Lesbók Morgunblaðsins - 12.11.1950, Blaðsíða 14

T
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
£ 530
J hann gaf sig við mörgu. Á hiirn
^ bóginn var hann hinn hjálpsam-
asti og greiðviknasti maður.“
Jón Ólaísson ritstjóri lýsti hon-
um svo:
„Það var starísamt líf og efnis-
ríkt, sem þessi maður lifði, enda
munu allir viðurkenna það, að ann-
ar eins elju og starfsmaður var hjer
eigi tiL Þótt líkaminn væri veikur
} og vanbvurða, þá var sálin sterk og
f starfsöm. Jón var skarpleikamað-
f ur að gáfum og skilningurinn sjer
f í lagi einkar ljós. Hann unni ætt-
r jörð sinni heitt og var mjög frjáls-
Ivndur maður í skoðunum, og það
svo, að hann var að mörgu leyti
a undan tímanum. Hann hafði hinn
mesta áhuga á að endurbæta alt
sem honum þótti miður fara, og
gerði það eitt sem hann var sjálfur
sannfærður um að rjett væri. Vand
* -aðri mann í dagfari og strangari
við sjálfan sig mun vandhitt að
• íinna. Trúrækinn maður og guð-
! hræddur flestum fremur. Tryggari
f og drenglyndari vinum sínum gat
f enginn verið.“
Jóni varð ekki langra lífdaga
auðið. Hann andaðist í Reykjavík
4. janúar 1883 eftir tæpa sólar-
hiings legu. Jarðarför hans fór
fram hinn 12. s. mán. og kom þá
best fram hve mikils hann var met-
inn, bæði af vinum sínum og þeim,
sem höfðu verið andstæðingar
hans. Jarðarförin var afar fjöl-
menn, eftir því sem þá var um að
! gera í Reykjavík (um 600 manns).
Stúdentar og skólapiltar gengu í
! fylkingu undir fánum sínum, en
kistan var þakin blómsveigum. —
„Allar stjettir fylgdu honum til
grafar; bæði vinir og mótstöðu-
menn voru samtaka í að heiðra út-
íör hans“, segir í Þjóðólfi. Má það
1 teija viðurkenningu þess, að þrátt
1 fyrir allan þann styr, er um hann
hafði siaðió, hefði hann verið dreng
-ur góöur. Það kemur og fram í
^erfhjóðum þ£ims er Jón Ólafsson
Benedikt Sveinsson,
fyrv. alþm. sjötugur.
Edduljóðin lastu barn
lærdómsvís og slyngur.
Víðsýnn, fróður, fremdargjarn,
frækinn íslendingur.
Stórhugaður, styrkur, beinn,
stóðstu í mála kyngi.
Þjer hefur verið enginn einn
orðsnjallari á þingL
Verði kveldið hægt og hljótt,
heiðurs sveig þjer bindum,
orkti um hann. Þar segir meðal
armars svo:
Hann var guðrækinn
og gerði í kyrþey
fleira gott en flestir vita.
Til rjettlætisástar hans
alt hans lífstarf
átti rót sína að rekja.
Að elju og starfsemi,
árvekni og dugnaði
átt’ann sjer engan líka.
Miklar voru gáfurnar,
gott var hjartað.
í engu var hann meðalmaður.
Jón ritari hafði ráðgert að fara
tii Bandaríkjaxma sumarið 1883 til
þess að kynna sjer rjettarfar og
stjórnháttu þar, „sjá frelsið og þess
verkanir augliti til auglitis.“ En
dauðinn setti endapunktinn á öðr-
um stað. Þótt ævi Jóns yrði stutt
verður það með sanni um hann
sagt, að Reykjavik lieíur hvorki
fyr nje siðar átt hans líka.
Á. Ó.
enn er komin ekki nótt
eldar brenna á tindum.
Guðriin Eyólfsdóltir,
lvúsfreya á Snorrastöðum,
fimtug '
Enn ert þú sem yngisniey,
allri vafin prýði.
Manndygðirnar eldast ei,
árin þó að Hði.
1
Nýbyrjað um æviár
æ þinn blómgist hagur,
hvelfist yfir þig himinn blár,
heiður, skær og fagur.
Indriði Guðntundsson,
kaupntaður, fimtugur
Þakka vil jeg þjer í kvöld,
þakka miklu lengur,
hvað þú varst mjer hálfa öld,
heill og góður drengur.
Böðvar á Laugarvatni
sjötugur
Aldrei gárist ævisjár
ægiblár og fagur.
Sje þjer klár og sóiar hár
sjötíu ára dagur.
Þinn ei fenni framahug,
fold þótt spenni vetur.
Lifðu enn um áratug,
og aðra tvenna betur.
Jósep Hunfjorð
sextugur
Þú hefur, Húnfjörð, haldið veHi,
hagyrðingum bestu móti.
Þú munt fremstur fram í elli,
frækn í tímans öldu róti, v
gleðja lýð með góðum stökum,
gegn í hugsun, skýr í rökutn.
•>
F ækkar þeim, er stokur stíia,
stenduröu þar á fremsta verði,