Lesbók Morgunblaðsins - 20.11.1949, Blaðsíða 14

522
LESBOK MORGUNBLAÐSINS
SAGA AF LOFTSTEINI
gekk í íjelagið gaf faðir hans hon-
um kvígu. Út af þessari kvígu og
öðrum sem hann hefur fengið fyr-
ir aukavinnu hjá nágrönnum sín-
um ,hefur hann komið upp 48 bestu
mjólkurkúm sveitarinnar, og einnig
fengið undan þeim kynbótanaut.
•
Áhugi drengjanna fyrir kynbót-
um hefur fært mörgum þeirra mik-
ið fje. Einn piltur fekk 43.000 doll-
ara fyrir kynbótanaut, sem hann
hafði alið upp, annar fekk 1700 doll
ara fyrir kálf og sá þriðji fekk 4000
dollara fyrir naut. Drengur nokk-
ur, sem hafði fengist við hænsa-
rækt og hænsakynbætur í sex ár,
hafði grætt 6000 dollara á því. Þess
vegna sagði einn af ráðunautum
drengjanna í Iowa fyrir skemstu:
„Menn mundu ekki trúa því, ef
þeim væri sagt það, hvað drengirn-
ir mínir eiga mikið fje í sparisjóði.
En til dæmis um það er, að 12 ára
drengur lánaði föður sínum hjerna
um daginn 700 dollara, er hann
vantaði til þess að geta greitt vexti
af lánum sínum.“
Eitt af einkunnarorðum „4 H“
fjelaga er þetta: „Græddu án þess
að miklast af því, tapaðu án þess
að missa móðinn“. En það er sagt
að enginn fjelagsmaður tapi. Þeir
græða allir. Og þótt sá gróði sje
máske ekki í fjármunum hjá þeim
öllum, þá afla þeir sjer þekkingar
og reynslu, sem verður þeim gulli
betri seinna á lífsleiðinni.
Einn af höfuðkostum f jelagsskap-
arins er sá, að hann bindur æsku-
lýðinn traustum böndum við sveit-
irnar og jarðyrkjustörfin. Fyrir
nokkrum árum var látin fara fram
atkvæðagreiðsla meðal þeirra um
það, hvort þeir vildu heldur vera
í sveit eða borg þegar þau hefði
fengið þroska. Það vóru ekki nema
3 af hundraði, sem heldur vildu
vera í borg. Langflestir drengj-
anna sögðu að þeir vildu verða
bændur, en stúlkurnar vildu armað
Steinninn var 20.600 dollara virði,
en maðurinn, sem fann hann, hafði
ekki annað upp úr því en erfiði,
kostnað og málaferli.
MAÐUR er nefndur Ellis Hughes.
Hann hafði verið námamaður í
Wales og Ástralíu og var gagn-
kunnugur margskonar námum. Sú
þekking varð honum seinna dýr.
Hann fluttist til Ameríku og
settist að, ásamt konu sinni og syni,
lengst inni í skógunum hjá Willi-
amette-ánni suður af Portland í
Oregonríki. Þarna lifðu þau kyr-
látu lífi og Hughes varði miklum
tíma í það að leita að nytsömum
málmum í landareign sinni. Ann-
ar maður var með honum í þessu,
og hjet sá Dale.
Einn dag er þeir voru á rann-
sóknaför um nágrennið, rákust
þeir á mjög einkennilegan stein, er
virtist að mestu vera úr málmi.
Ekki virtist hann stór, en var þó
jarðfastur.
Þeir urðu báðir afar hrifnir út
af þessum fundi og heldu að þarna
hvort verða kennarar eða húsfreyj-
ur í sveit.
Þess eru þúsundir dæma að ástir
hafa tekist með stúlkum og piltum
innan þessa fjelagsskapar. — Og
reynslan hefur sýnt, að það hafa
orðið haldgóð hjónabönd. Þetta er
mjög eðlilegt, því að hjónin eiga
mjög vel saman og hafa bæði sömu
áhugamál, að rækta jörðina og reka
fyrirmyndar búskap.
Það er ekki lítið starf, sem ligg-
ur eftir fjelaga í „4 H“. Blaðið
„Arkansas Democrat11 segir að það
hafi verið upplýst á seinasta þjóð-
fundinum (í fyrra) að á því ári hafi
þeir fengið uppskeru, sem var 34
hefði þeir rekist á stóra málmæð
í jörðu, og álitu þetta hreint járn.
Þeir sóttu sjer nú verkfæri og
fóru að grafa í kring um steininn.
Kom þá í ljós að hann var líkur
klukku í laginu, um 10 fet á lengd,
7 á breidd og 4 á þykt. Og hann
var þar einn síns liðs. Þar var ekk-
ert meira af slíku grjóti, hvorki
undir honum nje í kring um hann.
Þeim kom saman um það að þeir
skyldi alveg þegja um þetta þang-
að til þeir hefði náð. eignarhaldi
á landinu, þar sem steinninn var.
Fóru þeir nú að athuga hver mundi
vera eigandi þess, og komust að
raun um að það var námafjelagið
Oregeon Iron and Steel Company.
Dale misti þá allan áhuga fyrir
steininum og fluttist til Alaska.
Um þessar mundir höfðu þeir
sannfærst um það, að þarna gat
ekki verið um neina námu að
ræða, heldur mundi þetta vera loft-
steinn, sem einhvern tíma fyrir
mörgum öldum hefði komið fljúg-
andi utan úr himingeimnum og
lent þarna. En það dró ekkert úr
miljón dollara virði, og auk þess
ættu þeir 750.000 skepnur, 11 mil-
jónir alifugla, og hefði soðið mat-
væli niður í 18 miljónir dósa, svo
að nokkrar tölur sje nefndar.
Það er eðlilegt að þessi fjelags-
skapur veki athygli út í frá, enda
berast nú fyrirspurnir frá ótal
löndum um það hvernig hann starfi
og hvernig honum sje stjórnað. Og
ekki hefur það dregið úr, að Inver-
chapel lávarður, fyrverandi sendi-
herra Breta í Washington, hefur
farið mjög lofsamlegum orðum um
fjelagsskapinn og kallað fjelaga
hans „salt jarðar og bestu uppskeru
amerískra sveita.“