Lesbók Morgunblaðsins - 25.06.1950, Blaðsíða 6

330
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
endur íyrir löngu og breytti í
gistihús. Herbergin benda að ýmsu
ieyti til þess, að þau hafi ekki ver-
íð ætluð skemmtiferðamönnum í
upphaíi. Kapella munkanna er
borðsalur og miklu hefir verið
brevtt frá því húsið var bygt.
F úin tók ekki á móti okkur fs-
leiidáigunum sjálf, heldur tveir
synir hennar og ter.gö 'dótlir, rcm
gæta skriirtoíi’ i '.ar nú orðið. En
gamla konan viii kynnast gestum
sínum, hvaðan þá ber að og hvert
ferðinni er heitið. Hún kor.i til að
tala við okkur strax fvrir kvöld-
matinn fyrsta daginn.
.,íslendingar“, sagði hún. „Það
gleður mig. Hjer hafa margir ís-
icr.dingar gist áður fvrr og koma
enn. — Fyrir nokkrum árum bjó
Einar Jónsson myndhöggvari hjá
okkur alllengi. Það var viðkunnan-
legur maður“.
„Það hlýtur að vera orðið nokk-
uð longt síðan?“ varð mjer að
orði.
„O, læt jeg það vera. — Það er
ekki svo ýkja langt“, svaraði írú
Dinofcen. „Við skulum sjá, ætli þnð
hafi ekki verið eitthvað kringum
1902!“
..Hjer hafa verið fleiri íslend-
ingar“, bætti hún við. „Halldór
Kiljan Laxness. Harm er frægur
rithöfund ’.r. Já, og mesta prúð-
menni En honum nægði ekki að
hjer la írr.mmi „Politiken“ og „Ber
lingske Tidende“. Hann vildi líka
íá „Land og Folk“, en jeg sagði
honum eiiii; og var, að það blað
þekti ieg ckki, nema af illri af-
spuri og vildi ekki sjá það í mín-
um Ivús’ !u!“ („Land og Folk'’,
daa' .; k mmúnistablaójð).
Vc 1. ny ræiiiia lislamanna.
j veggjunuru í setustofunum hjá
Dinc ær, lianga málverk og beia
sum kein jf norrænni list. Einu
sinni spui ði jeg frúna hvort húf»
saínaúi rorrænum listaverkum.
„Það hefir komið af sjálfu sjer
á langri lífsleið, en ekki get jeg
með sanni sagt, að það sje af hrein-
um listaáhuga, sem þessi málverk
eru komin í mína cigu. — Hjer
hafa gist margir menn, efnaðir og
efnalitlir. — Sumir gátu ekki altaf
gert upp reikninginn eins og geng-
ur. Er þeir íóru. áttu þeir til að
skilja eftir cinskor,-.:’ •nr.nt. Fæsti’.'
hafa komið aftur til að sækja panta
sína. En það gleður mig, að jeg
sje það við og við í blöðunum, aö
sumir þessara gesta minna eru nú
orðnir frægir menn í heimalönd-
um sínum, í Danmörku, Noregi og
Svíþjóð“.
„Hjerna. segir liún ait í einu og
rjettir mjcr danskt dagblað. Þarna
er sagt frá því, að þeir hafi verið
að heiðra cinn af mínum gömlu
gestum. — Guð blessi hann“.
Kvik ■ sallfiskurinn.
Linn daginn settist frú Dinesen
sem oftar hjá okkur, er við vorum
að drekka kaffi eftir kvöldverðinn.
Hún lagði íslenskan tveggja krónu
pening á borðið og spurði í gamni,
hvort við vildum skifta honum fyr
ir sig. — Jeg gaf lítið út á það og
revndi að eyða samtalinu.
„Þenna pening gaf Helgi Guð-
mundsson bankastjóri mjer“, sagði
hún. „Er þessi peningur annars
nokkurs virði?“
Það var ekki annað að gera, en
að láta líkindalega við þeirri spurn
ingu. En er við fórum að hæla
gömlu konunni fyrir góða matinn
hjá henni, mælti hún eitthvað á
þessa lcið:
„Já, það er nú ekki mikill vandi
að liafa ætan mat á borðum núra.
En það var stundum slæmt í strið-
inu og þá ekki síst í fyrra stríði“.
„Þið sjáið víst bannsett katta-
farganið hjer á götunum í Róm
og hundamergðina. — í stríðinu
sást hvorki hundur nje köttur á
götunum lijer í Róm“. Og hún
gerði lrreyfingu með höudunum og
gretti sig, svo að við skildum,
hvað hefði orðið af þessum húsdýr-
um Rómverja í þá daga.
„Hvenær fáum við aftur ykkar
góða saltfisk frá íslandi“, spurði
frúin alt í einu. — Við tdldum að
ekki ætti það að þurfa að d-rgast
of lergi, cf dinhvcr viidi borða
hrnn.
„Það er hcrramannsmatur. —
Og ekki er sama, hvaðan fiskurinn
er. — Þó man jeg eftir íslenskum
fiski, sem gerði rnjer lífið leitt. Það
var í styrjöldinni. — Gistihúsaeig-
endur í Róm höíðu stofnað inii-
kaupasamband um matvæli.
\itaniega fengum við lítið, en
stóru gistihúsin alt. — Einu sinni
kom jeg þó heim, sigrí hrósandi,
með stærðar saltfiskkippu á bak-
inu, sem mjer hafði tekist að herja
út. — En ánægjan varð skamm-
vinn, því þegar búið var að mat-
reiða fiskinn og hann kominn á
diskana, hamdist hann ekki þar,
þangað til gestirnir komu.
Hami var kvikur, jafnvel eftir
suðuna.
Nú er það svo með suman
mat, að þaö gerir ekki svo mikið
til, þótt hann bæri á sjer á disk-
unum og þykir stundum betra. En
það á illa við saltfisk!“
Varað við vasaþjófum.
„Þeim er altaf að fækka, Norð-
urlandabúunum, sem koma til
Róm“, sagði frú Dinesen, einu sinni
og stundi þungan. „Það eru gjald-
eyrishöftin, sem valda því. — En
jeg heíi verið svo heppin, að hing-
að hafa sótt Bretar og Ameríku-
menn í staðinn. Norðurlandabúar
cru bestu gestir.'sem jeg fæ. Mjer
er ver við Suðurlandabúa. Það
er alt annað fólk“.
„Varið ykkur á vasaþjófunum“,
var fyrsta ráðleggingin, sem frú
Dinesen gaf nýkomnum gestum.
— Og svo sagði hún þeim sorgleg-