Lesbók Morgunblaðsins - 08.01.1950, Page 10

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
r io
Allir, sem nefndir eru í bókinni,
keppast við að kaupa hana, þótt
þeir sjeu svo fátækir að þeir hafi
naumast efni á því. Svo er hún
send í öll bókasöfn, opinberar skrif
stofur og til sendiráða erlendis.
Hankinson segir að Bandaríkja-
menn, Ástralíumenn, Nýsjálend-
ingar og Kanadamenn sjeu mjög á-
fjáðir í að vita um skyldleika sinn
við göfugustu ættir Englands og
marga langi mjög til þess að mega
hafa skjaldarmerki. Þetta er ofur-
skiljanlegt, því að þegar alt kem-
ur til alls, þá hefir aðallinn ekki
annað eftir af fornum glæsileik, en
rjettinn til þess að mega hafa
skjaldarmerki.
SÍÐAN verkamannastjómin komst
til valda í Englandi hafa ýmsir
menn verið aðlaðir, þar á meðal
Quilbell lávarður, sem áður var
byggingarmeistari og Citrine lá-
varður, sem áður var verslun-
arfulltrúi. „Það kostar 420
sterlingspund að fá skjaldarmerki“,
segir Hankinson, „en það er jafn-
an hið fyrsta, sem slíkir menn gera
að fá sjer skjaldarmerki. Og þeir
hafa þann sið að tengja þar saman
forna skjaldarmerkjavenju og eitt-
hvað, sem bendir til starfsemi
þeirra sjálfra. Quibell lávarður
hefir þannig í skjaldarmerki sínu
múrskeið og vinkil. Crook lávarður
hefir fjármannsstaf í sínu skjaldar-
merki, en báðir hafa auk þess tákn-
myndir. Þessar táknmyndir eru oft
ljón, eða eitthvert annað dýr eða
fugl, báðum megin vid miðju skjald
arins. Myndirnar í skjaldarmerki
Montgomery tákna til dæmis her-
mann frá krossferðatímunum
vinstra megin og skriðdrekamann
hægra megin.
Það er ekki mikið hægt að gera
við skjaldarmcrki nú á dögum ann-
að en hafa það á brjefhausum sin-
um cg nafnjpjöldum Það toætt?
^ auðvitað mála það á bifreiðar og
láta þjóna hafa það á einkennis-
búningi sínum, en fæstir aðalsmenn
hafa nú efni á því að hafa þjóna
eða eiga bíla. Og nú á enginn
þeirra kastala eins og í fornöld.
En verkamanna-lávarðurinn (sá
sem kominn er úr %tjett verka-
manna) er jafn gírugur í það eins
og aðrir að fá sjer skjaldarmerkí
og fá það prentað ásamt nafni sínu
í Debritt’s.
EINS OG samir í landi, þar sem
virðingastigans er strengilega
gætt, byrjar Debritt’s á nafni kon-
ungs. Síðan koma nöfn allra í kon-
ungsættinni (nafn hertogans af
Windsor er nú prentað næst á eftir
nafni hertogans af Gloucester,
yngsta bróður hans). Síðan koma
öll önnur nöfn í rjettri röð eftir
mannvirðingum, æðstu menn rík-
isins, lávarðarnir, riddararnir o. s.
frv., hver flokkur eftir stafrofsröð.
Lestina reka þeir, sem fengið hafa
Bath heiðursmerkið, og seinastur
allra er prófessor Solly Zukerman,
sem hafði eftirlit með áreynslu
flugmanna breska flughersins í
stríðinu.
Mikla fyrirhöfn hafa starfsmenn
bókarinnar af því áð grafa upp
gamlar ættir, bæði fyrir útgáfuna
og eins fyrir menn, sem óska þess.
Einu sinni kom kona og bað þá
að hafa upp á ættingjum sínum,
sem farið hefði til Ástralíu fyrir
löngu. , Jeg skrifaði henni þá mjög
kurteislegt brjef og reyndi að vera
sem orðvarastur", segir Hankinson,
„en jeg varð að segja hcnni það
að þessir forfeður hennar hefði
verið glæpamenn, sendir þangað.
Hún svaraði mjer aftur og kvaðst
ekki furða sig neitt á þessu, þetta
hefði sig altaf grunað!“ En svo eru
aðrir sem ekki eru neitt sjcrstak-
lcga þakklátir fyrir þær upplýs-
mgar, sém þeir fá um forna ætt-
mgja sina.
ÁRIÐ, SEM leið, hefir Hankinson
haft mjög mikið fyrir því að leita
uppi ýmsa týnda aðalsmenn. Hann
fekk bresku blöðin í lið við sig,
og þau eru altaf fús til þess að
reyna að hafa upp á mönnum, sem
hafa af sjervisku fleygt frá sjer að-
alstitlinum. Og þannig komu þrír
barúnar og einn greifi í leitirnar.
En eyður eru fyrir nöfn hinna í
bókinni. Ekki fengust nema ófull-
nægjandi upplýsingar um Lyveden
lávarð, svo að heimilisfang hans
er í bókinni skrifstofa málaflutn-
ingsmanns hans. Lyveden lávarður
vildi ekki einu sinni láta Debritt’s
vita hvar hann er niður kominn.
Einn af þeim, sem talinn var
horfinn, var hinn sjötti greifi af
Bolingbroke og St. John. Hann gaf
sig fram og var gramur út af þessu,
því að hann á heima skamt frá
Swindon, sem var heimkynni for-
feðra hans. En löng saga er um
þetta. Faðir hans, fimti greifinn,
varð á sínum tíma valdur að stór-
hneyksli innan aðalsstjettarinnar.
Þegar hann missti konu sína kvænt
ist hann dóttur ráðsmanns síns, en
helt því leyndu þangað til hann
dó. Það var ekki fyr en erfðaskrá-
in var lesin að lögmaður hans sagði
frá þessari giftingu, og að þremur
mánuðum eftir hjónavígsluna —
15. mars 1896 —hefði þeim hjón-
um fæðst sonur. Um mörg ár barð-
ist nú fjölskylda greifans fyrir því
að fá þennan son sviftan aðalsrjett-
inum, og á meðan var hann altaf
kallaður Mr. St. John. En í lávarða-
deild breska þingsins er sjerstök
nefnd, scm á að vaka yfir rjcttind-
um aðalsmanna, og árið 1921 kvað
hún upp þann úrskurð að hann
væri rjett borinn til aðalstignar.
Hann var einhvers staðar úti í
hcimi og það frjcttist ekki af hon-
um nema mcð höppum og glöpp-
um og árið 1945 haíði hann gengiö
að eiga dóttir dývsfraeðmgs.
Þeir hofðu upp á Sir Jotm Henxy