónda síns.
„Jeg er kominn til að segja upp
starfi mínu,“ sagði hann. „En jeg
tek það fram að jeg hef ekkert út
á yður nje fyrirtækið að setja fyrir
mitt leyti. En mjer finst alt vera
rekið hjer á skökkum grundvelli.
Þegar jeg var á leiðfnni hingað í
morgun, fann jeg þúsund dollara
seðil, og þá datt mjer í hug hvort
ekki væri rjettast fyrir mig að
breyta um. Jeg þoli ekki þá óvissu,
sem hjer er og mig langar til þess
að segja yður frá því hvernig jeg og
mínir líkar hugsa — ef þjer viljið
hlusta á mig?“
„Haldið þjer áfram,“ sagði for-
stjórinn. „Mjer þykir gaman að
heyra hvað þúsund dollara seðill
hefur kent yður.“
„Þarna komust þjer rjett að orði,
Mr. French. Ef jeg hefði ekki fund-
ið þennan þúsund dollara seðil, þá
hefði jeg líklega aldrei sagt yður
eins og mjer finst, og eins og öllum
finst hjer. Þeir þora aðeins ekki að
segja það af ótta við að missa at-
vinnuna. Hjer lifa menn í sífeldum
ótta og allir eru að hugsa um það
hverjum verði nú sagt upp næst.
Þetta er öryggisleysi og það skap-
ar aftur ótta og úrræðaleysi, sem
ekki er holt fyrir neitt fyrirtæki.
Hjer eru allir eins og undir fargi,
og yður skjöplast stórkostlega ef
þjer haldið að viðskiftavinir yðar
taki ekki eftir því. Starfsmenn yð-
LESBÓK MORGUNBL AÐSINS
ar vinna ekki vel nema því aðeins
að þeir treysti yður og finni það
að atvinna þeirra er jafn örugg og
fyrirtækið sjálft. En þjer blásið
þeim síður en svo trausti í brjóst,
því að þjer eruð altaf að fárast út
af ástandinu, dýrtíð og sköttum.
Hjer mundi alt ganga betur ef hver
maður hræddist ekki skuggann
sinn, ef jeg má orða það svo. Og
þetta er það, sem jeg ætlaði að
segja yður, og jeg bið yður að af-
saka að jeg hef talað blátt áfram.
Svo þakka jeg yður fyrir alt og
vona að þjer berið enga gremju í
brjósti til mín. Verið þjer sælir.“
Hann rjetti fram höndina.
„Fáið yður sæti,“ sagði French.
í sama bili var hringt og síma-
þjónninn sagði: „Afsakið, Mr.
French, en ritstjóri „Chronicle“ er
hjerna í símanum og biður um að
fá að tala við Mr. Armstrong.“
French rjetti símann að Henry.
„Þetta er ritstjóri „Chronicle“.
Mjer líkaði ekki alt, sem þjer sögð
uð áðan, en mig langar til að tala
við yður aftur. Mig langar til að
skrifa ritstjórnargrein um það, sem
þjer drápuð á, um þetta að Fair-
view sje gamalla manna bær. Getið
þjer borðað hádegisverð með
mjer?“
„Já, mjer er ekkert að vanbún-
aði. Klukkan hálfeitt — jú, það er
ágætt. Jeg kem þá í skrifstofuna til
yðar.“
Svo sagði Mr. Young eitthvað
meira og Henry svaraði:
„Jú, öll áhætta innifalin. Jeg skal
tala um það við Mr. French. Hon-
um mun þykja vænt um að mega
endurnýja tilboð sitt. Já, þakka
yður fyrir. Jeg kem þá klukkan
hálfeitt. Verið þjer sælir á meðan.“
Svo sneri Henry sjer að Mr.
French og sagði:
„Þetta var Mr. Young, ritstjóri
„Chronicle". Jeg fór til blaðsins
í morgun og ætlaði að setja smá-
auglýsingu í það, og þá talaði jeg
IflTFÍTVH 133
nokkur orð við Mr. Young. Og nú
langar hann til þess að fá tilboð
um fullkomna tryggingu fyrir bíl-
ana sína.“
„Væri ekki best að þjer færuð
með tilboðið klukkan hálfnitt?**
„Jeg er ekki lengur í jijónustu
yðar, Mr. Young, en samt skal jeg
með ánægju gera þetta fyrir yður.“
Nú hringdi síminn aftur. Það var
Dolly Summers og hún vildi fá að
tala við Henry.
„Halló Henry. Það var gott að
jeg náði í þig. Jeg vissi ekki hvað
jeg sagði áðan, en nú veit jeg að
þú hefur rjett fyrir þjer. Lestu
bara yfir Mr. French. Hjer er kom-
in stúlka frá „Chronicle“ og hún
vill endilega fá að vita hvenær við
ætlum að gifta okkur.“
„Segðu henni að við munum setj-
ast að þarna í húsinu í Maple
Street áður en vikan-sje liðin.“
„Ó, þú ert dásamlegur!"
Henry lagði frá sjer símann og
þá sagði Mr. French:
„Það virðist svo sem þjer sjeuð
kominn á skrið. Hvað haldið þjer
að þessir þúsund dollarar endist
lengi?“
„Mjer er sama þótt þeir endist
ekki nema tíu mínútur. Þeir hafa
komið mjer á stað.“
„Ætlið þjer að byrja eigin at-
vinnurekstur?“
„Jeg veit það ekki. En það er
ekki víst að jeg þurfi á þúsund
dollara seðlinum að halda. Þjer vit-
ið að handbært fje veitir láns-
traust.“
„Það er nokkuð til í því. En þjer
byrjið varla nú þegar. Má jeg því
ekki gera yður tilboð?“
„Jú, sannarlega."
„Jæja, Henry, það er þá fyrst að
þjer eigið að gæta þess sjálfstrausts
sem þjer hafið fengið í morgun. Og
svo skal jeg gera þriggja ára samn-
ing við yður. Þjer skuluð fá um-
boðslaun af öllum þeim trygging-
um, sem þjer útvegið. Kaupið hækk