Lesbók Morgunblaðsins - 16.04.1950, Qupperneq 10
214
var nú unnið að því að flytja far-
þegana um borð í hana. Að því
loknu helt hún inn til hafnar með
farþegana og þar með var henn-
ar þætti lokið í þessu starfi.
Eins og áður segir, stóð l£>terling
þarna svó að segja á rjettum kili
og sjórinn alveg sljettur, svo við
gátum með góðu móti lagt að skip-
inu. Það var eins og besta höfn
fvrir innan skipið. Lögðum við að
þeirri hlið skipsins, sem að landi
vissi aftan til og lá báturinn þar
við stiga s\’o auðgert var að ganga
um borð og hafa tal af skipsmönn-
um, sem þá höfðu lokið allmiklu
starfi við að flytja fólkið á skips-
bátnum, fyrst í land og svo um
borð í Fylla,
Er við komum um borð hafði
verið látið drepast undir kötlum
skipsins og- ekkert hægt að gera
lengur, því sjór hafði komið í skip-
ið strax og botninn gekk upp. Þó
var ekki þá svo mikill sjór í vjela-
rúmi að til skaða væri þar. Var
því ákveðið að reyna á flóðinu um
nóttina að kyndi upp og gera til-
raun til þess að ná skipinu á flot.
Þarná vorum við fram eftir degin-
um og bjuggust skipverjar til þess
að fara úr skipinu á skipsbátunum
og taka með sjer eitt og annað, sem
tiltækilegast var, svo sem loft-
skeytastöð skipsins o. fl. Eitthvað
um kiukkan 3 síðd. var svo þessum
undirbúningi lokið og við lögðum
á stað með alla skipsbátana 4 í eft-
irdragi inn fjörðinn og þar með
alla áhöfn skipsins, konur og
karla.
Mjer er sjerstaklega minnis-
stætt, er við vorum með alla bát-
ana í eftirdragi inn fjörðinn í glaða-
sólskini, að okkur varð tíðrætt um
að skift væri nú um hjá skipstjór-
anum á Sterling, að vera kom-
inn af „brúnni“ á stóru skipi og
vera nú innan um karlana í bátn-
um, hættur að skipa fyrir um
stjórn ferðarinnar. Það mátti telja
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
Sterling stórt og allglæsilegt skip,
sem það og var á þeim tíma, og
altaf leit maður heldur upp til þess-
ara manna, sem voru allir borða-
lagðir, manni fanst að þeir ættu
altaf eitthvað mikið undir sjer.
Sumir voru þeir menn sem mað-
ur hafði vánist í þessum starfa,
ákaflega stoltir og meira að segja
beinlínis montnir. Það þurfti ekki
að segja slíkt um Þórólf heitinn
Beck. Hann var eftir því sem jeg
þekkti til, sjerlega blátt áfram og
alúðlegur maður. Mjer var sagt að
öllum sem með honum voru hafi
þótt vænt um hann. En þetta er
nú eiginlega komið út fyrir efnið
hjá mjer.
Hvað um það, þá var nú svona
komið, skipið strandað og áreiðan-
lega engar líkur til að það næð-
ist á flot aftur, þó ýmsir og jafn-
vel sumir af ráðamönnum skips-
ins ljetu í það skína að það mundi
nást á flot aftur strax um nótt-
ina.
Nú átti að bjarga
skipinu.
Það er svo ekki að orðlengja það,
að skipshöfnin komst hjer í höfn
síðari hluta dags. Er inn eftir var
komið var strax ákveðið að aftur
skyldi farið út í skipið á flóði um
nóttina og var jeg fenginn til þess
að fara með skipshöfnina á „Skúla“
gamla, og skyldi þá taka skipið af
skerinu. Var svo lagt aftur á stað
um miðnætti. Voru þá ýmsir af
skipverjum orðnir þreyttir og syfj-
aðir og nutu þá þess sem hægt var
um borð hjá okkur, lögðu sig þar
sem þeir voru komnir, en þröng var
vistin og lítið notaleg. Þó hituðum
við upp lúkarinn og þar þrengdu
menn sjer saman eftir föngum, því
þó veðrið væri gott, þá segir næt-
urkulið altaf til sín.
Ekki man jeg hvort við biðum
þarna við skipið eftir mönnunum,
en nokkuð var það að tilraunin
varð árangurslaus. Sterling sat sem
fastast þarna á flúðinni þar til yfir
lauk þann 15. maí. Þá gerði suð-
austan veður með miklu brimi og
moiaði skipið mjölinu smærra, ef
svo mætti segja.
Næstu daga var nú farið að
bjarga einu og öðru af farmi skips-
ins. Lentum við í því með bát okk-
ar. Það fyrsta sem við fluttum voru
matvæli á vegum brytans. Voru
þau alveg óskemmd, þar sem þau
voru á milliþilfarinu. Þangað kom
aldrei sjór, en neðri lestin var ná-
lega full af sjó upp undir milli-
þilfarið. Samt náðist allmikið af
allskonar varningi, sem veiddur
var upp úr sjónum og hefði mátt
ná Iniklu meiru en gjört var, ef
ábyrgðarfjelag það, er skipið var
vátryggt hjá, hefði ekki bannað að
hreyfa við nokkru, því skipið skyldi
nást á flot og var í því skyni björg-
unarskipið Geir, sem þá var hjer
við land, sent austur. Með því var
einhver Thostrup, sem var víst um-
boðsmaður fyrir vátryggingarfje-
lagið og bannaði hann að meira
yrði unnið að björgun á vörunum
meðan björgunartilraunir stæðu
yfir.
Jeg vil taka það fram hjer, að
jeg hefði ekki trúað, nema af því
að jeg sá það, að menn gætu gert
sjer jafn fávíslegar hugmyndir um
hlutina, eins og þarna kom fram
hjá þessum ráðamönnum, þar sem
auðsjeð var að botninn var geng-
inn upp í skipinu um frammastr-
ið, eins og áður segir og flæddi
og fjaraði í því eins og opið væri.
Þarna voru settar í gang stórar
dælur, sem áttu að dæla vatninu
úr skipinu. Voru þær að verki, að
jeg held, heilan sólarhring eða
meira. Þetta er álíka eins og ver-
ið væri að bera sand í botnlaust
ílát, — altaf að bera sama sand-
inn. Þannig var í raun og veru
altaf verið að dæla sama sjónum.
Mjer hefur orðið dálítið tíðrætt