Lesbók Morgunblaðsins - 09.10.1949, Blaðsíða 16
444
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Á FLUGVELLINUM í REYKJAVÍK. — Það eru ekki nema 25 ár síðan að amerísku hnattflugsmennirnir komu hingað,
og þá gláptu Reykvíkingar á flugvjelar þeirra eins og tröll á heiðríkju. Þá óraði engan fyrir því, að íslendingar mundu
nokkru sinni geta orðið loftsiglingaþjóð. Þó er nú svo komið og miðað við fólksfjölda eru íslendingar ekki eftirbátar ann-
ara á því sviði. Til dæmis um það er að i síðast liðnum mánuði fluttu íslenskar flugvjelar 6000 farþega, auk pósts og far-
angurs. — Hjer sjást nokkrar íslenskar flugvjelar á flugvellinum í Reykjavík. Handan við völlinn er Öskjuhlíðin og þar
niá sjá vatnsgeyma Hitaveitu Reykjavíkur, einhvers merkilegasta fyrirtækis á Islandi. — Þetta tvent, hitageymarnií og
flugv.ielarnar, er talandi tákn um stórhug og menningu íslendinga. (Ljósm. Ól. K. Magnússon).
Slysadalur.
Spolkorn suðvestur af Helgafelli og
fyrir ofan Undirhlíðar, er dalur, sem
nefnist Slysadalur. Um hann lá fyrr-
um svokölluð Dalaleið frá Hafnarf;rði
til Krýsuvíkur. Nafn sitt dregur dal-
urinn af því, að á seinna hluta nítj-
ándu aldar, var vinnumaður frá Krýsu-
vík á leið til Hafnarfjarðar, misti þarna
þrjá hesta ofan um ís og drápust allir.
Nú er ekkert vatn í Slysadal, en nyrst
í honum eru djúp jarðföll og fyllast
þau stundum af vatni, og ofan í eitt-
hvert þeirra hefir maðurinn misst hest-
una.
Smokkfiskönglar.
Haustið 1870 strandaði franskt skip
við Hafnarhólm á Selströnd í Stein-
grímsfirði. Skipstjóri þess gaf Jóni
Guðmundssyni á Hellu smokkfisköng-
ul. Jón gaf því ekki mikinn gaum, en
þá þó gjöfina. Hann ljet öngulinn inn
í læstan skap og geymdi hann þar.
Nokkrum dögum eftir kom Einar Ein-
arsson að Hellu. Hann bjó þá á Ból-
stað í Kaldrananeshreppi. Jón sýndi
honum öngulinn. Einar langaði að
reyna hann og^ bað Jón að ljá sjer
hann nokkra daga og var það auð-
sótt, og hafði Einar öngulinn heim með
sjeð. Næsta dag smíðaði hann annan
öngul eins og hinn franska. Skömmu
síðar fór hann á sjó með þetta nýja
veiðarfæri og dró þá 30 smokkfiska.
Hann beitti þeim næsta dag og fjekk
þá hleðsluróður. Sennilega hefir þetta
verið fyrsta tilraun á landi hjer til
að veiða smokkfisk á færi. (Pjetur frá
Stökkum).
Ólöf á Hlöðum
gaf út litla ljóðabók eftir sig fyrir
rúmum 60 árum (1888). í samtíða
ritdómi um hana er sagt: „Þessi tíð
er ekki ljóðsagnatíð; fáir yrkja og enn
færri lesa ljóðmæli. Því er hætt við að
þessi litla bók verði lítið keypt og
lesin, því fremur sem efnið er alt
mjög einþætt. — Og þó hefir þetta
kver sitthvað til þess, að það verði
keypt og lesið. Ólöf Sigurðardóttir hef-
ir óneitanlega skáldæð, þótt blærinn
beri helst til steingrímskar stælingar-
menjar víða, þá verður því ekki neit-
að að þessi fáu Ijóðmæli hafa þó neist-
ann, sem skilur skáldskap frá leirburði.
Því er þetta og í fyrsta sinn, sem kven-
maður gefur út skáldskap eftir sig hjer
á landi. (,,Stúlku“ Júlíönu tel jeg til
leirburðar en ekki skáldskapar). Leir-
skáld kveða ekki erindi eins og þetta
t. d.:
Dýpsta sæla og sorgin þunga
svífa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra mál ei talar tunga,
tárin eru beggja orð“.
Vond lykt
Það þótti stækja í Vesturbænum í
Reykjavík þegar grútarlyktina lagði í
hægum norðanandvara og sterkjuhita
frá bræðslustöðinni í Örfirisey. Þá lykt
þekti jeg vel, en hún var sannur ilmur
móti þeim daun, sem var í Moss, segir
Sveinbjörn Egilsson í Sjóferðasögum
sínum. (Lyktin í Moss var frá sellu-
loceverksmiðj u).
Þessi vísa
var kveðin á „Thyru“ gömlu í haust-
ferð, er hún hleypti hvað eftir annað
inn á Reykjarfjörð á Ströndum:
Engan veit jeg guðs á grænni jörð
gestrisnari stað en Reykjarfjörð.
Allur heimsins hafvillingafans
hrekst og rekst og skekst á náðir hans.