Lesbók Morgunblaðsins - 12.11.1950, Blaðsíða 15

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
531
fleiri' eru þeir sem vola og víla,
visan þig að hetju gerði,
skerpist sjón við óðar iðju,
eldár loga glatt í smiðju.
Fimlegar enginn færði i letur,
ferskeytluna á vorum tíma.
Fáir hafa bragnar betur
bragþrautirnar nent að ríma.
Gegnum húmið sindrar svarta,
sjáandinn í skáldsins hjarta.
Vinnulúinn vökumaður,
vígur jafnt til munns og handa,
viðbragðsfljótur, verkahraður,
vanur að leysa skjótt úr vanda.
FjöldanLun ertu höfði hærri,
hámenluðum mörgum stærri.
Þökk og heiður hljóttu af öllum,
hagyrðingur, verkamaður.
Skiparðu sess með skötnum snjöllum,
skáldaspillir sjálfmentaður.
Loks þegar endar æviraunin,
áttu hárvíss sigurlaunin.
Einar E. Sæmundsen
sextiu og fimm ára
Leggur á skóga hrím og hríð
hregg er nóg i fari;
sneggist tó í hamrahlíð,
hneggjar dróg i vari.
Kveð við raust, því komið er haust
kvíðalaust má stríða.
Láttu Austra fengsælt flaust,
fram úr nausti skriða.
Ætið þróist upp úr snjó
andans frjógræðingur.
Aflaðu nóg, en eyddu þó,
Einar skógfræðingur.
Verði lif þitt frægðar för
frani í rauða elli.
t'ó að gráni skegg og skör
skaltu halda velli.
Hjöfmundur frá Hjálmsstöðuin
sjötugur. (Brot)
Enn þá knár og fótafrár
íellur gári á vanga,
sverfir brár og silfrar hár
sjötíu ára ganga.
Ennþá-slendur uppi hjer,
yrkir hending glaður,
ennþá kendur kátur er
karl, aíreudur maður.
Oft um fjöll og firni lands
fórst með snjöllum hölum.
Hvellar bjöllur hornberans
hljómuðu í öilum dölum.
Dreifðust hjarðir hjer og þar
hóla, skarð og grundir.
Hleypt var gjarða góðum mar
grjótið marðist undir.
Ef með hrolli einhver lá
með aðbúð skolli rýra,
reyndist hollust hressing þá,
hálfur bolli af spíra.
Þú hefur beitt á bláa röst,
burða neitt á kænum
glófa bleytt í votri vöst,
volkið þreytt á sænum.
Orf og ljár er áhald vænt
oft í gára dróstu.
Grundar hárið hátt og grænt
heljar skára slóstu.
Gaman stundum þótti þjer,
þegar bundið hafðir,
unga hrund ef enginn sjer
alsæll mundum vafðir.
^í sw ^ :4< ^
l/íóa feonw
Herra ritstjóri.
í BLAÐI yðar, Lesbokinni, birtist,
sunnudaginn fimtánda október, visa
sem er talin að vera draumvisa Elinar
Guðmundsdóttur húsfreyju á Brúna-
stöðum. Eg tel þelta ekki rjett með
farið, þar eð vísan var löngu kunn
áður en Elinu dreymdi hana.
Saga visunnar er í stuttu máli þessi.
Nokkru eftir að Jóhann giftist Elínu
og hún tekin við hússtjórn á Brúna-
stöðum, rjeðust til þeirra ung hjón að
vestan, sem Elín hafði kynst þar á
meðan hún var í foreldrahúsuin á Guð-
laugsstöðuin, voru þau bæði vel gefin
og orðlögð fyrir dugnað. Með þeim
kom að Brúnastöðum, dóttir þeirra
nokkurra nússira gömul. — Eitt. hvert
sinn var það að Elín Ijet sauma á litlu
stúlkuna bláleitan kjól og þá kvað
Benedikt faðir stúlkunnar þessa vísu
er birtist i Lesbökinni.
Eftir tvö til þrjú ár fluttust þau
Benedikt og kona hans Ágnes, frá
Brúnastöðurn en ílengdust þó í Tungu-
sveit. Litla stúlkan varð þá eftir hjá
þeim Brúnastaðahjónum og ólu þau
hana upp sem sitt eigið barn. Hún var
mjög myndarleg og vel gefin og á tví-
tugsaldri trúlofaðist hún Sigurði Þor-
steinssyni, mjög efnilegum manni og
þjóðhagasmið.
Jóhann setti undir þau sína bestu
jörð, Reyki í Tungusveit. En um það
leyti sem þau hófu búskapinn, dreymir
Elínu að þessi vísa var höfð yfir, sem
Benedikt hafði ort um Hólmfríði fjög-
urra til fimm ára.
Um sama leyti og Elínu dreymdi vís-
una veiktist Hólmfríður af berklum og
var hún þá flutt heim í Brúnastaði og
þai' dó hún eftir um það bil árlanga
þunga legu.
Virðingarfylst
Þorsteinn Magnússon
frá Gilhaga.
iw íW >W 4/ 5W
-Mol
ar -
LÆKNIR nokkur, sem var frægari fyr-
ir þekkingu sína en fyrir það hvað
hann skrifaði vel, sendi einum af sjúk-
lingum sínum kort og bauð honum
heim. Skrifaði hann á kortið að menn
mundu skemta sjer við hljóðfæraslátt,
spil o. s. frv.
Ekki kom- boðsgesturinn, og ekki
sendi hann neina afsökun.
Það var ekki fyr en nokkrum dög-
um seinna að þeir hittust og spurði
læknirinn þá hvort hann hefði ekki
fengið miða frá sjer.
— Jú, þakka yður fyrir, svaraði hinn,
og ieg fór þegar með hann í lyfjabúð-
ina og fekk út á hann, og það eru þau
bestu meðul, sem jeg hef fengið, því að
nú er jeg eins og nýr maður.
Hinn mikli ameriski stjórnvitimgur,
Thomas Jefferson, sagði einu sinni: —
Sparsemi tel jeg einhverja bestu og
þyðingarmestu dygð, en af rikisskuld-
um staiar h^'erri þjóð meiri hætta en
af nokkiu öðru. Ef vjer viljum varð-
veita sjálfstæði vort, megum vjer ekki
leyfa hinum ráðandi mönnum að hlaða
sífelt á oss nýum sköttum. Vjer verð-
um að velja á milli sparnaðar og frelsis
annars vegar, og eyðslusemi og þræl-
dómg hins vegar.