Lesbók Morgunblaðsins - 17.06.1950, Blaðsíða 4

320
WhAmm lesbók morgunblaðsins
SEINASTA STYRJÖLDIN
Eftir HAL BOYLE
SÁ TÍMI kom, að jörðin skiftist í
tvær hálfur, þá eystri og þá vestri.
Og milli þeirra varð harður reip-
dráttur og klögumálin gengu um
það á víxl, að hvor helmingur vildi
drotna yfir heiminum. Og það var
kepst við vígbúnað í hvorum hluta
heimsins og þeir urðu hvor um sig
eins og herbúðir.
Um þær mundir voru 4000 mil-
jónlr manna í heiminum. En eng-
inn mátti láta skoðun sína í ljós. en
allir voru að kikna undir beim
byrðum, sem leiddi af vígbúne.ðin-
um gegn óvinunum.
Níu tíundu hlutar af svitadrop-
um fólksins, öllum fatnaði, öllu
gulli og öllu stáli fóru til þess „að
tryggja friðinn". Þannig var á-
standið um allan heim. Almenn-
ingur stundi undir byrðunum, en
hernaðarvjelin helt áfram að mala
af kappi.
Svo skeði það eina hlýa nótt í
apríl, þegar ekkert tunglsljós var,
að Bermuda-ey sprakk með ógnar-
legum dyn og hvarf í hafið. Flug-
vjelar, sem voru skamt þaðan sáu
hana hverfa í ólgandi og freyðandi
sjávarlöður.
Þremur klukkustundum seinna
varð sprenging í Síberíu, og 50 fer-
mílna land umturnaðist gjörsam-
lega.
Forráðamenn heimsins skutu þeg
ar á skyndiráðstefnum, og einum
rómi komust þeir að þeirri niður-
Geysis. En vegna þess hvað alt var
ljelega í pottinn búið, og vegna leti
og seinlætis þeirra sem sjá áttu um
útbúnaðinn, var sagt að vjer kæm-
umst ekki á stað fyr en eftir þrjá
daga.
stöðu að þetta hefði verið eftir-
leikur.
Og nú voru vígvjelarnar settar
í gang. Frá báðum heimshlutum
var skotið sjálfstýrðum vatnsefnis-
sprengjum. Þessi skeyti flugu mitt
á milli himins og jarðar yfir At-
lantshafið og Kyrrahafið og drógu
á eftir sjer hvinslóða.
Þar sem þau komu niður hurfu
heilar borgir og stór hjeruð um-
hverfðust — og þar fór alt annað
svo sem loftskeytastöðvar, fiðlur,
gamlar bækur' og málverk eftir
Rembrandt, og miljónir manna
ljetu lífið.
„Líf eða dauði!“ var heróp þeirra
í austri.
„Sigra eða falla!“ var heróp
þeirra í vestri.
Og flugskeytin komu hundruð-
um saman og síðan þúsundum sam-
an. Og ógurlegir fellibyljir mynd-
uðust og báru móðu dauðans yfir
öll lönd. Eftir sex vikur var hver
maður dauður, hver kona, hvert
barn, hver fugl, hver skepna. Trjen
stóðu lauflaus og mosinn varð hvít-
ur.
Og hinar 4000 miljónir manns-
sálna flugu í einni bendu að hinu
gullna hliði himnaríkis. Inn um
gættina sáu þær hvar voru grænir
vellir og fjöllit blóm. Og svo var
hliðið opnað og sálir allra hinna
drepnu barna þustu inn í Himna-
ríki.
Foreldrarnir ætluðu að fara á
eftir þeim, en þá var hrópað þrum-
andi röddu:
„Bíðið!“
Og þau biðu.
„Hvers vegna gerðuð þið mjer
þetta?“ var nú kallað.
„Þeir byrjuðu!“ hrópaði aðal-
maður austanmanna.
„Nei, þið byrjuðuð!“ hrópaði for-
ingi vestanmanna.
Þá var bókhaldari Himnaríkis
kallaður til að skera úr og hann
sagði:
„Nótt eina í apríl skall gríðar-
mikill loftsteinn á smáey í Atlants-
hafi. Þremur stundum síðar fell
annar loftsteinn niður í skóg í
Síberíu. Og við það var eins og
hver mannkind á jörðinni brjálað-
ist.“
„Hvers vegna?“ spurði þrumu-
röddin.
„Vegna þess að vjer vorum
hræddir," sögðu nú einum rómi
/oringjar austurs og vesturs.
„Þið voruð hræddir við að lifa,
þess vegna fórust þið,“ sagði rödd-
in. „Lítið nú á þann Eden, sem jeg
gaf yður?“
Hinn mikli söfnuður sneri sjer
við og horfði út yfir regindjúp
geimsins. Þar sáu þeir sína ást-
kæru jörð veltast sem gráa eyði-
mörk undir litlausum himni.
Og á meðan þeir störðu á þetta,
lokaðist gullna hliðið að baki
þeirra.
íW 4/ ^ íW V
Mikil viðhöfn.
GEORG ADE segir frá því, að þegar
hann var í Shanghai einu sinni, þá
mætti hann stórri fylkingu manna. —
Voru allir í viðhafnarbúningi og báru
fjölda fána með kínverskum áletrun-
um. Allir voru mjög alvarlegir, og
rauluðu eitthvað, sem Ade helt að væri
sorgarsöngur. Hann staðnæmdist því,
og tók ofan og stóð berhöfðaður á
meðan fylkingin fór fram hjá. Svo sneri
hann sjer að fylgdarmanni sínum og
spurði:
— Buddha?
Fylgdarmaður gapti og vissi sýnilega
ekki hvað hann átti við.
— Konfucius? spurði Ade.
— Jeg skil ekki, sagði fylgdarmaður.
— Þetta hefur þó líklega ekki verið
líkfylgd? spurði Ade.
Fylgdarmaður kímdi.
— Nei. Það var ekki líkfylgd, það
var auglýsing fyrir tannkvoðu.