Lesbók Morgunblaðsins - 26.11.1950, Blaðsíða 6

r
554-
V- LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
leg, hversu smá sem þau eru,“ skrif
-ar Dr. Alfred G. Mayor, sem vinn-
ur að rannsóknum á sjávardýrum
við Carnegie stofnunina, „við þurf-
um aðeins að \nnna þau úr sjón-
um.“ Birgðir eða forði þeirra er
næstum ótæmandi. Einstakar teg-
undir af smærri lindýrum sjávatins
jafngilda að magni til öllum land-
dýrum jarðarinnar hvrað kjötmagn
snertir.
Einu tæknilegu hindranirnar til
að nota svif til fæðu handa mönn-
um, eru auðvitað aðferðir til að
veiða það í stórum stíl og gera það
ætilegt. Árum saman höfum við
unnið mestallt magnium úr sjó, og
gullvinsla úr sjó er komin yfir til-
raunastigið. Svifið, sem margfalt
meiri gnægð er til af, er langtum
einfaldara viðfangs. Næringarfræð-
ingar hafa nefnt svifið mestu ónot-
aða fæðulind manna og dýra.
Hafið gæti næstum verið eins ó-
þrjótandi fæðulind, eins og and-
rúmsloítið er óþrjótandi lind súr-
efnis.
Ætli mannkynið læri að nota
þessar nýu fæðulindir, sem vísind-
in leysa úr læðingi? Eða hafa mat-
arvenjur greypt sig svo fast í venj-
ur fólks, að það vilji heldur svelta
en reyna eitthvað óvenjulegt? Slík-
ar spurningar væri aðeins hægt að
leggja fyrir þá, sem lifa í allsnægt-
tun hvað mat snertir. Við skulum
athuga að þar sem hungur geysar,
kemur oft fyrir að mæður reita
gras til að stilla með sultarverki
barna sinna. Þúsundir manna eta
leir og trjábörk. Þetta er að vísu
ekki alvanalegt, því þetta er ekki
einu sinni fæða.
Hvað mundi verða ef Sameinuðu
þjóðirnar eða einhver önnur al-
heimsstofnun, stofnsetti vísinda-
legar rannsóknarstofur og verk-
smiðjur sem framleiddu mat til að
fullnægja öllum íbúum jarðarinn-
ar?
Betra líf.
Nóg fæða handa öllum mundi
ekki aðeins koma í veg fyrir hung-
urástand. heldur einnig gera mann-
kyninu fært að stórauka líkamlega
og andlega orku sína. Ef mettn losn-
uðu við aðalorsök áhyggja og ófrið-
ar, hungrið, gætu þeir- gefið sig ó-
skifta að því að berjast fvrir betri
lífsskilvrðum, í stað þess að vera
í stöðugri varnarbaráttu gegn
hungrinu.
Tollur sá sem sjúkdómar taka,
mundi minka skjótlega og líkur
fyrir því að meðalaldur hækkaði,
mundi aukast. Sumir sjúkdómar
eins og t. d. berklaveiki mundu
hverfa og í fyrsta sinn frá því er
sögur hófust, mimdu læknarnir
geta gefið vonir um að umferða-
sjúkdómar smáhyrfu. — Mæður
þyrftu ekki framar að óttast and
vanafæðingar sem afleiðingu ai'
næringarskorti. Með einum eða
tveimur ættliðum mundi maðurinn
bæta tveim til þrem þumlungum
við hæð sína að meðaltali og flest
ósamræmi milli stjetta og kyn-
kvísla mundi hverfa.
Loforði vísindanna um gnægð
handa öllum, á ekki að taka með
ljettúð, því það er ekki gefið út í
bláinn. Mennirnir sem gefa það eru
ekki að leika sjer að mannlegum
vonum. Því þeir vita betur en
nokkrir aðrir hvaða þýðingu það
mundi hafa fyrir okkur öll, ef unn-
inn yrði bugur á hungri og skorti,
svo að enginn þyrfti framar að
svelta.
(This Week). — I. G. þýddi.
V ^ -V
NÝASTA kirlcjan í Englandi er þannig
að ekki þaif annað en styðja á hnapp
þá lokast fyrir altarið, en þar kemur
upp leiksvið. Bekkirnir eru allir lausir
og fljótlegt að flytja þá burtu. Þannig
getur kirkjan verið danssalur, leikhús
eða kvikmyndahús, eftir þvl sem menn
vilja, þegar ekki er messað í henni.
wopvi hmó i
EINIJ SINNI hafði kölski uppboð á
ýmsum þeim vopnum, sem hann beit-
ir gegn mönnunum til þess að sigra
þá. Vopn þessi hjetu ágirnd, ódreng-
lyndi, sviksemi, fals og mörg hundr-
uð annara, sem ekki tjáir nöfnum að
hefna.
Margir, sem óskuðu að ná völdum,
sóttu uppboð þetta. En að uppboðinu
loknu sá einn kaupandanna að kölski
hafði eitthvað geymt uppi á hyllu, og
spurði hvort það vaeri ekki til sölu
lika.
„Nei“, sagði kölski, „þetta vopn læt
jeg mjer ekki úr hendi, því að það
er öruggast allra til þess að beygja
mannkynið til hlýðni við mig“.
Þetta þótti hinum undarlegt og
spurði hvað það væri.
Djöfsi giotti ilíkvitnislega: „Það er
kjarkleysi“, sagði hann.
Menn víla og vola og barma sjer
þegar á móti blæs, í stað þess að
snúast karlmannlega við vandræðum.
Barlómur og kjarkleysi auka á pymd
manna. Það er alt frá hinum vonda.
Kjarkmaðurinn lætur aldrei bugast og
kippir sjer ekki upp við smámuii. —
Honum bregður heldur ekki við vá-
veiflega hluti. Hann stendur ósigrað-
ur.
Hinn frægi hnefaleikari James J.
Corbett, sagði einu sinni:
„Haltu áfram að berjast. Þótt þú
sjert svo uppgefinn að þú getir aaum-
ast gengið út á pallinn, þá skaltu ein-
setja þjer að berjast eina lotu enn.
Þegar handleggir þínir eru orðmr svo
máttlausir að þú getur naumast bor-
ið þá fyrir höfuð þjer, þá skaltu þó
berjast eina lotu enn. Þegar augun í
þjer eru svo að segja sokkin og þú
ert svo úrvinda að þig langar mest
til þess að andstæðingur þinn geri
út af við þig, þá skaltu þó einsetja
þjer að berjast eina lotu enn, og minn-
ast þess, að sá sem berst eina lotu
enn, er ekki sigraður“.
Margir menn hefði gott af því að
hugleiða þetta.
(Inspection News).
•fL V V V
EF einhver maður segist geta stjórnað
konu sinni, þá er ekki einu orði trúandi
af því sem hann segir.