Lesbók Morgunblaðsins - 25.09.1949, Blaðsíða 8

404
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
FALLEGASTA HÚS I ÞORPINU
Arnarstaðir.
ÞAÐ var á sjálfan höfuðdaginn.
Veðrið var gott og loftið hreint
eftir úrhellis rigningu. Jeg átti dá-
lítið erindi í Ytri-Njarðvík. Eng-
inn fór úr bílnum, þar sem hann
stoppaði, nema jeg, og enginn kom
inn í hann. Bíllinn rann tafarlaust
af stað. Jeg var bláókunnugur í
þorpinu, þekti engin hús, nema
nöfn á tveimur, að jeg hjelt. Lík-
lega heita mörg húsin þar eitthvað
annað en hús, en það vissi jeg ekki
og hirti ekkert um að kynna mjer
það, þessar 4 stundir, sem jeg stóð
við. Jeg hafði ekki í hyggju að
skrifa neitt um þessa stuttu við-
dvöl mína í Víkinni.
Jeg vjek mjer að ungum Njarð-
víkingi og spurði hann hvar Arn-
órsstaðir væru. Hann lyftist við og
svaraði ljettilega: „Hjer eru engir
Arnórsstaðir, en Arnarstaðir, fall-
cgasta húsið í þorpinu, eru við
næstu götu, til hægri handar.“ Jeg
hlustaði ekki á meira, en gekk
greiðlega fyrir næsta götuhorn. Jú,
þarna var fallegt hús, þótt það væri
ekki í nýjasta stíl. Jeg gekk heim
að húsinu, hitti mann og spurði
hann með þeirri kurteisi, sem mjer
er lagin og nokkurri áherslu: „Eru
þetta Arnarstaðir?“ Og fór nú lauk
rjett með nafnið. „Nei,“ sagði mað-
urinn, „en það er skamt hjeðan.
Það er fánastöng með logagyltum
lnin í garðinum fyrir framan það.“
Jog þurfti ekki meira, hraðaði för
nrinni og kom fljótt auga á gylta
húninn, sem speglaði í sjer bæði
himin og jörð. En jeg sá það nú
ekki, því hann var svo hátt uppi.
Jeg varð ekki lítið upp með mjer,
að eiga nú að koma í fallegasta
húsið í þorpinu. Eiganda hússins
hitti jeg á tröppunum og var kynt-
ur honum, af þeim sem jeg ætlaði
að finna. Hann heitir Guðbrandur
Magnússon og er húsasmiður. —
Verkin lofa meistarann, segir orð-
tækið. Hann hefur sjálfur smíðað
húsið sitt. Ailt er þar smekklega
og haglega gert, bæði úti og inni.
Götumegin við húsið er stór skrúð-
garður. Trúlega á hann eftir að
ver'ða meiri prýði, en hann er enn-
þá, þótt fallegur sje. Ekki hefði það
minst að segja, að hann yrði öðr-
um til eggjunar og að slíkum görð-
um fjölgaði í Njarðvíkum. En mörg
um veitist erfitt að eignast hús, auk
heldur meira á þessum öfgatímum
og hefur það þó oft reynst erfiðara.
Við miðdagsborðið sagði húseig-
andi mjer, að síðasta sunnudag
hefðu verið rjett 3 ár, síðan hann
stakk fyrstu skóflustunguna að
húsinu. Nú var alt að verða klapp-
að og klárt, eða því sem næst. En
hann hefur unnið að þessu húsi
sínu sýnkt og heilagt, ásamt öðrum
störfum og vakað líka, kannske
þegar aðrir sváíu. Mjer datt í hug
söguhetjan og hagleiksmaðurinn
Gísli Súrsson, bróðir Þorkels, sem
„vann nótt með degi, að búi þeirra
bræðra, en Þorkell var skartmaður
mikill og ofláti og tók til einkis
höndum, þess er þrifnaður var í,“
segir sagan.
Arnarstaðir hafa verið reistir af
mikilli elju og jeg vil segja ást. En
út í þá sálma ætla jeg lítt að fara,
því að jeg þekki manninn ekki,
nema af stuttu og skemmtilegu
samtali yfir borðum. Hann var all-
ur í vinnunni, mátti ekki vera að
silja, enda var jeg ekki gestur hans.
Hann á konu og tvö börn. Konan
var því miður ekki heima. Hún
heitir — held jeg — Hulda. Þegar
maður skoðar verk karlmanna, þá
er nokkur hulda yfir því, hve mik-
ið af þeim er konunni að þakka.
Að minnsta kosti segir Stefán skáld
frá Hvítadal í kvæði sínu, Þjer
konur: „Hver dáð, sem maðurinn