Lesbók Morgunblaðsins - 07.08.1949, Blaðsíða 7
LESBÓK MORGUWBLAÐSTNS
AMERISKAR
Svört eldabuska fekk leyfi hús-
móður sinnar að fara í brúðkaups-
veislu í Svertingjahverfi. Hún fór
í veisluna seinni hluta dags og kom
ekki heim fyr en klukkan 8 næsta
morgun. Og þá hafði hún nú sitt
af hverju að segja húsmóður
sinni.
— Þetta er sú stórkostlegasta og
dásamlegasta brúðkaupsveisla sem
jeg hefi verið í. Jeg held að fáir
hvítir menn geti haldið aðra eins
veislu. Jeg vildi að þjer hefðuð
verið komin þar og sjeð brúðurina.
Ó, ó, hún var töfrandi. Hún var í
snjóhvítum kjól með hvítum loð-
skinnum á ermum og hálsmáli. Og
hárið var sett upp í stóran hnút
og kolsvartur liturinn fór svo
dæmalaust vel við hvíta kjólinn.
Það var nú sjón að sjá. Og svo
voru þarna ótal þjónar með hvíta
hanska og svo var þarna átta
manna hljómsveit, sem Ijek brúð-
ardansinn. Og þá hefðuð þier átt
að sjá veisluborðið, alt skreytt og
hlaðið dýrustu vistum, steiktum
kjúklingum, súpu með sýrópi í og
ís eins og hver vildi hafa. Veislan
hefir staðið í alla nótt og henni er
ekki lokið enn. Fólkið er enn að
dansa. Jeg stalst heim til þess að
hita morgunkaffið yðar og svo
ætla jeg að fara þangað aftur og
fá mjer einn snúning. Já, þetta er
nú almennileg veisla.
— En þú hefir ekki sagt mjer
neitt frá brúðgumanum, sagði hús-
móðir hennar.
— Nei, það hefi jeg gert af á-
settu ráði, því að hann varð sjer
til háborinnar skammar.
— Hvað er að heyra þetta? Var
hann drukkinn?
— Ekki veit jeg það, hvort hann
hefir verið drukkinn eða ódrukk-
KÍMNISÖGUR
inn, því að hann ljet ekki sjá sig,
kvikindið það arna.
---o---
Robert E. Peary kom í járnbraut-
arlest í New Orleans. Hann var
þá að leggja á stað í hina frægu
för sína til Norðurpólsins. Hann
settist í reykingasalinn. Þá kemur
þangað ungur maður, mikill á lofti
og tekur hann tali.
— Jeg á langa og erfiða leið fyr-
ir höndum, sagði hann.
— Einmitt það, sagði Peary.
— Já, jeg ætla að fara alla leið
til Louisville. Það er ekkert spaug
að fara alla leið frá New Orleans
til Louisville. Eigið þjer langa leið
fyrir höndum?
— Ójá, nokkuð, sagði Peary.
— Jeg býst ekki við því að þjer
sjeuð jafn vanur ferðalögum og
jeg, sagði pilturinn. Hvert ætlið
þjer að fara?
— O-o, jeg ætla bara að skreppa
til Norðurpólsins, sagði Peary.
-------------o---
Á bannárunum í Ameríku var
send nefnd íjármálamanna til
Frakklands og átti hún að athuga
hvort óhætt væri að lána Frökk-
um stórfje.
Frökkum var náttúrlega mjög í
mun að taka sem best á móti
nefndarmönnum og dekruðu við þá
á allan hátt. Og vegna þess að
þeir töldu að Ameríkumenn væri
mjög þurbrjósta þótti það ágætt
ráð að halda að þeim áfengi eins
og unt var.
Þeir ferðuðust nokkuð um land-
ið og alls staðar urðu þeir að
reyna hinar sjerstöku víntegund-
ir hvers staðar. Vín var veitt með
morgunverði, vín með hádegis-
verði, vín með kvöldverði, og milli
máltíða eins mikið og hver gat
í sig látið.
Meðal ntfndarmanna var einn
frá Vesturfylkjunum. Hann hafði
neytt áfengis alla ævi, en altaf í
hófi. Honum leiddist þessi drykkju
skapur, en hann þoldi áfengi ve!
og ljet ekki á neinu bera.
Þegar nefndin kom til Parísa'-
hitti hann þar gamlan vin, og urðu
fagnaðarfundir með þeim.
„Við verðum að halda upp .4
þennan dag“, sagði vinurinn. „Við
skulum borða í kvöld í besta veit
ingahúsi borgarinnar, og jeg skal
lofa þjer því, að þar skaltu fá alt
áð drekka sem þú vilt“.
„Segirðu satt?“ sagði sá vest
ræni. „Get jeg fengið hvaða drykk
sem jeg óska? En þú mátt vara
þig á því, að það mun erfitt að
ná í þann drykk í þessu landi“.
„Segðu til — jeg skal áreiðan-
lega útvega þjer hann“.
„Góði farðu þá í einhvern leyni-
sala og reyndu að herja út úr hon-
um svo sem hálfan pott af drvkkj-
arvatni“.
V •W' -W -^W
- Molar -
Blaðamaður kom til gamals
bónda til þess að fá að vita á hverju
hann hefði orðið ríkur.
— Það er löng saga að segja frá
því, sagði bóndi, og það er best að
spara ljósið á meðan jeg segi
hana.
Og svo slökti hann.
★
Skotasaga.
Skoti kom inn í búð til söðla-
smiðs og vildi fá keyptan einn
spora.
— Hvers vegna viltu ekki nema
einn? spurði söðlasmiður.
— Það er vegna þess, að ef jeg
get komið annari hliðinni á hest-
inum áfram, þá hlýtur hin að
íyigja-