Lesbók Morgunblaðsins - 04.09.1949, Síða 1
33. tbl.
XXIV. árgangur.
Sunnudagur 4. september 1S49.
Jón Kr. ísfeld:
FRIÐSÆLT ER í SELSVÖR
ÞAÐ SEM ferðamanni utan af
landi virðist fremur mörgu öðru
einkenna Reykjavík, er hávaðinn
og hraðinn. Það er einna líkast því,
að allt og allir sjeu að keppa við
tímann — reyna að „slá“ hraða-
met hans. Hávaðinn stafar einna
mest frá þeim vjelum, sem menn-
irnir hafa tekiö í þjónustu sína,
til þess að sigrast í kapphlaupinu.
Stórar og smáar flugvjelar þjóta
i'ram og aftur yfir borginni. Þær
eru flestar að flytja fólk, sem er
að ílýta sjer. Bílarnir þjóta um
strætin með fóik, sem er að flýta
sjer. Og gangandi fólk er flest á
hraðgöngu, — það er að flýta sjer.
Hávaði — hraði. —Og þessi öld er
vissulega öld hraðans. Reykjavík
hefir. sogast inn í hringiou hrað-
ans, einnig hvað snertir vöxt henn-
ar. 20 þúsund — 30 — 40 — 55
þúsund. Á nokkrum áratugum er
hún orðin borg, þar sem tug-þús-
undirnar alnboga sig áfram í há-
.vaða heimsmenningarinnar. Bygg-
irrgar úr stáli og steini gnæfa hátt
og eru undrunar- og aðdáunarefni
ferðamannsins, sem gefur sjer tíma
til þess að staldra við um stund
og svipast um. Sje komið niður að
höfninni, mætir augum ferðamanns
ins fögur sýn, þar sem eru „skraut-
í Selsvör.
búin skip fyrir landi“, glæsileg
vjelknúin för. En einnig þar er há-
vaði, ys og þys.
En í Reykjavík eru vissulega til
friðsælir staðir, þar sem armar háv-
aða og hraða hafa ekki náð til fulls
að toga burtu „gamla tímann“ inn
í „nýja tímann“. Einn slíkur stað-
ur er Selsvörin, í vestasta hluta
borgarinnar. Jeg kom þangað í
sumar, einn sólbjartan dag. Sjór-
inn var sljettur, en þó ljeku sjer
ljettar bárur við fjörusteinana.
Það var líkast því, að þær vildu
ekki rjúfa sólblikandi yfirborð
sjávarins með því að mynda þar
gárur, og ekki rjúfa friðinn með
háværu gnauði, aðeins leika ljett
og miit við fjörusteinana. Það and-
aði kyrrð og ró frá litlu húsun-
um. Ungur maður stóð við eitt
hinna lágreistu húsa og var að
mála það.
Á öðrum stað sá jeg góðkunnan
Reykvíking gera að netjurn. Jeg
gekk til hans og heilsaði honum.
„Komdu ætíð blessaður, og velkom-
inn í hana gömlu Selsvör“, ságði
hann og brosti hlýlega. Við tók-
um taí saman. Hann benti mjer á
fbúðarhús sitt, sem þarna stóð og
fór að segja mjer frá aflabrögðum,
sölu og nýtingu aflans o. fl. Mest
var þarna stunduð hrognkelsa-
veiði, og hafði hún gengið vel um
vorið, og það sem af var sumrinu.
Svo sagði hann mjer hversu merk-
ur staður þetta væri raunveru-