Lesbók Morgunblaðsins - 06.04.1950, Blaðsíða 11

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
T' W T"
199
fanst honum þó sjálfum nóg um.
Hann var þá staddur í Buenos
Aires. Braust þá út ein af þessum
uppreisnum, sem hafa verið svo
tíðar í ríkjum Suður-Ameríku. Virt
ist svo sem uppreisnarmenn mundu
ná höfuðborginni á sitt vald. Þá
sendi Mitri forseti til Blondins og
bað hann blessaðan að hafa sýn-
ingu úti á götu og vita hvort hann
gæti ekki tafið fyrir uppreisnar-
mönnum með því, þangað til hjálp
kæmi. Blondin var til í það. Var
svo settur strengur milli hárra
húsa, þvert yfir götu og gekk
Blondin út á hann. Um leið og
uppreisnarmenn sáu til hans, byrj -
uðu þeir að skjóta á hann. Kúlurn-
ar hvinu alt um kring hann og
hann var raunar hræddastur um
að þeir mundu skjóta sundur
strenginn undir fótum sjer. En það
varð ekki. Skothríðinni linti bráð-
lega. Hermennirnir voru svo undr-
andi út af því að sjá þennan mann
leika þarna listir sínar, að þeir
gleymdu sjálfum sjer og uppreisn-
inni og gáðu ekki annars en glápa
á hann og klappa honum lof í lófa.
EINU SINNI varð hann smeikur.
Hann átti þá að ganga á streng
milli siglutoppa á skipi. Veðrið
var gott þegar þetta var afráðið,
en áður en öllum undirbúningi
væri lokið, var farið að hvessa og
skipið tekið að velta. En Blondin
var sjóveikur, þótt undarlegt kunni
að virðast, þegar þess er gætt að
sjóveiki er talin stafa af því að
ruglingur kemst á jafnvægisstöðv-
ar líkamans. Hann var þó ekki á
því að gefast upp, það gerði hann
aldrei. Grár í gegn af sjóveiki og
skjálfandi á beinunum, staulaðisr
hann upp í siglutopp og lagði á
stað út á strenginn, sem sveiflaðist
til eftir veltum skipsins. Blondin
komst ekki nema fá fet, þa varð
hann að hvíla sig, og þetta endur-
tók sig hvað eftir annað. Yfir komst
hann þó að lokum eftir tvær
klukkustundir, en áður hafði hann
leikið sjer að því að ganga jafn
langan streng á, 6 mínútum. Á
þessu geta menn sjeð hvað hann
hefir tekið þetta nærri sjer.
BLONDIN var engin fjármálamað-
ur. Hann vann sjer inn um 600.000
krónur á ári, og það var mikið
fje á þeim dögum. En samt varð
honum aldrei neitt við hendur fast
Hann ljet alls konar svikahrappa
hafa fje út sjer og hann ljet bófa
hræða út úr sjer fje — því að
hann var algjörlega huglaus eí
hann átti illmennum að mæta.
Hann sagðist aldrei verða hrædd-
ur á glæfragöngum sínum, en ef
hann stæði augliti til auglitis við
bófa, þá yrði hann að gjalti.
Hann helt sýningum áfram þang-
að til hann var um sjötugt. Aldrei
notaði hann öryggisnet. „Það yrð;
aðeins til þess að gera mig hikandi,
og þá dræpi jeg mig“, sagði hann.
„Mjer er nóg að vita það að jeg
get gengið eftir streng, og þá geng
jeg eftir honum“.
Hann ljest á sóttarsæng 73 ára
gamall.
íW íW ^
ú
ÞAÐ er meira til af ónotuðum
hæfileikum hjer á jörð en nokkru
öðru. Það er vegna þess, að menn
þora ekki að neyta hæfileika sinna
og þeir verða að engu.
Ef þú þyrðir að nota hæfileika
þína og þroska þá, mundi þjer fara
fram að öllu leyti. Þú yrðir hraust-
ari, gáfaðri. Þjer liði betur, bæði á
sál og líkama.
Þjer vex hugrekki hundraðfalt,
ef þú lætur aðra njóta góðs af fram-
taksemi þinni. Það er stærsti gróð-
/
onr
inn í lífinu, sem vex við það að
honum sje skift. Hafðu þetta í huga,
og þú getur unnið stórvirki.
Gættu heilsu þinnar. Þú verður
að geta staðið öruggur á eigin fót-
um.
Gott ráð til þess að verða sjálf-
stæður, er að brjóta af sjer gamlar
venjur. Það er gott ráð þótt ekki
sje það til annars en sannfæra sjálf-
an þig um að þú getur gert alt sem
þú vilt.
Berðu höfuðið hátt. Taktu ein-
læglega í hönd á hverjum manni.
Talaðu ekki nema hugur fylgi. —
Vertu ekki altaf að hugsa um sjálf-
an þig. Talaðu við aðra um þeirra
áhugamál, en vertu ekki sífelt að
stagast á því að þú sjert lasinn,
sjert með höfuðverk o. s. frv. í
hvaða tilgangi talar þú um sh'kt?
Til þess að Iáta vorkenna þjer?
Mundu þá að vorkunnsemi getur
riðið hverjum manni að fullu. Ef
þú vilt gera einhverjum óleik, þá
skaltu vorkenna honum. Það er
verra en alt annað. Ef þú vorkenn-
ir sjálfum þjer og ætlast til að aðr-
ir geri það líka, þá verður aldrei
maður úr þjer. Hristu af þjer slen-
ið. Þorðu að horfast í augu við
hvað sem er. Og viljir þú hjálpa
öðrum, þá máttu ekki vorkenna
þeim. Það er betra að þú móðgir
þá. Það hleypir í þá kjarki, og
kjarkur er það sem öllum er mest
þörf á.
Þú verður að þora að vera sann-
ur. Þú verður að minnast þess, að
alt er hjegómi, sem ekki er frá
guði komið. Taktu orð Páls post-
ula til Timoteusar eins og þau væri
töluð til þín:
— Glæð þú hjá þjer þá náðar-
gjöf guðs, sem í þjer býr.
Heldurðu að það sje ekki til-
vinnandi að neyta til fulls allra
hæfileika sinna? Við það verður þú
betri og meiri maður.
Og það er hægt ef þú „þorir guði
að treysta.“