Lesbók Morgunblaðsins - 06.08.1950, Blaðsíða 8

380
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Xiu huudrað barna faðir.
Sauðfj árrækt er mikii á íslandi og
pess vegna er það eðlilegt að þessar
dtepnur eigi þar mörg nöfn. Eitt af
--eim er kind og skemtileg saga er sögð
i t ,1- bandi við það nafn. Einu sinni fór
íslenskur biskup til Danmerkur og var
>-r.n kyntur drotningunni, sem auð-
,að var þýsk prinsessa. Drotning á-
varpaði hann á þýsku: „Wie viele
Kinder haben Sie?“ (Hve mörg börn
eigið bjer?) Biskup var fjárríkur og
helt aö hún væri að sþyrja um það
svaraði því: „Níu hundruð, yðar
iiátign'*. Drotningu hefur sennilega
funoíst þetta allmikill barnahópur og
sagði eitthvað á þá leið, að mikið
þyrfti nú til þess að seðja alla þessa
munná. En biskup kvað það ekki til-
finnanlegt, því að á sumrin lifðu þau
á grasi, en á haustin væri þriðjungn-
um slátrað og kjötið etið. í>á brá drotn-
ingu og gefðj’hún sem óðast krossmark
i': sjc-rv því að hún var kaþólsk. —
Biskup þessi hjét Jón. Hann hendi einn-
ig það óhapp, er hann var kyntur
drotningunni, að honum skrikaði fótur
á' hálu gólfinu og fell þannig að það
þótti ekki samrýmast hírðsið. En upp
frá því var hann kallaður „drotningar-
hlunkur". (Ferðabók Paijkulls).
Jón Magnússon
Vesturl-'ndspóstur (1861—74) kom
eitt sinn að Staðarfellí. Þá var þar
Bogi Tho-'arensen sý4lufnaður, og var
þá nýlega settur amtmaður. Hann var
stórbok.ii í lund og svo bráðlyndur að
hann g eip stundum til korða síns eða
b' ssu og ógnaði mönnum, ef honum
fanst -,jer ekki sýnd tilhlýðileg virð-
íng. - n gek1 í stofu til sýslumanns
ogt h , ^ijóI I.o^um með þessum orð-
um: „Komið þ,er sælir, sýslumaður
góður." Sneri sýslumaour sjer þá held-
ur hvatskeytlega að Jóni og segir, án
þess áð taka kveðju hans frekar: „Vit-
ið þfjer ekki að jég ef orðinn amt-
maður? ‘ — ,,Jú, víssi jeg vel,“ svarar
Jón, „on mjer þótti heldur langt í því
að segja: Sælir verið þjer, sýslumaður
góður, settur amtmaður." Þá var Boga
nóg boðið, sprettur hann upp og grípur
til korðans. Jóm pósti var líka nóg boð-
ið, grípur utan um handlegg sýslu-
UR REYKJAVÍKURHÖFN. Þessi einkennilega myncT er
fekin á hafnarbakkanum í Reykjavík og sjer á skipin Gull-
toss og Lagarfoss þar sem þau snúa stöfnum saman. Framan
á Gullfossi er merki Eimskipaf jelags íslands, cn ekki á neinu
öðru skipi fjelagsins. Á milli skipanna sjer út á höfnina og
er hollenska rannsóknaskipið „Ciunulus“ að sigla þar inn
Þetta skip hefir annars bækistöð vestur í hafi um tniðja
vegu millí íslands og Grænlands og heldur þar uppi veður-
athugunum og hálofta-inælingum. (Ljósm. Ól. K. Magnús.)
manns og hristi korðann úr hendi hans,
tekur hann síðan og brýtur á hnje sjer.
— Það fylgir sögunni, að Bogi sýslu-
maður hafi jafnan bofið mikla virð-
ingu fyrir Jóni póstí eftir þetta (Söcnih
landp.)
Eins og ltjarnageislan.
í ferðabók Symingtons er sagt frá
ýmsum eldgosum þjer á landi og í frá-
sögninni um Kötlugosið 1755 stendur
meðal annars þetta: „Miklar eldingar
fylgdu gösinu og þær fóru i gegn um
kletta og urðu tveimur mönnum og
eílefu hestum að bana, þar af þretnur
í húsi. Bóndi varð fyrir eldingu um
leið og hann kom út úr bæardyrum
sinum og dó. Merkilegt var það, að
ytri föt hans, sem voru úr ull, voru
óbrunnin og sá ekkert á þeim, en nær-
fötin, sem voru úr líni voru brunnin.
Þegar hann var afklæddur kom í ljós
að hörund og kjöt var brunnið inn að
beini á hægri hlið. Vinnukona hans
wrð fyi-ir sömu eldingunni, og þótt
hún væri þegar færð úr fötum, þá lielt
bruninn áfram í likama hennar, svo aö
föt, sem hún var klædd í sviðnuðu
utan af henni. Hún dó eftir nokkra daga
og hafði liðið ógurleg harmkvæii“ I
frásögn Jóns' sýslumanns Sigurð'ssonar
af þessu gosi, segir að bóndinn sefn
fórst hafi verið Jón Þorvaldsson hrepp-
stjóri í Svínadal í Skaftártungu. Hafi
hann staðið ásamt vinnukonu sinni
utan við bæjardyr þegar eldingin kom.
„Kvemnaðurinn brann a annari hlið-
inni og höfðinu; lifði hún fáar vikur
eftir“.
Páll prestur a Barði.
sonur Árna biskups Þórarinssonar, var
maður hreinlyndur, en afar bráðlynd-
ur og trúgjarn. Um hann sagði Jón
smiður á Neðra-Haganesi að hann hygði
„að guð hefði ekkert mót átt svo fárán-
legl eins og það, er hann hefði steypt
Pál prest í“.