Lesbók Morgunblaðsins - 23.04.1950, Blaðsíða 15
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
235
AMERÍSKAR KlMNISÖGUR
Lögfræðingur var sendur upp í
Kentucky fjallabygð til þess að
rannsaka þar morðmál og blóðsút-
hellingar. Með honum fór skrif-
ari, ungur maður frá Louisville.
Vjer skulum til hægðarauka kalla
hann Wilkins.
Fyrsta sunnudagsmorguninn,
sem hann var. þarna uppi í fjalla-
bygðinni, fanst honum endilega
að hann þurfa að raka sig. En
hann hafði engin áhöld til þess og
enginn rakari var þarna um slóðir.
Seinast frjetti hann að svo að segja
í næsta húsi væri gamall karl, sem
stundum rakaði menn.
Wilkins fór þangað og hitti þar
gráskeggjaðan mann, góðlegan á
svip og með blíð augu. Og hann
var fús á að gera Wilkins þann
greiða að raka hann. En um leið
og Wilkins var sestur kom upp í
honum löngunin til að skrafa og
spyrja.
— Það er ekki mikið um lög og
reglu hjer, sagði hann fyrst.
— Mjer er ókunnugt um það,
sagði gamli maðurinn blíðlega.
Hjer er allt með kyrrum kjörum
núna.
Hann eggjaði hnífinn nokkuð
betur.
— Þú verður þó að viðurkenna
það, að hjer hefir verið framið
hvert morðið á eftir öðru, sagði
Wilkins
— Viö köllum það ckki morð
hjer um slóðir, sagði gamli maður-
inn jafn bliðlega og áður. Við köll-
um þaó vig.
— En jeg kalla það nú morð,
sagði Wilkins hranalega. Og ekki
veit jeg hvað morð er, ef það er
ekki morð að skjóta annan mann
með köldu blóði úr launsálri. Hve-
nasr var seinasti maðurinn veginn
hjer, eins og þið kallið það?
— Ó, það var nú í vikunni sem
leið.
— Hvar var hann drepinn? spurði
Wilkins
— Hjerna rjett fyrir framan dyrn
ar, sagði gamli maðurinn og var
auðheyrt að hann vildi taka upp
annað hjal. Er skegghnífurinn
sár?
— Nei, hnífurinn er hárbeittur,
sagði Wilkins. Mig langar til að
vita nokkuð nánar um þetta sein-
asta morð. Hver var vegandinn?
Gamh maðurinn sneri egginni á
hnífnum beint á barkakýlið á
Wilkins og sagði með sömu hægð-
inni:
— Jeg var vegandinn.
Og þá varð undarlegt hlje á sam-
talinu.
Það var uppskeruhátíð í Vermont
og Swiíty, hinn alkunni dýfinga-
maður var fenginn til að sýna þar
listir sínar. Það var leikur Swifty,
að hann gekk upp 90 feta háan
stiga og stakk sjer beint á höfuð-
ið úr efstu riminni. Hann flaug
gegnum loftið í fallegum boga og
hitti beint á dálítinn vatnsstamp,
sem var lítið stærri en venjulegt
baðker. Þar kom hann niður með
miklum gusugangi, og fólkið horfði
agndofa á þessa list. En þetta Ijek
hann hvað eftir annað, þangað til
einhver hrekkjalómur dró balann
til hliðar. En það skeði ekki að
þessu sinni, og fólkið var kátt þeg-
ar það kom frá sýningunni.
Nokkrir menn söfnuðust þá sam-
an í. knæpunni, til þess að skegg-
ræða um atburði dagsins, eins og
vant var. Þarna var lygalaupur
þorpsins og þarna sá sem efaðist
um alt.
Eí'tir nokkra stund sagði lyga-
laupurirui:
— Ekki get jeg neitað því, að
Swifty er ágætur dýfingarmaður,
en frændi minn var þó betri.
Þá drundi í þeim efagjarna:
— Jeg bjóst svo sem við ein-
hverju slíku af þjer áður en dag-
ur væri að kvöldi kominn. Hver
var hann þessi frændi þinn?
— Hann var nú hvorki meira
nje minna en heimsmeistari í dýf-
ingum, og það ættuð þið að láta
ykkur nægja.
— Og fyrir hvað fekk hann þá
þennan heimsmeistaratitil, ef jeg
mætti spyrja? ?
— Það var nú æði margt, og
þó var hann máske enn leiknari
kafari. Jeg man eftir því að einu
sinni veðjaði hann hundrað dollur-
um um það að hann skyldi geta
kafað milli Liverpool og New
York.
Sá efagjarni dæsti.
— Heldurðu að þú fáir okkur
til þess að trúa þessu og að hann
hafi unnið veðmálið?
— Nei, það dettur mjer ekki i
hug. Jeg ætlaekki að skrökva neinu
að ykkur. Þetta var eina veðmál-
ið, sem frændi tapaði á ævi sinni.
Hann viltist í kafinu og kom upp
í Denver í Colorado.
Dansmey nokkur, sem dansaði
svo að segja alls nakin, var fengin
tjl að sýna í einhverjum bæ í Nýa
Englandi, þar sem fólk er íhalds-
samara og siðavandara en annars
staðar.
Eftir sýningu komu allar helstu
frúr hæarins saman til þess að ‘ala
um þetta hneyksli, sem þær flestar
kölluðu svo. En að lokum reis ein
upp og sagði:
— Jeg segi nú fyrir mitt leyti,
að jeg hafði ákaflega gaman að
sýningunni. Þetta er list og snild.
En það segi jeg satt, að engin skyldi
fara þangað með hrösulan karl-
mann.