Lesbók Morgunblaðsins - 27.03.1949, Blaðsíða 16
172
LESBÓK MORGUNBLADSINS
Jón Austi
er maður nefndur, ættaður úr Siglu-
firði. Fekk hann Austa nafnið af því
að hann fór austur í Múlaþing nokkra
vetur að afla þar hákarl. Seinna reri
hann marga vetur á Álftanesi. En er
hann ljetti suðurferðum reri hann oft
í Fljótum, er hann hugði að betur
mundi aflast þar en í Siglufirði. Kapp-
kostaði^iann alla ævi að gi-æða pen-
inga og var nirfill kallaður. Átti hann
og ærna peninga er hann eltist, en
sagt er að hann hafi grafið þá í jörð.
Þegar Jón var hniginn mjög að aldri,
reri hann eitt sinn úr Siglufirði með
bróðursyni sínum, sem líka hjet Jón.
Kom sá bátur ekki að landi aftur. En
seinna var það sagt, og haft eftir fiski-
skútumönnum, að báturinn hefði fund-
ist í Grænlandi og lík þeirra frænda
í honum.
Einstakt flóð.
Þegar Sigurður „skuggi“ sýslumað-
ur ætlaði að flytjast frá Mosvöllum í
Önundarfirði 1769 til Vestmannaeya,
var farið með búslóð hans niður í svo-
kallað Arnarbæli, er það tangi nokk-
ur, sem ger.gur fram í „Vöðin“, inn-
arlega við Önundarfjörð. Þegar nú bú-
slóð sýslumanns var komin út á Arn-
arbælistanga, gerði flóð óheyrilega
mikið og gekk sjór yfir tangann svo
alt flæddi burt, sem þar var. Varð
Skuggi fyrir hinum mesta skaða, og
hvarf að heita mátti slyppur og snauð-
ur frá Mosvöllum. Hefir aldrei flætt
yfir Arnarbælistanga, hvorki fyr nje
síðar. •
Veðurspár.
Vestmannaeyingar höfðu marga for-
boða um veðurfar og var einkum mið-
að við framferði fugla og fiska. Það
þótti vita á ofsaveður ef grásleppa sást
vaða í vatnsborðinu, eða hnýsa stökkva
upp úr sjó eins og ljettir. Það var og
talið vita á veðrabrigði ef fýllinn hjó
mikið í sjóinn, er hann sat á honum,
eða ef fýllinn og mávurinn flugu lágt.
Þá þótti það vita á vætutíð, ef lund-
inn söng mikið er hann sat á kletta-
nefjum á kvöldin.
Baggalútar
eru einkennilegir steinar og finnast
HJÁ SKÍÐASKÁLANUM í HVERADÖLUM. — 1 vetur var byrjað á því að
spara fólki það erfiði að ganga upp skíðabrekkuna. Var það gert á þann hátt,
að setja tvöfaldan streng ofan af brekkunni og niður á jafnsljettu, en þar
er bíll, sem dregur strenginn, en fólkið raðast á hann og heldur sjer í liann
og fer þannig beint og erfiðislítið beint upp brekkuna. Hjer sjást nokkrir menn
á leið upp og hafa raðað sjer á strenginn með nokkru millibili, en fyrir neð-
an bíður fjöldi manna þess að komast að. Nógur er snjórinn eins og sjá má
á því, að bíllinn er kominn í kaf — aðeins húsið upp úr fönninni. (Ó. K. M.)
aðallega í Álftavík eystra. Eru sumir
hnöttóttir og á stærð við vínber, en
flestir eru svo gerðir að þar sýnast
margar kúlur vaxnar saman, eða smá-
kúlur út úr einni stórri. Flestar eru
kúlurnar úr kvarsi, er skiftist svo að
steinþræðir ganga eins og geislar út
frá miðju. Að utan eru kúlurnar sum-
ar rauðar, sumar grænar, en liturinn
er aðeins yst, steinarnir eru hvítir að
innan. í Álftavík er liparít hið neðra
í fjöllunum, en blýgrýti ofan á og
milli þessara berglaga er þykkt lag af
þessum baggalútum. Baggalútur var
einu sinni gælunafn, eins og sjest á
þessum húsgangi:
Hvað kantu að vinna
baggalútur minn?