Lesbók Morgunblaðsins - 12.06.1949, Blaðsíða 3
LESBOK MORGUNBLAÐSINS
2tí7
anlega mikið verðíall á listmunum
þenna morgun í Petticoat Lune.
Skrítnu karlarnir
En eftir því sem lengra var troð-
ist inn í strætið, fór að dofna áhug-
inn hjá gestunum, sem ekki komu
i kaupsýsluerindum, heldur af for-
vitni. Við fórum að hætta að taka
eítir ræðum kaupmannanna, því
eítir því sem augað vandist betur
hinum marglita söfnuði, sem þarna
Dýrmdis Austurlaudadúkar.
, Monolulu prins“
Það má segja með sanni, að í
Petticoat Lane er,þægt að sjá allra
þjóða kvikindi. Þar eru kolsvartir
holtentottar, Egyptar og ísraels-
menn, Kínverjar og Korsíkubúar.
Tndverjar með ógurleg arnarnef og
valsaugu, ljóshærðir og bláeygir
sjómenn frá Norðurlöndum. Virð-
ist svo sem allar þjóðir lieims eigi
sína fulltrúa á þessum stað.
En einkennilegastur af öllu þessu
fólld er ef til vill „Monolulu prins“,
öðru nafni „Ras Tafari“, eða bara
„Æevaors“, eins og hann er venju-
lega kallaður.
Hann segist sjálfur vera kyn-
borinn prins frá Abessiníu. Sex
álnir eða meira á hæð með l'jaðra-
skúf á höfði og klæddur litauðug-
um, en heldur óhreinum búningi.
Hann hefur verið árum saman í
Petticoat Lane og selur mönnum
veðmiða á helstu hestaveðhlaup
Bretlands.
Um öxl lians hangir sjónauka-
hulstur, en hvort í því er nokkur
sjónaukinn veit enginn nema prins
inn sjálfur, því hann hefur aldrei
sjest opna það.
Viðurnefnið „Æevaors“, — sem
hjer er skrifað eftir framburði
Gasbyssu-kaupmaður.
lians, — fjekk hann vegna þess, að
hann kallar án aíláts, það, scm á
að vera á ensku: „I have a horse“-
Þeir, sem hafa látið það eftir
sjálfum sjer og Monolulu prins, að
kaupa af honum veðmiða, fullvrða.
að hestarnir hans komi hvergi
fram á veðreiðum í Bretlandi og
sjeu ábyggilega ekki til nema í
huga hans sjálfs. En þetta sýnir
bara hve margir atvinnuvcgir
standa „prinsunum“ opnir, ef þeir
Mouolulu prius.
Líkþornalæknirinn.
var, fóru einstakar myndir að skýr-
ast og við fórum að taka eftir
skrítnu körlunum, sem við kölluð-
um.
Það var æði mislitur hcpur. Karl-
inn, sem læknaði líkþorn hafði nóg
að gera. Hann stóð þarna eins og
slátrari með stærðar breddu og
skar og skar.
Eða Armeníumaðurinn, sem seldi
dýrindis Austurlandateppi og dúka.
Litli „cockneyinn", sem hafði ekk-
ert til sölu nema „gasbyssur“ til
að kveikja með á gasvjelinni Ná-
unginn, sem seldi birópenna og
kerlingin, sem seldi gúmmíblöðr-
ur. Þannig mætti halda áfram að
telja lengi, lengi.