Lesbók Morgunblaðsins - 10.09.1950, Blaðsíða 6

418
LESBOK MORL,UTsBIxAÐSINS
Steíán Filippusson
Reimleikar kveðnir niður
ÞEGAR VIÐ systkinin vorum að
alast upp í Kalfafellskoti í Fljóts-
hverfi og hin elstu frumvaxta, voru
reimleikar miklir á Kálfafelli, sem
er næsti bær. Heyrðist mönnum
þar þrusk og umgangur og var
haldið að þar væri ákveðinn mað-
ur afturgenginn. Var fólk mjög
óttaslegið og þorðu sumir varla að
þverfóta um bæinn eftir að dimma
tók.
Okkur hafði aldrei verið innrætt
trú á drauga nje afturgöngur og
vissum við því ekki af eigin reynd
hvað myrkfælni var. Hend^im við
stundum gaman að þeim sögum,
sem bárust frá Kálfafelli, en jafn-
framt vorkendum við fólkinu svona
hálft um hálft að það skyldi láta
hjátrú og hindurvitni glepja sig.
Heyrt höfðum við getið um það,
að reimleikar slæfðust mjög, ef ein-
hver gat sjeð drauginn. Var það
trú að hann dasaðist mjög við það
og hætti að gera vart við sig. Nú
hafði enginn maður á Kálfafelli
sjeð drauginn, annað hvort af því
að enginn var þar skygn, eða þá af
hinu að draugsi var svo var um sig
að hann ljet ekki sjá sig. Þóttu
því mestar líkur til þess að reim-
leikarnir mundu halda áfram von
úr viti, fólkinu til hugarangurs og
margs konar óþæginda.
Út af þessu fórum við systkinin
að hugsa um að gaman væri nú
að þvi að losa Kálfafellsfólkið við
reimleikana en gera því þó jafn-
framt dálítinn grikk vegna hjá-
trúar þess. Varð það ráðagerð okk-
ar elstu systkinanna, að við skyld-
um lofa því að sjá drauginn. Átti
jeg að leika drauginn og búa mig
sem afkáralegast. Biðum við nú
tækifæris að koma þessari fyrir-
ætlan í framkvæmd, en gættum
þess vel að foreldrar okkar fengi
engan pata af þessu, því að við
vissum að þau mundu fyrirbjóða
okkur að gera góðum nágrönnum
slíkar glettur.
Nú var það eitt sinn í skamm-
deginu að systir mín var fengin
að Kálfafelli til að sauma og ætl-
aði að vera þar fram á kvöld. Var
þá afráðið að láta til skarar skríða,
svo að hún gæti verið vottur þess
hvernig fólkinu brygði við. Ofur-
lítið hrím var á jörð, en þó ekki
svo að sporrækt væri. Það var því
engin hætta á að slóðin kæmi upp
um mig.
Þegar komið var langt fram á
vöku bjó jeg mig út sem draug.
Jeg setti á mig hárkollu úr ullar-
flóka og hengu toglagðarnir sem
ókrjálegast ofan á ennið og niður
með vöngunum. Einnig útbjó jeg
á mig skegg með sama hætti og
málaði mig eldrauðan umhverfis
augun. Var jeg þá ekki frýnilegur
og ekki bættu um einhverjir fata-
ræflar og kollhúfa. Þannig út bú-
inn helt jeg heim að Kálfafelli.
Var mjer það alveg óljóst hvern-
ig jeg ætti að gera vart við mig,
en ætlaði að láta skeika að sköp-
uðu. Mikið var undir því komið
hvort menn væri úti og sæi til
ferða minna, eða yrði varir við
mig áður en jeg kæmi heim á bæ-
inn.
Alt gekk vel þangað til jeg kom
í hlaðið á Kálfafelli. Þá kemur á
móti mjer tík, með miklu gjammi
og grimdarlátum. Jeg vissi að hún
hafði það til að ráðast á menn,
sem henni gast illa að og Ieist því
^kki á blikuna. En jeg tók það
fangaráð að láta engan bilbug á
mjer finna. Hleypti jeg mjer í kuð-
ung og teygði fram armana og
gekk þannig á móti tíkinni. Þá
sá hún framan í mig, og sannar-
lega hefir draugsgerfið verið gott,
því að hún lagði skottið þegar á
milli fóta sjer og flýði ýlfrandi inn
í bæ.
Stór gluggi var á baðstofunni og
þrep fyrir framan. Engin tjöld voru
fyrir glugganum fremur en annars
staðar á sveitarbæum á þeim árum.
Ljós logaði þar glatt og er jeg
gægðist inn um gluggann sá jeg
að alt fólkið var þar inni, 14 manns,
og las einn á bók.
Jeg skreið nú upp á þrepið fyr-
ir framan gluggann og ljet birt-
una skína á mig. Þannig stóð jeg
um stund, en enginn tók eftir mjer,
En svo leit lesarinn upp úr bók-
inni og út í gluggann. Mun hon-
um hafa sýnst hundur vera á glugg
anum, því hann kallaði:
— Svei þjer hvutti.
Síðan helt hann áfram að lesa.
Jeg sá að þetta dugði ekki, svo
nú lagðist jeg blátv áfram á glugg-
ann og þrýsti nefinu á rúðuna.
Lesarinn leit nú upp, líklega til
þess að gæta að því hvort hundur-
inn væri farinn. Jeg sá að hann
hrökk við og heyrði að hann hróp-
aði:
— En þær glyrnur. •
Þá beið jeg ekki boðanna, busti
ofan af veggnum og helt sem hrað-
ast heim og hafði fataskipti.
Systir mín sagði svo frá að margt
af fólkinu hefði sjeð drauginn í
svip og orðið svo skelkað að það
liljóp saman í hnapp og helt hver
i annan dauðahaldi. Hún kvaðst
þa hafa spurt livort enginn ætlaði
að fara út til að forvitnast um
þetta, en húsráðandi lagði blátt
bann við því. Seinna um kvöldið
þurftu stúlkur í fjós að mjólka
kýrnar. Ekki þorðu þær að íara
einar og mundi ekki heldur hafa
þótt ráðlegt að þær íæri einar, svo