Lesbók Morgunblaðsins - 16.04.1950, Blaðsíða 11

215
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
um þetta og er það vegna þess, að
jeg get ekki gleymt hvað manni
fannst þessar ráðstafanir gagns-
lausar.
Ýmsu bjargað úr skipinu.
Að þessum tilraunum loknum
var svo aftur farið að vinna eitt-
hvað að björgun, þá loksins farið
að vinna að því að rífa viðráðan-
legustu hluti úr skipinu sjálfu, svo
sem húsgögn og þessháttar, sem
voru vönduð á sínum tíma, svo að
segja alt úr mahogni. Borð og stól-
ar og eitthvað af skápum náðist,
og var selt hjer á uppboðinu sem
síðar var haldið. Eru þessir hlutir
til enn í húsum hjer, þóttu og
þykja enn mesta þing. Hefði verið
strax unnið að því áð rífa og
bjarga úr skipinu, hefði það áreið-
anlega getað verið mikil verðmæti,
sem náðst hefðu, þar sem í hálfan
mánuð var altaf logn og ládeyða.
Þá hefði t. d. verið hægt að ná
akkerum og keðjum skipsins og
svo jafnvel hægt að rífa hús og
annað af skipinu og hefði það orð-
ið til meiri nota, heldur en tína
ruslið upp úr fjörunum á eftir, er
skipið var komið í spón.
Allmikið náðist af einu og öðru
af vörunum og enda þótt það væri
veitt upp úr sjónum í lestum skips-
ins, var sumt lítið skemmt. Vefn-
aðarvörukassar náðust margir.
Var allt tekið upp úr þeim og selt
á uppboðinu, fengu margir þar góð
kaup eða svo mundi nú þykja.
Eitthvað var af vínkössum í skip-
inu og gerðu ýmsir sjer gott af því.
Man jeg eftir einu atviki. Var það
á meðan við vorum við björgun á
vörum úr lestinni, að faðir minn,
sem hafði aðalumsjón með björg-
uninni, saknaði vínkassa, sem hann
sagðist vera viss um að hefði
farið upp úr lestinni og átt að fara
í bátinn. Kassinn sá komst aldrei
nema upp á þilfarið. Þar voru fyr-
ir menn sem þóttust sjá hvað þarna
var á ferðinni, rjeðust á kassann og
fóru með hann í íbúð aftur á skip-
inu, slógu hann þar upp og kom
þá í ljós að grunurinn um að þarna
væru vínflöskur reyndist rjettur.
Er ekki að orðlengja það, að þessu
voru gerð þarna strax veruleg skil.
Enda þótt jeg væri saklaus af því
að neyta vínsins, þá var jeg ekki
saklaus af því að vita hvað af þessu
varð, en vildi ekki kæra þessa
menn, sem flestir voru kunningjar
mínir, fyrir að hafa hnuplað kass-
anum. Jeg held að þetta hafi verið
12 flöskur og þóttust náungarnir
hat'a veitt vel. En grunsamlega
þótti föður mínum þeir verða kend-
ir þennan dag, sem þarna voru.
Voru það einkum menn, sem höfðu
fengið að fara með okkur férðina
og voru þarna af forvitni og svo
sjer til gamans. Þeim brást ekki
gamanið eða svo fannst þeim.
Kornvörur náðust upp úr sjón-
um og notuðust að mestu, því það
hafði blotnað aðeins dálítil húð
næst pokunum en svo þegar inn
úr kom, reyndist mjölvara óskemd.
Ýmsar fleiri vörur náðust óskemd-
ar, þannig að þær þoldu bleytu
svo sem einn og annar dósavarning-
ur og það. sem var í glerumbúð-
um.
Þrátt fyrir það fór þarna forgörð-
um mikið af vörum og hverskon-
ar verðmæti, sem ekki hefði þurft
að vera, ef skynsamlega hefði ver-
ið unnið að björgun frá upp-
hafi.
Uppboð á rekaldi.
Er nú ekki að orðlengja það, að
skipið stóð þarna eins og áður seg-
ir í hálfan mánuð, þar til það
brotnaði í suðaustan veðri og haf-
róti, sem gerði þá.
Rak þá á land, um allan fjörð,
brakið. Þar á meðal allmikið af
vörum. Fór þá hver sem betur gat
að ganga á reka og tína upp og
hugðu menn gott til að nota sjer
það, sem nothæft var. Unnu menn
að þessu í vonsku veðri og hjeldu
að hver gæti átt það sem hann
náði. Þá kom, ef svo mætti segja,
dagskipan frá sýslumanni, sem þá
var Ari Arnalds, um að menn
skyldu skila öllu, sem fyndist, gegn
því, að mönnum yrði greidd tíma-
vinna við að bjarga draslinu, en
svo yrði alt selt seinna. Flestir
munu hafa hlýtt þessari skipan að
mestu leyti og safnað samviskusam-
lega saman' hverju því, sem úr
Sterling var og alt var það auð-
þekkt. Þannig var unnið kringum
fjörðinn og út á ystu nes. Svo einn
góðan veðurdag byrjaði uppboðið.
Var þar margt manna, sem vildi
gera góð kaup, en það minnir mig
að menn hafi ekki hagað sjer þar
ein3 og siður er þar sem algeng-
ara er úm'skipströnd en hjer, að
mynda með sjer fjelagsskap um
að bjóða ekki í hver á móti öðrum
og á þann hátt að gera góð kaup,
heldur voru einhver brögð að því
að menn kepptust um hnossið. —
Samt sem áður eignuðust menn
mikið af timburbraki, sem mönn-
um notaðist nokkuð, en ótrúlega
var það smátt eftir hamfarir brims-
ins, er því skolaði á land.
Víða sáust hjer um slóðir spýtur
úr Sterling, því það sem nothæft
var, var notað í hús og annað sem
lagfæra þurfti. Efnið var að upp-
runa gott. Mahogni þiljur voru
víða innan í skipinu, en yfirleitt
fór þetta svo smátt, að til lítilla
nota varð.
Að sjálfsögðu eru margir enn á
lífi af þeim, sem þarna voru með
skipinu og mundu geta sagt ná-
kvæmlega frá öllum atvikum er
strandið varð, því varla er rjett af
mjer að segja frá því, sem maður
hefur eftir sögusögnum annara. Jeg
het aðeins skýrt frá atvikum sem
jeg var sjálfur sjónarvottur að, eða
við riðinn á einhvern hátt. Enn
þó get jeg sagt það, sem mjer ná-