Lesbók Morgunblaðsins - 17.06.1950, Blaðsíða 7

LESBOK MORGUNBLAÐSINS
323
hefði bylur svift þaki af einhverju
húsi. Hafði það komið fyrir vetur-
inn áður í norðan roki að bárujárn
sviftist af húsþaki á Hofströnd í
Borgarfirði og fleygði veðrið því
suður yfir Brúnavíkurfjall.
Þetta flaug eins og elding í hug
minn og skifti það engum togum,
að um leið og jeg heyrði hvininn
fleygði jeg mjer niður í snjóinn og
heyrði að eitthvert ferlíki flaug yfir
mig og fell með miklum dynk nið-
ur í laut, sem er norðaustan við
melinn og skamt þaðan er jeg lá.
Jeg stóð nú á fætur og varð mjer
það fyrst fyrir að svipast að hund-
inum, cn sá hann hvergi. Varð jeg
þá hræddur um að þessi fjandi
hefði lent á honum í skarðinu og
drepið hann, því mjer fanst það
nærri því strjúkast við jörð. Jeg
hljóp nú upp í skarðið, en þar
mætti seppi mjer heill á húfi og
varð jeg því feginn. Sneri jeg nú
aftur til þess að ganga úr skugga
um hvað hjer hefði verið að fjúka
í góðu veðri. Og vegna þess að jeg
heyrði glögt hvar það kom niður,
gekk jeg rakleitt þangað.
En þar var ekkert að sjá. Jeg
leitaði um alla lautina og varð
einskis vísari. Jeg aðgætti vandlega
hvort ekki sæust för í snjónum, en
svo var ekki.
Þá brá mjer ónotalega. Var ekki
laust við að jeg tryði því þá, að
huldufólkið hefði glest við mig,
vegna þess að jeg hafði talað hálf
háðslega um samfylgd þess fyrir
stundu. En ekki get jeg sagt að geig
hafi sett að mjer fyr en jeg kom
heim og frjetti að þar hefði einnig
verið besta veður. Man jeg að jeg
hríðskalf af taugaóstyrk á meðan
jeg var að sópa af mjer snjóinn, því
að þá fann jeg að fyrir mig liafði
komið sú furða, sem var mínum
skilningi algjörlega ofvaxin.
Það voru fleiri en jeg, sem urðu
varir við eitthvað óhreint á Brúna-
víkurf jalli.
Sigurður bróðir minn var þar
einu sinni á ferð í miklum snjó.
Var þetta seint um kvöld og komið
myrkur. Þegar hann kemur upp á
s'vokallað Efra-Leiti hjá Laxá,
heyrir hann að naut öskrar fyrir
utan sig og neðan. Þótti honum
þetta undarlegt og skilur ekkert í
því að naut skuli vera þar um há-
vetur, þegar allar skepnur voru á
gjöf.
Hann sinnir þessu samt ekki
meira en heldur áfram för sinni
eins og leið liggur upp fjallið, þang
að til hann er að fara upp melinn,
þar sem jeg varð fyrir gletninni
áður. Heyrir hann þá að tuddi öskr-
ar hálfu grimmilegar en áður. en
nú fyrir innan hann og ofan, eða
nærri við háfjallsbrún. Þá vissi
Sigurður að þetta gat ekki lifandi
naut verið, því að það hefði ekki
Dr. Karl Menninger, frægur sál
fræðingur og höfundur bókar-
innar „Love against Hate“, segir
á einum stað:
HEIMURINN á við örbirgð að búa,
en þó erp hjer allsnægtir og ótal
úrræði. Menn hugsa ekki um enn-
að en einhvern ímyndaðan frið, en
skeyta ekkert um sannleikann. —
Þetta er mjer óskiljanlegt.
Eirðarleysi sálnanna er einkenni
lífs vors. Hvert viðfangsefnið relc-
ur annað, og mesta gleði vor ætti
að vera að leysa þau. Það er nauð-
synlegt að nýtt verkefni bíði beg-
ar annað er leyst.
En að gefast upp við þetta og
leita að einhverjum „varanlegum
friði“, finst mjer leið til graf-
ar.
Menn eru elcki að hugsa um að
leysa vandkvæði annara neð
þessu. Það er af síngirni gerf. —
getað komist fram fyrir hann.
Húsmaður var hjá okkur í Brúna
-vík, Kristján að nafni. Hann fór
yfir fjallið um svipað leyti og Sig-
urður. En þá var hjarn yfir alt gott
veður og glaða tungsljós.
Þegar hann var kominn upp fyr-
ir Laxá, sjer hann hvar maður
gengur utar upp fjallið. Ganga þeir
svo báðir upp alt fjall með nokkru
miliibili og miðar báðum nokkurn
veginn jafnt. Þetta gengur þannig
þangað til þeir koma upp að meln-
um sæla. Þá hveríur þessi maður
Kristjár^ sjónum undir melhrygg-
inn.' Var þá orðið skamt á milli
þeirra og gekk Kristján þá upp á
hámelinn. Hinum megin var sljett
dæld og ekkert afdrep, en þar sást
enginn maður, og eklíi varð Krist-
ján var við hann framar.
Þessir. menn krefjast alls af öðr-
um, þvert ofan í kenningar Krists,
Lao Tse og annara spámanna, sem
sögðu að vjer gætum aðeins öðlast
kærleik annara með því að nuð-
sýna kærleik sjálfir.
Að leita eftir eiginfriði er að
snúa. þessum kenningum í villu.
Leit eftir friði fyrir sjálfan sig, er
sama sem að snúa baki við mann-
kyninu og þjáningum þess. Það
er að missa lífið í tilraun við að
bjarga því.
En þeir, sem leita sannleikans
og gleyma sjálfum sjer, öðlast oft
hinn sanna frið.
^
RÚSSAR eru smám saman að uppgötva
það að þeir hafi orðið fyrstir manna
til þess að gera ýmsar merkilegar upp-
götvanir. Hið nýasta af því tagi er það,
að þeir hafi fundið upp kvikmynda-
vjelina, fiimur, litfilmur og talfilmur.
LEITIÐ SANNLEIKÁNS