Lesbók Morgunblaðsins - 27.05.1950, Blaðsíða 8

300
LESBÖK MORGUNBLABSINS
Þokusou.
Gísli hjet maður Gunnaisson og bjó
á Gvenuarstöðum í Viðidal, sem var
eii af Reynistaðarhjáleigum. Hann
{.mb ði jafnan mikið. Sonur hans
i t S: ji' ður og vnr kallaður trölli
' o'Ui þvi "aup föður hans mest. Sig-
u ar bjó ’ Fannlacastöðum, átti gamla
íu og ei ba. a, en griðkona hans
'. n itkur, er hún kendi ýms-
. . Urðu f,est föðuilaus Eitt kendi
> ui manni, er hún kv?*st haía fund-
6 i þoku og ei þekkt. ifjet það Vig-
ús og var kallaður Þokuson. Ó1 Sig-
urður hann upp, en ei varð hann gam-
all (G. Konr.)
Sigurður bægifótur
er sumir köliuðu Daufár-Sigga, átti
sauðfje viðbrigða gott, en fór með
pað manna verst og tímdi ei gagn af
að hafa, svo að sauði sina gamla ljet
hann af elli deya. Komst hann líka á
vonarvöl og var lengi niðursetning-
ur í elli á Lýtingsstaðahreppi. Málm-
fríúur hjet systir hans. Hún tók
Gvendarstaði þegar Gísli Gunnarsson
fór þaðan. Um það kvað Jón á
Hryggjum:
Vitna jeg það og veit min trú
verður að því skaði,
fjandinn hefir ei fyr en nú
fafið i Gvendarstaði.
G. Konr.)
Gissur biskup Einarsson.
Þvgar Gissur kom til Kaupmanna-
haínar, í því skyni að fá staðfest-
íngu á biskupskjöri sínu, leitaði hann
á fund konungs, eins og lög gera ráð
fyrir. Fekk hann þá að velja um það,
hvort hann vildi heldur tala latínu eða
þýsku við konunginn. Var þýska mjög
töluð við hirðina, enda var drotning-
in þýsk og heit fram móðurmáli sínu.
Gissur valdi þýskuna og talaði svo
fagurt mál, að drotningin fell í stafi
og vildi með engu móti trúa því, að
um íslenskan mann væri að ræða.
Tók hún öllum sönnunargögnum hans
með hinni mestu tortryggni, en ljet
að lokum sækja íslenskan námsmann,
til að prófa Gissur í íslenskunni. Að
því prófi loknu hafði drotningin hin-
ar mestu mæfur á Gissuri fyrir þýsku-
kunnáttu hai
ÞJÓÐMINNINGADAGUK NOKUMANNA. — Norðmenn hjer í Reykjavík
heldu 17. inai hátíðlegan á ýmsan hátt. Hjer sjást norsk börn, sem safnast hafa
saman í garðinum hjá sendiherranum Andersen-Rysst. Eru þau með norska
fána í höndum og sum í þjóðbúningum. — (Ljósm. Ól. K. Magn.)
Vísa
eftir Björn Bjarnarson i Grafarholti:
Engum það má auka sekt ■
enginn vera smáður,
þótt hann noti nýtilegt
notað sem var áður.
Útsýn af Herðubreið.
í júlí 1938 gekk Ólafur Jónsson við
þriðia mann á Herðubreið. „Svalt var
þar uppi, stinningsstormur og dreif yfir
þoku með snjóhraglanda annað veifið
Á milli birti og sá þá geisivitt, norður
á Sljettu og Langanes, fjöll beggja
vegna Fljótsdalshjeraðs norður að
Hjeraðsflóa, alt Austfjarðahálendið,
fjöll í suðurbrún Vatnajökuls, suður
um Vonarskarð, Tungnafellsjökul,
Sprengisand og Hofsjökul, vestur um
allar heiðar, fjallgarðinn allan milli
Skagafjarðar og Eyafjarðar og langt á
haf út“. — (Ódáðahraun).
Eirikur Ólsen
var sonur Ólafs koparhauss á Fjarð-
arhorni í Kollafirði nyrðra. Þótti
Eiríkur undarlegur í háttum en stór
og sterkur. Einu sinni bar svo til að
hann kom um haust að Víkurá í
Hrútafirði. Var þá vöxtur svo mikill í
ánni, að hún var ekki talin væð. Var
Eiríkur að búa sig til að leggja út I
hana, er bóndinn í Skálholtsvík kom
ofan að vaðinu og bauð Eiriki hest yfir
ána. „Það er hreina óþarfi, elsku vin-
ur, og snúningar verða úr þvi“, sagði
Eiríkur. Bóndi vildi þó fyrir hvern
mun, að Eirikur færi ríðandi og sótti
hest handa honum. Eiríkur ríður nú
hestinum yfir ána, veður síðan yfir um
aftur og teymir hestinn eftir sjer og
skilar honum og þakkar ástúðlega fyr-
ir lánið. Þá segir bóndi: „Nú ertu ekki
með öllum mjalla, Eiríkur minn, að
koma vaðandi með hestinn". — „Ójú
hjartað mitt“, svaraði Eiríkur, „held-
urðu að jeg sje sá bölvaður fantur, að
skila ekki því, sem mjer er ljeð“. —
(Fr. Eggerz).
Guðjón Bjarnason
síðast bóndi í Hlíð í Hrunamanna-
hreppi, var blótsamur mjög. Sjera Jó-
hanni Briem prófasti í Hruna mun
hafa þótt nóg um munnsöfnuð Guð-
jóns, þvi að eitt sinn hafði hann mælt
við hann: „Þjer ættuð að venja yður
af ragninu, Guðjón minn. Bölv og
ragn skartar illa kristnum manni“. —
,.Það er satt“, svaraði Guðjón. „Það
cr andskoti ljótt“. Og þar við sat að
hann hafði „góð“ orð við «inn
um að hætta blótseminni. (Þjóðsögur
E. G.)