Lesbók Morgunblaðsins - 27.05.1950, Blaðsíða 7

LBSBÓK MORGUNBLAÐSINS
290
bærinn var fyrir löngu kominn í
kaf, og hafði bóndinn sett niður
langa Spíru hjá eldavjelarrörinu til
þess að geta fundið það á morgnana
til að noka snjó ofan af því. Skamt
t'rá bænum var lækur og var alt
vatn sótt þangað. Þegar hríðinni
linti voru 14 snjóþrep niður að
vatnsbólinu. Bæirnir Hvannstóð og
Hólaland fóru þá einnig algerlega
í kaf.
Þegar 9 vikur voru af sumri fór
fyrst að örla á skítahlössunum á
túninu í Brúnavík.
Einkennilegt var, að þegai alt
var á kafi í snjó í fjörðum og vík-
um og á Úthjeraði, þá var Fljóts-
dalur marauður og varð það til
bjargar fyrir þá, er gátu komið fje
sínu þangað. En það voru aðeins
bændur í nærsveitunum, því að
þeir, sem lengra áttu, komu fje
sínu ekki frá bæ vegna ófærðar. En
þúsundum fjár var slept þar og
gekk það þar þangað til eigendur
gátu sótt það aftur. Þá varð Fljóts-
dalur mörgum til bjargar, og verð-
ur það víst oftar þegar í nauðir
rekur fyrir bændur í öðrum nær-
liggjandi sveitum.
Stefán Filippusson.
’P' ^ ^ ^ ^
Þá fór Stalin til Tjekkóslóvakíu
og þar var honum sagt að hann
gæti fengið buxur og vexti úr efn-
inu. /
Síðan fór hann til Frakklands og
þar var honum sagt að hann gæti
fengið jakka og buxur úr efninu.
Að lokum fór Stalin til London
og hitti þar frægan skraddara í
Regent Street og spurði hvort hann
gæti saumað klæðnað handa sjer
úr þessu.
— Hve marga? spurði skraddar-
inn.
Stalin varð alveg forviða og
spurði hvernig á því stæði að hann
gæti fengið hjer marga klæðnaði úr
því efni, sem ekki hrykki nema í
stuttbuxur í Rússlandi.
— Jeg skal segja þjer, fjelagi
Stalin, sagði skraddarinn, að þú
minkar altaf eftir því sem þú fær-
ist lengra frá Moskva.
5W ^
BRIDGE
S. G 8 7 4
H. 3 2
T. 10 5 4 2
L. Á D 3
S. Á D 6 5 2
H. 9 8 6
T. 8
L. 7 6 4 2
S. K 10 9 2
H. 7 5 4
T. Á D G 9
L. 9 8
ÞESSI saga gengur í Tjekkósló-
vakíu:
Einn af aðdáendum Stalins gaf
honum klæðispjötlu í afmælisgjöf.
Stalin fór með hana til skraddarans
síns í Moskva og spurði hvað hann
gæti saumað handa sjer úr þessu.
Það nægir í stuttbuxur, sagði
skraddarinn.
StaUn var ekki ánægður með það.
Hann fór með klæðið til Póllands
og spurði skraddara þar hvað hann
gæti saumað úr því. Skraddarinn
kvaðst geta saumað úr því síðbux-
ur.
S. —
H. Á K D G 10
T. K 7 6 2
L. K G 10 5
Suður sagði 4 hjörtu. V sló út T8 og
A drap með ásnum og sló út TD.
Hvað á S nú að gera? Ef hann drep-
ur með K og V er tigullaus, þá fær
h.ann ekki neinn slag í tigli. Því er rjett
að gefa D og eiga eftir K að drepa G,
ef honum er slegið út og 10 til að drepa
9, ef hún kemur út. Með því að gefa
D er S viss með 1 slag í tigli og hami
tckur þann kostinn. En vegna þess
hvernig spilin liggja að þessu sinni var
þetta óþarfi, en spilamenn telja þetta
rjett spilað, því að „allur er varinn
góður."
Cjullminar
Á HVERJU vori þegar ísá leysir ög
gróðurangan kemur í loftið, leggja
nokkrir gamlir menn á stað til fjall-
anna 1 Klondyke. Það eru þeir, sern
enn eru á lífi af þeim æðistrylta hóþ,
sem ruddist þangað árið 1898 til þess
að ná í auðæfi. Þeir hverfa þangað
á hverju vori til þess að njóta enn
spenningsins, sem gagntók þá fyrir
rúmum 50 árum. Flestir þessir menn
eru öreigar og gætu ekki búið sig
út til gullleitar sumarlangt. En ríkis-
stjórnin hleypur undir bagga með þeim
og hjálpar þeim með ráðum og dáð.
Snemma á hverju vori sendir stjórn-
in i Yukon mann til þessara gömlu
framherja og lætur spyrja þá hvar þeir
óski að leita gulls á þessu sumri. Þeg-
ar upplýsingar eru fengnar um þetta
hjá öllum, lætur stjórnin smala þeim
saman og flytja hvern og einn á þann
stað, er hann kaus sjer. Þeim eru
fengin verkfæri og áhöld og nægur
matarforði til sumarsins, og svo eru
þeir skildir eftir og látnir eiga sig fram
á næsta haust.
Þarna eru þeir í essinu isínu. Þótt
ellin sje farin að há þeim, verða þeir
eins og nýir menn þegar þeir eru
komnir á gullstöðvarnar og képpast við
að grafa og þvo sand, í leit að smá-
gullögnum. Allir eru þeir sannfærðir
um það að ný gullöld renni upp í Klon-
dyke, og stundum kemur það fyrir að
einn og einn rekst á gullæð.
Þegar haustar og veður fer að kólna,
eru sendir menn til að smala þeim sam-
an, leita þá uppi í giljum og grafning-
um. Og svo eru þeir fluttir til Daw-
son City, höfuðborgarinnar í Yukon og
þar er sjeð fyrir þeim um veturinn.
Þeim er fengin vist í Saint Mary’s
Hospital. Þar eiga þeir sinn eigin sal,
þar sem þeir sitja og skeggræða um
gullnám, segja frá því hvernig sjer hafi
gengið um sumarið og hvar þeir ætli
að leita gulls næsta sumar.
Þegar þeir eru orðnir svo lasburða,
að þeir geta ekki sjeð um sig -sjálfir,
þá er þeim fengin sjúkravist í spítal-
anum. En það verður að höfuðsitja þá,
því að hversu lasburða sem þeir eru,
þá sitja þeir um að strjúka. Gullið
seiðir þá enn, og þeir eira hvergi nema
uppi í fjöllununj, þegar sumarið er
komið.
V ^