Lesbók Morgunblaðsins - 27.08.1950, Blaðsíða 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
403

^MrehLjaimcj J
AMERÍSKI blaðamaðurinn WiUi-
am Phelon var alræmdur fyrir alls
konar hrekkjabrögð. Og hjer er
sagan um það hvernig hann ljek
einu sinni á Bill Hannah, vin sinn
og starfsbróður.
Bill hafði þann sið að fara gang-
andi heim á hverjum degi er hann
hafði lokið störfum sínum hjá
blaðinu. Svo var það eitt vorkvöld
er hann var lagður á stað heim-
leiðis, að hann mætti Phelon. Þeir
spjölluðu eitthvað saman, en áður
en þeir skildu hafði Phelon orð á
því að Bill væri ósköp vesaldar-
legur.
Bill helt svo áfram för sinni, en
ekki hafði hann langt farið er hann
sá hvar Phelon kom á móti sjer.
Hann rak í rogastans. Phelon gekk
brosandi til hans og rjetti honum
hendina.
— Komdu blessaður og sæll,
sagði hann. Ósköp er langt síðan
að við höfum sjest. En hvað geng-
ur að þjer maður? Hvers vegna
ertu svona vesaldarlegur?
Hinum varð fátt um svör. Hann
glápti á Phelon eins og augun ætl-
uðu út úr höfðinu á honum, en að
lokum fekk hann stamað:
— Hitti jeg þig ekki rjett áð-
an?
Phelon rak upp undrunarsvip.
— Nei, hvernig í ósköpunum
hefði það mátt ske úr því að jeg
mæti þjer hjer?
— Vertu sæll, sagði Bill, mjer
hlýtur að hafa missýnst.
Og svo skundaði hann á stað.
En fimm mínútum seinna kemur
maður á rpóti honum og það er
enginn annar en Phelon.
— Nei, það var gaman að sjá
þig, sagði Phelon. Jeg hefi verið
hugsjúkur út af þjer nú um hríð,
því að jeg frjetti að þú værir
veikur.
Bill var sem steini lostinn. Eft-
ir nokkra hríð stamaði hann:
— Þú hefir sjeð mig fyr í dag
— er ekki svo?
— Hvað segirðu? Við höfum
ekki sjest í tvo mánuði, sagði
Phelon.
Þá rak Bill upp skelfingaróp,
hljóp sem fætur toguðu að næsta
leigubíl og bað bílstjórann að aka
sjer í hvínandi fleng til næsta
sjúkrahúss.
Þá var Phelon skemt'
^ ^ ^
Á ALÞINGI 1893 kyntust þeir
Björn Bjarnarson, þá bóndi á
Reykjahvoli (síðar á Grafarholti)
og Sigurður Gunnarsson (yngri) þá
prestur austur á Hjeraði Litlu síð-
ar sótti Sigurður um Helgafell
(Stykkishólm) og hlaut þar kosn-
ingu. Fyrsta frjettin, er honum
barst um það, var á brjefspjaldi
þannig:
Með sigri gekstu’ í Hólmi á hólm —
en hinir trúi’ jeg fjelli —.
Sú skyrra var víst ærið ólm;
en allvel helst þú velli.
Var það þitt gilda „Grettis-afl“.
eða’ gifta þín sem olli
að vanstu svona vel það tafl?
Nú vari sig hann Skolli.
Því svo er mælt að seggjum við
hvem sigur hugur vaxi;
nú muntu’ ei Kölska gefa grið;
en gættu hófsins, lagsi!
Því ef þú gerir út af við
hið aldna Satan-skarið
og gistir hel hans gervalt lið,
er gengi klerka farið. —
Nú flyttu’ í Hólminn sigursæll,
þar sæll um æfi búðu,
og sje þjer sjerhver drengur dæll;
(en) á djöful engan trúðu.
Kunningi. *
Ekki vissi prestur hver höfundur-
inn var, fyr en þeir hittust næst,
hann og B. B.
^ ^ ^ ^ ^
Yjiboiareijjar
ENGLENDINGAR fengu Nikobar-
eyar hjá Dönum árið 1869. Þar hef-
ur drotning ráðið ríkjum undir um-
sjá þeirra um langa hríð. Hún á
heima í Nancowry, sem er einhver
besta höfnin í öllu Indlandshafi.
Hún varð Englendingum ekki óþörf
í fyrra heimsstríðinu, því að það
var henni að þakka að Bretar náðu
í „Emden“, hið fræga þýska vík-
ingaskip. Emden kom inn á höfnina
í Nancowry. Drotningin helt að
þetta væri breskt herskip og ljet
draga upp enska gunnfánann. En
Möller skipherra á Emden skildi
þetta svo, að þarna mundi breskt
herlið vera fyrir, og sigldi burt. Þá
grunaði drotninguna að hjer væri
um þýskt herskip að ræða og hún
sendi þegar bát á stað til næstu
loftskeytastöðvar með þær frjett-
ir. En það varð til þess að ástralska
herskipið „Sydney“ náði Emden
hjá Cocos-eyum.
Nú lúta Nikobareyar Indlandi.
Þar eru engir peningar, ekkert paál
og engin vog. Alt er vöruskifta-
verslun. Aðeins einn kaupmaður er
þar og hann er indverskur. Hann
verslar í búð og inni í búðinni er
spjald með þessari áletrun:
Segðu altaf satt.
Legðu niður ljóta siðu,
Máttur er rjettur.
Guð er almáttugur.
Hrækið ekki á gólfið.