Lesbók Morgunblaðsins - 17.09.1950, Blaðsíða 2

422
LESBÓK MORGJNBLAÐSINS
ramfældust og þeyttust æðistrylt-
ir inn alla móa utan vegar. Jeg
sló í reiðskjótann og þeysti eins og
hann komst inn allan veg til þess
að reyna að komast fvrir þá. Þegar
jeg fór fyrir botninn á Rauðavatni,
voru nokkrir af þeim í loftköstum
úti í vatninu, 6 eða 7 með klyfsöðl-
ana undir kvið (koffortin höfðu
þeir losað sig við), en sá sem var
með veiðistangakassann braust um
úti í vatninu.
Jeg helt sprettinum inn í Bald-
urshagatraðir og sneri þar á móti
hestunum til að reyna að stöðva
þá. En svo voru þeir tryltir að
mjer datt ekki annað í hug en að
þeir mundu ráðast á mig og hest-
inn og troða okkur undir hófum.
Jeg var með þunga og stóra svipu
og hana ljet jeg ganga á þeim
miskunnarlaust þangað til mjer
tókst að stöðva þá. Voru þeir þá
flestir komnir þarna. Sumir höfðu
komist upp á veginn og voru með
koffortin enn.
Nú vildi svo vel til, að bíllinn,
sem flutti okkur upp eftir var ekki
farinn. Kom hann á eftir okkur upp
að Baldurshaga og hjálpaði okkur
síðan til að tína saman farangur-
inn, sem lá á víð og dreif út um
alla móa. Var sumt skemt. Veiði-
stangakassinn, sem var úr ma-
hogny og allur látúnssmeltur, hafði
látið það á sjá, að farinn var af
honum mesti glansinn.
Alt stóðið var nú rekið niður að
Árbæjarrjett aftur og þangað var
farangurinn einnig fluttur. Þurfti
nú margt að laga, ólar höfðu slitn-
að úr koffortum og móttök úr klyf-
söðlum, gjarðir sprungið o. s. frv.
Kom það sjer nú vel að jeg hafði
meðferðis söðlasmíðaverkfæri mín,
svo að mjer tókst tiltölulega fljótt
að gera við skemdirnar. Var svo
aftur farið að búa upp á hestana
og gengið sem best frá öllu.
Síðan var lagt á stað í annað
sinn, en þá tók ekki betra við. Hald
ið þið ekki að klárarnir fælist allir
samstundis og eru roknir út í lóft-
ið kolbrjálaðir áður en við vitum
af. Fór nú ver en hið fyrra sinn,
því að nú komumst við ekki fyrir
þá. Sluppu 5 þeirra inn úr Baldurs-
hagatröðum, en hinir allir þeyttust
í loftköstulum suður í Rauðhóla.
Jeg sendi Tómas og kokkinn eftir
þeim, en fór sjálfur að elta hina,
sem upp úr fóru. Skamt fyrir ofan
Baldurshaga reið jeg fram á tvenn
koffortin og skamt fyrir neðan
Hólm var einn með alt undir kvið,
koffortin líka, og komst hvorki
fram nje aftur. Ljet jeg hann eiga
sig. Þegar jeg kom á móts við
Hólm sá jeg hvar hinir voru komn-
ir upp í heiði og þar náði jeg þeim
eftir mikið stímabrak. Svo tíndi
jeg upp koffortin og helt með hóp-
inn niður að Baldurshaga. Þá voru
hinir að koma sunnan úr Rauðhól-
um með hinn hópinn.
Þegar við hittum þau ensku voru
þau eins og dáleidd. Þeim mun ekki
hafa litist á aðfarirnar og verið að
hugsa um að seint mundi ganga
að komast á leiðarenda, ef þannig
færi alla daga. En þau voru vel
stilt og sögðu ekki eitt einasta orð.
Nú var ekki um annað að gera
en binda alla klárana í lestir og
varð hver okkar að teyma 7 hesta.
Var svo lagt á stað og farið hægt
og þannig skriðið upp í Seljadal
og tjaldað þar. Er þetta stysta dag-
leið, sem jeg hefi farið í ferðum
mínum, en þó einhver hin erfið-
asta. Og mjer var ekki rótt er jeg
hugsaði til þess að eiga að fara
þvert yfir hálendi íslands með
þessi villidýr.
Við Tómas byrjuðum á því að
hefta ella hestana, og kokkurinn
átti nú að sýna list sína. En það
urðu stór í honum augun og held-
ur en ekki vandræðasvipur á hon-
um er hann opnaði prímuskass-
ann og uppgötvaði, að í honum var
ekki annað en prímushausar! Sá
enski hafði keypt 2 prímusa hjá
Ellingsen, en afgreiðslumanni hafði
fipast þannig, að hann ljet kassa
með prímushausum í staðinn fyrir
annan þeirra. Við höfðum með-
ferðis gamlan prímus og reyndist
hann ónýtur.
Sá enski vildi nú, sem sjálfsagt
var, senda prímushausakassann til
Reykjavíkur og fá skifti á honum
og prímus. Klukkan var nú orðin
5 og efasamt hvort maður næði í
búð í bænum. Jeg tók 2 fælnustu
klárana, hugsaði mjer að best væri
að þjálfa þá ofurlítið. Prímushaus-
ana og gamla prímusinn batt jeg
fyrir aftan mig. Svo fór jeg í tveim-
ur sprettum til Reykjavíkur, hafði
hestaskifti einu sinni, og var ekki
nema klukkutíma og 20 mínútur
niður í Miðbæ. Komst jeg í búð hjá
Ellingsen og fekk þar tvo nýa
prímusa. Svaf svo heima um nótt-
ina og var ekki kominn upp eftir
fyr en klukkan 8 um morguninn.
Þá var Tómas að tína saman hest-
ana, en koksi að þvo upp dalla og
borðáhöld. Ekki hafði hann getað
notað bökunarofninn góða, því að
prímus vantaði til að kynda und-
ir honum.
Svo voru hestarnir pratnir, að
okkur ætlaði að ganga illa að
leggja á þá og þó enn ver að koma
upp koffortunum. Var heldur en
ekki óhugur í okkur og kvíði, að nú
mundi fara eins og daginn áður.
Bundum við nú alla í lestir, hvern
í taglið á öðrum og lögðum svo á
stað. Býst jeg við að það hefði þótt
ófögur sjón að horfa á þessar lest-
ir skríða eins og ánamaðka suður
alla Mosfellsheiði, því að það er
ekkert ferðalag. Jeg kveið sannar-
lega fyrir því ef við ættum að
dragnast þannig með þetta truntu-
lið alla leið norður í Þingeyjar-
sýslu, en þangað var ferðinni heit-
ið. —
Annars segir nú ekki af ferðum
okkar fyr en við komum { Hvítár-