Lesbók Morgunblaðsins - 12.06.1949, Blaðsíða 7

LESBÓK MORGUTfBLAÐSINS
291
er Þorkell hjet. Var hann góður
vinur þeirra Þórunnar og Gísla og
tíður gestur á heimili þeirra. En
honum fylgdi einn Mórinn, og sagði
amma að það hefði aldrei brugðist
að þegar Erlingur hefði sagt sjer að
setja upp ketlinn, því að nú kæmi
sjera Þorkell, þá kom hann. Móti
var alltaf kominn þangað um sama
leyti og prestur fór að heiman.
Erlingur svaf ekki í baðstofu með
hinu fólkinu, heldur einn í fram-
hýsi. Voru þar löng göng á milli.
Eina nótt vaknaði Erlingur við það
að Móri situr klofvega á gang-
þakinu, ber þar fótastokk og reri
svo ákaflega að hnakkinn skall í
annari þekjunni, en krúnan í hinni.
Sá Erlingur hann svo glögt eins
og ekkert þak væri milli þeirra
Þegar Móri sá, að Erlingi brá ekki
neitt við að horfa á þessi læti, óð
hann með hendina ofan í sig, drc
upp úr sjer lungun og hristi þau
framan í Erling, en honum brá þó
ekki meira en svo, að hann sneri
sjer til veggjar. En slíkar „kunst-
ir“ sem þessar ljek Móri hvorki
fyr nje síðar fyrir hann.
Einu sinni um vetur var Erling-
ur sendur með brjef af Miðnesi að
Kirkjuvogi í Höfnum. Dimt var
orðið er hann lagði á stað, en
tunglskin. Þegar hann er kominn
inn fyrir svo nefndan Draugavog,
sjer hann hvar stór hundur kemur
ofan úr heiði og stefnir í veg fyrir
hann. Erlingur helt áfram för sinni
og tölti seppi alltaf við hliðina á
honum og fanst Erlingi sem hann
vildi bægja sjer að sjónum. Það
þótti Erlingi kynlegt, að honum
sýndist hálfur hundurinn vera
skuggi, en hinn helmingurinn eðli-
legur. Þannig gekk leikurinn, en
Erlingur forðaðist að færast nær
sjónum. Þegar þeir komu inn að
Hunangshellu hvarf hundurinn. —
Erlingur helt áfram að Kirkjubóli
og skilaði af sjer brjefinu. Honum
var boðið að vera, en hann vildi
AMERÍSKAR KÍMNISÖGUR
Sam Davis var blaðamaður við
„Appeal“ og „Examiner“ í San
Fransisco. Þegar hin fræga franska
leikkona Sarah Bernhardt ferðaðist
þvert yfir Ameríku, var hann send-
ur á móti henni til Reno og sagt
að fylgjast með henni á ferðalag-
inu um vesturströndina.
Davis var háttprúður maður og
Sarah líkaði svo vel við hann, að
hún mátti varla af honum sjá. Hún
vildi ekki tala við neinn blaða-
mann nema hann.
En svo kom skilnaðarstundin.
Járnbrautarlestin, sem átti að flytja
leikkonuna austur yfir álfuna, var
ferðbúin. Leikkonan faðmaði Dav-
is að sjer, kysti hann á báðar kinn-
ar og síðan beint á munninn.
„Kossinn á hægri kinn er handa
Appeal, kossinn á vinstri kinn
handa Examiner, en kossinn á
munninn handa yður sjálfum, vin-
ur minn“, sagði hún.
Davis brá hvergi og hann svar-
aði með mestu stillingu.
„Jeg er líka frjettaritari „As-
sociated Press“, sem sjer 380 blöð-
um fyrir frjettum".
-----o----
Svertingi nokkur, sem Levi hjet
og átti heima skamt frá Richmond
Virginia, fórst af slysi. Hann var
það ekki kvaðst þurfa að hitta
hvutta sinn aftur.Vissi enginn hvað
hann átti við, en þetta alt sagði
hann móður sinni seinna og ljet þá
svo um mælt, að þetta væri hið
hvimleiðasta, sem fyrir sig hefði
komið, vegna þess hvað hundur-
inn hefði verið ógeðslegur. En ekki
sá hann seppa á heimleiðinni. —
Þessa sögðu hefur Oddur skráð, en
hjer mun hún rjettari, því að hún
er eins og amma sagði mjer hana.
Stefán Filippusson.
að plægja akur, en þá gerði svo
mikla úrhellis rigningu og brumu-
veður að hann varð að leita sjer
skjóls undir trje. Rjett á eftir laust
eldingu niður í trjeð með þeim af-
leiðingum að Levi fór í tætlur. —
Ættingjar hans söfnuðu saman
því, sem fanst af honum og ákváðu
að jarða það með mikilli viðhöfn.
Var nú fenginn Svertingjaprestur,
sem var frægur fyrir mælsku sína.
til þess að jarðsyngja Levi. Hon-
um var sagt frá því hvernig dauða
Levi hafði að borið og hann lauk
því ræðu sinni með þessum orð-
um:
„Kallið kom snögt og óvænt til
þessa vinar vors. Hann þurfti ekki
að liggja og þjást mánuðum sam-
an á sjúkrabeði. Hann þurfti ekki
að tærast upp. Nei, vinir mínir,
guð studdi aðeins á rafmagnshnapp
í skýunum, og það var úti um
Levi“.
----o----
Maður nokkur var að segja frá
því að hann hefði verið að spila
poker við ókunnuga menn:
—í fyrsta skifti sem gefið var
fekk jeg þrjár níur. Jeg bauð og
atinar bauð á móti. Svo fanst hon-
um nóg komið. Jeg hefi þrjár ní-
ur, sagði jeg og lagði spilin á borð-
ið. — En jeg hefi fimm í röð, sagði
hinn og sópaði til sín peningunum.
— Nei, bíddu við, sagði jeg þú
hefir ekki sýnt mjer spilin þín.
— Það er ekki venja hjer, sagði
húsráðandi, við spilum af dreng-
skap og við trúum hver öðrum án
þess að spilin sjeu sýnd.
— Hættirðu þá ekki að spila við
þá? spurði einhver.
— Hætti? Nei, jeg held nú ekki.
— Og tapaðirðu þá ekki miklu?
— Nei, jeg tapaði aðeins í þessu
eina spili.