Lesbók Morgunblaðsins - 26.06.1949, Blaðsíða 8

r r
308
LESBÓK MORGUNBLABSINS
Óliapp í póstferð.
Tryggvi Hallgrimsson póstur segir
svo frá:
Reyðarfjarðardalir heita einu nafni
dalir þeir, sem skerast inn úr Eyvind-
arárdal. Þeir eru fjórir: Fagridalur,
sem akvegurinn liggui' um milli Fljóts-
dalshjeraðs og Reyðarfjarðar, Svína-
dalur,' Tungudalur og Slenjudalur. —
Slenja heitir á sú, sem eftir þeim dal
fellur, og er hún oft ill yfirferðar í
leysingum, straumhörð og býsna vatns-
mikil. Á þessum árum var nú samt
trjebrú á henni, en gömul og slitin
orðin. Jeg var að koma úr póstferð og
með mjer voru tvær konur frá Djúpa-
vogi. — Þegar kom að Slenju hljóp
koffortahesturinn út á brúna og festi
anrtan afturfótinn. En af viðbragðinu.
sem hann tók, kastaðist hann fram af
brúnni og hekk þarna í lausu lofti á
afturfætinum. Kvenfólkið stóð æpandi
og hljóðandi á bakkanum með fyrir-
bænum og ósköpum. Þárna stóð jeg
ráðalaus, þvi að ekki var hægt að kom-
ast að því að aflífa hestinn, því höfuð-
ið hekk niður og nam flipinn nærri
við vatnsborðið, en hyldýpi undir. Tók
jeg nú beislið af reiðhestinum og bregð
taumunum yfir fótinn fyrir neðan kon-
ungsnef og reyni að sveigja hann þann
ig, að hann liggi langs eftir rifunni.
Þetta tókst með herkjubrögðum, og
losnaði þá fóturinn, en klárinn steypt-
ist á hausinn niður í ána. Skreiddist
hann síðan upp úr ánni sjálfkrafa. Varð
mjer nú fyrst fyrir að taka töskurnar
af klárnum og athuga póstinn, og reynd
ist hann óskemdur. Síðan athugaði jeg
fótinn, og var hann óbrotinn og reynd-
ist hesturinn óskemdur að öllu leyti,
aðeins lítið eitt haltur fyrst í stað
(Söguþ. landp.)
Grutartýra og rafmagn
í ráði var að koma upp raímagns-
stöð í sveit einni og var rætt um það
við efnamann, Jóhgnnes gamla á Hjöll
um, að hann legði 500 krónur i fyrir-
tækið. (Þetta var fyrir fyrri heims
styrjöld). Jóhannesi blöskraði fram-
farabröltið og sagði: „Jeg hef nú lifað
40 ár áður en steinolían kom og komst
vel af með fífukveik og grútarkolu,
og það get jeg gert í 40 ár enn, ef með
Austnrvöllur er í iniðijiiiu l{eykjavíkurbæ og má kallsst hjarta hans. —
Einhver hulin hönd hefur vernáað hann, því að ekki hefur skort á vmsar
tilraunir að afmá hann með öllu. En nú er ekki hætt við að hann hverfi.
Enginn Reykvíkingur mundi vilia missa hann. Hann er samkomustaður
þcirra við hátíðleg tækifæri og er þar oft margt um manninn. Og á nriðj-
um veliinum stcndur líkneskja Jóns Sigurðssonar og hún þarf að hafa
allan völlinn til þess að njóta sín. (Ljósm. Mbl.: Ólafur K. Magnúss.f
þarf. Og hvernig fer ykkur annars að
koma til hugar, að rafmagn geti farið
upp brekkuna hjá mjer, þar sem er
svo bratt, að varla er hægt að reka
upp kindur?"
Eyjaf jallajökull
gaus seinast árin 1821 og 1822. Stóð
fyrra gosið frá 19.—29. desember. Úr
Reykjavík sáust eldglæringar á hverju
kvöldi, en öskufalls gætti hjer ekki.
Áftur hófust gos í júní 1822 og var
mest 20.—27. júní. Barst þá aska vest-
ur á Seltjarnarnes. Rjettu ári seinna
gaus svo Katla og fylgdi mikið jökul-
hlaup.
Máttur trúarinnar.
Tíl Vigfúsar bónda á Leirulæk á
Mýrum (Leirulækjar-Fúsa) kom einu
sinni maður sem var veikur í aug-
um og bað að hjálpa sjer. Tók Fúsi
blað og krotaði á og lagði saman og
ljet það yfir augun, batt fyrir og sagði
manninum að hann mætti með engu
móti leysa frá fyr enn allur verkur
væri horfinn. Trúði maðurinn á kunn-
áttu Fúsa og lækningamátt blaðsins og
batnaði honum augnveikin á fáum
dögum.
En þegar hann leysti frá augunum
og skoðaði krotið á seðlinum, kom í
ljós að á honum stóð þessi vísa:
Sá er í Víti sem þig græði,
sá á líti bænirnir.
Úr þjer slíti augun bæði
og aftur skíti í tóftirnar.
Guðmundi B.iörnssyn i
landlækni var allra manna hugleikn-
ast að skapa menningarbrag í bænum,
og oft ljet hann orð falla um það, að
blettirnir við húsin sýndu glögglega,
hvers Konar fólk það væri, sem qetti
þá og hirti. Honum fell illa grjóthrúgu-
svipurinn, honum gramdist að sjá við
húsin moldarflög og forarvilpur í stað
grænna reita og vel ræktaðra mat-
jurtagarða. Hann fór ekki dult með
það, að sú óm^nning sem speglaðist í
umgengni manna við hlaðvarpann,
hlyti senn að syngja sitt síðasta (Kn.
Ziemsen).
s